Δώδεκα χρόνια χωρίς έναν πολύτιμο σύντροφο και έναν άνθρωπο από αυτούς που δεν ξεχνιούνται… Χωρίς έπαρση, αυτοπροβολή και εγωισμό συμμετείχε στο κίνημα με μια ευγένεια που δεν ξεχνιέται. Η κουλτούρα του Γιάννη λείπει στις μέρες μας. Ο τρόπος που προσέγγιζε τα ζητήματα που προέκυπταν, η στράτευσή του δίπλα σε όσους δέχονταν την ταξική εκμετάλλευση, οι αρνήσεις του θα μείνουν για πάντα χαραγμένες σε όσους και όσες βρεθήκαμε δίπλα του.
Η εφημερίδα τοίχου Βιβλιοφρικάριος δεν θα μπορούσε να στεριώσει χωρίς την ακούραστη δουλειά του μέσα στους εκδοτικούς οίκους και στα βιβλιοπωλεία. Ο Γιάννης έδινε το παρόν όπου κι αν εκδηλωνόταν ταξική-διεθνιστική δράση.
Στη δική μας πορεία εξέλιξης ως συλλογικότητα που εκδίδει το περιοδικό Βίδα ο Γιάννης ήταν πάντα ο άνθρωπος-αγκαλιά που μας βοήθησε σε μεγάλες και μικρές δυσκολίες πριν ακόμα ξεκινήσουμε τη Βίδα αλλά και στα πρώτα βήματά της. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ σύντροφε “Σαλιμπάμπα” γιατί παραμένει η αγωνία μας να αλλάξουμε αυτόν τον βάρβαρο κόσμο.
Δημοσιεύουμε τη «Δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης» του Γιάννη, ιδιαίτερα επίκαιρη σήμερα που η ευρύτερη περιοχή μας γίνεται πεδίο ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, συγκρούσεων και πολέμων.
Περιοδικό Βίδα
ΔΗΛΩΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
Στις 26/3/02 καλούμαι να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό. Επειδή η μόνη σχέση που θέλω να έχω με κάθε είδους “υπηρεσία” και στρατό είναι εχθρική, δηλώνω δημόσια την άρνησή μου να καταταγώ.
Τα σύνορα και η πατρίδα που με καλούν να φυλάξω δεν τα αναγνωρίζω. Τα έθνη, οι θρησκείες και οι γραμμές στο χάρτη που χωρίζουν τη γη σε “δική μας” και των άλλων, είναι μια ακόμη εφεύρεση για τον διαχωρισμό των ανθρώπων σε κοπάδια που βλέπουν σαν εχθρό το ένα τ΄ άλλο, αντί να στρέφονται στους πραγματικούς εχθρούς, τα μικρά και μεγάλα αφεντικά τους. Είναι ένας ακόμη μηχανισμός για να επιτευχθεί η εθνική ενότητα ενάντια στην ταξική αλληλεγγύη, για να αισθάνονται οι προλετάριοι ότι έχουν περισσότερα κοινά με τ΄ αφεντικά τους παρά μεταξύ τους, μόνο και μόνο γιατί έτυχε να γεννηθούν σε διαφορετικά μέρη, ακόμα και αν αυτά απέχουν λίγα μέτρα.
Ο στρατός είναι ένας καταπιεστικός μηχανισμός, που λειτουργεί πολύμορφα προς όφελος των αφεντικών και του κράτους τους.
Μέσα στο ίδιο το κράτος, έρχεται να συμπληρώσει τα μαθήματα υπακοής και υποταγής στην εξουσία που προσφέρει το σχολείο, προετοιμάζοντας τον καθένα να γίνει ένας πειθήνιος εργάτης, που δέχεται ως δεδομένες τις εξουσιαστικές σχέσεις που διέπουν αυτήν την κοινωνία. Διδάσκει τον σεξισμό, την φαλλοκρατία, την θεοποίηση του ανδρισμού, την απομόνωση απο το άλλο φύλο, και δείχνει την γυναίκα ως αντικείμενο χρήσης ή υποκείμενο υπεράσπισης και μόνο. Σε καιρό ειρήνης ο στρατός δρα ως απεργοσπαστικός μηχανισμός και ως φθηνή εργατική δύναμη, ενώ σε περιόδους εσωτερικής έντασης στρέφεται ανοιχτά ενάντια σε κάθε ανταγωνιστική κίνηση ως κατασταλτικός μηχανισμός.
Έξω από τα όρια του κράτους, είτε ως στρατός κατοχής, είτε ως “ειρηνευτική δύναμη”, κάνει φανερό το πιο σκληρό πρόσωπό του. Καθήκον του η υπεράσπιση των συμφερόντων των αφεντικών, τόσο στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, όσο και ενάντια στους προλετάριους. Δεν είναι μόνο οι προφανείς συνέπειες ενός πολέμου, οι σφαγές αμάχων, οι καταστροφές υποδομών. Βιασμοί, δουλεμπόριο γυναικών, καταλήστευση των εδαφών τα οποία κατέχει, μόλυνση από “έξυπνα όπλα” με συνέπειες για πολλές γενιές είναι μερικά μόνο από τα “συνοδευτικά” μιας στρατιωτικής εκστρατείας.
Την τελευταία δεκαετία, ο ελληνικός στρατός ακολουθεί βήμα βήμα την επέκταση του ελληνικού ιμπεριαλισμού στα Βαλκάνια, τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και όπου αλλού έχουν συμφέρον τα ελληνικά αφεντικά και οι μικροί ή μεγάλοι σύμμαχοί τους. Προστατεύει τις επενδύσεις τους στις οικονομικά ή και στρατιωτικά κατεχόμενες χώρες, συμμαχώντας και βοηθώντας συχνά την υπάρχουσα ελίτ σ΄ αυτές ή εγκαθιστώντας καινούργιες, φίλα προσκείμενες στα συμφέροντά τους, ομάδες στην εξουσία. Στο όνομα της ελευθερίας της αγοράς ή της “ειρήνευσης”, εκπαιδεύει και εξοπλίζει αστυνομίες και στρατούς για να έχει κάποιον ν΄ αφήσει στο πόδι του όταν πια αποσυρθεί, ώστε να συνεχίσει απρόσκοπτα η εκμετάλλευση των προλεταρίων.
Η νέα τάση προς τη δημιουργία ενός μισθοφορικού στρατού στην ελλάδα δεν μειώνει την σημασία της άρνησης στράτευσης. Στη συνολική άρνηση του στρατού και της λογικής του, βασικό ρόλο παίζει η άρνηση με κάθε τρόπο και μέσο της υποχρεωτικής θητείας. Ακόμα και όταν αυτή όμως εκλείψει, πρέπει να εφευρεθούν καινούργιοι τρόποι δράσης ενάντια στο στρατό, μιας δράσης η οποία είναι μέρος έτσι κι αλλιώς μιας συνολικότερης στάσης ενάντια σε κάθε είδους εξουσία και καταπίεση.
Γιάννης Σαρηγιάννης