Στη στήλη «Η άποψη μας» του Ριζοσπάστη, με ημερομηνία 16/1/2024, γράφτηκε ένα κείμενο για τις 100 μέρες πολέμου στη Γάζα. Αξίζει να διαβαστεί ώστε να δούμε κάποια ζητήματα που ανοίγονται από την ίδια την παλαιστινιακή υπόθεση. Ζητήματα που δεν είναι δευτερεύουσας σημασίας, ειδικά σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστές έχουν ξεκινήσει ένα ξαναμοίρασμα του πλανήτη και έρχεται όλο και πιο κοντά η ώρα που χώρες και λαοί θα μοιραστούν ως λεία στον συσχετισμό που θα αφήσει μια πολεμική σύγκρουση. 

Ας δούμε συγκεκριμένα την άποψη του Ριζοσπάστη για τις 100 μέρες πολέμου στη Γάζα, από την οποία όμως κάτι λείπει, το «οποίο βγάζει μάτι». Και είναι πολιτικός ο λόγος που λείπει αυτός ο καθοριστικός παράγοντας από την ανάλυση και γενικότερη καταγραφή του Ριζοσπάστη όταν γράφει για την Παλαιστίνη. Γνώμη μας είναι ότι πατάει στη συνολική αναθεώρηση των τριτοδιεθνιστικών μαρξιστικών λενινιστικών εργαλείων για τις προλεταριακές επαναστάσεις, τα Λαϊκά Μέτωπα και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Απόρροια μιας ναυαγισμένης τροτσκιστικής γραμμής και «υπερταξικότητας» στα λόγια, όχι και στις πράξεις.

Αυτό που λείπει λοιπόν σε αυτό το κείμενο (καλούμε τους αναγνώστες μας να το διαβάσουν από την αρχή ως το τέλος), και αντικατοπτρίζει τη συνολική θέση, είναι η αναφορά και η υπεράσπιση της ένοπλης αντίστασης των οργανώσεων του παλαιστινιακού λαού. Αυτός είναι ο παράγοντας που δεν αναφέρεται και δυστυχώς ο ελληνικός λαός γνωρίζει όλο και λιγότερα για τον ηρωικό αγώνα των μαχητών με τις ρουκέτες, τα εκρηκτικά και τα αυτόματα όπλα που χτυπάνε τον κατακτητή από τον Βορρά ως τον Νότο.1

Πολιτικό είναι το ζήτημα. Πως βλέπει κανείς τα ζητήματα, τον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, το μέτωπο, το εθνικοαπελευθερωτικό, την κοινωνική επανάσταση και πως κοιτά το μπόλιασμα των μαζών με τα απελευθερωτικά προτάγματα από τις πρωτοπορίες που γεννιούνται στον αγώνα.

Και στην Παλαιστίνη, μετά από 100 μέρες, έχουν ανοίξει σαν βεντάλια όλα τα ζητήματα και είναι η ηρωική ένοπλη αντίσταση που διδάσκει το πώς προχωρά η πάλη ενός λαού. Το αν ο Ριζοσπάστης δεν είναι έτοιμος να αντικρύσει την αλήθεια και να μιλήσει πάνω σε αυτήν και το μέγεθος αυτής της ηρωικής συνθήκης σημαίνει ότι αυτό που αποτιμάει από αυτόν τον πόλεμο είναι η μια πλευρά, η μισή αλήθεια· ότι ο κατοχικός στρατός είναι πανίσχυρος και δολοφονικός που μακελεύει τους παλαιστίνιους βάση σχεδίου.

Γράφει και δεν έχουμε λόγο να διαφωνήσουμε:

[…] Μετά από 100 μέρες πολέμου στη Γάζα, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος όλα τα ψέματα και τα προπαγανδιστικά εφευρήματα του Ισραήλ και των συμμάχων του, με τα οποία προσπάθησαν να συγκαλύψουν την κατοχή και να δικαιολογήσουν τη σφαγή του Παλαιστινιακού λαού.

Είναι πλέον καθαρό ότι ο ισραηλινός στρατός δρα βάσει οργανωμένου σχεδίου για την εξόντωση των Παλαιστινίων της Γάζας και τον εκτοπισμό από τη γη τους […]. Το Ισραήλ είναι δύναμη κατοχής στη γη των Παλαιστινίων για πολλές δεκαετίες, με τη στήριξη των ΑμερικανοΝΑΤΟικών συμμάχων του. Αυτήν την κατοχή επιβάλλει, διατηρεί και επεκτείνει με τη βία και την τρομοκρατία.

Πολύ πριν την επίθεση στη Γάζα, είχαν ενταθεί ξανά οι επιθέσεις σε προσφυγικούς καταυλισμούς της Δυτικής Όχθης, με νεκρούς και τραυματίες Παλαιστίνιους. Κλιμακώνονταν οι απειλές, οι συλλήψεις, οι εκτοπισμοί, οι κατεδαφίσεις προσφυγικών σπιτιών.

[…] Ο πόλεμος που κάνει το Ισραήλ, με καθοριστική συμβολή των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, είναι πόλεμος διαιώνισης της κατοχής και γενοκτονίας των Παλαιστινίων. Είναι πόλεμος ενάντια στο δικαίωμα και στον αγώνα ενός λαού να έχει τη δική του πατρίδα. Γι’ αυτό τα ισραηλινά εγκλήματα έχουν προκαλέσει κύμα οργής και ταυτόχρονα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό απ’ όλο τον κόσμο.

Τα εκατομμύρια που διαδηλώνουν και απαιτούν εδώ και τώρα να σταματήσει η σφαγή, να πάψει η κατοχή και να αποκτήσουν χώρα οι Παλαιστίνιοι, στέκονται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, απέναντι στα δολοφονικά σχέδια ιμπεριαλιστικών οργανισμών και κυβερνήσεων, που αναγνωρίζουν το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», δηλαδή στην κατοχή και στην εξόντωση των Παλαιστινίων […].

Καμία αναφορά στις ένοπλες οργανώσεις που σηκώνουν το βάρος της αντίστασης και έχουν μετατρέψει την Γάζα στο Στάλινγκραντ του 21ου αιώνα, καμία αναφορά στην ηθικοπολιτική ενότητα του Παλαιστινιακού λαού και των ένοπλων μαχητών. Καμία αναφορά στην 7η Οκτώβρη, ως ημερομηνία ορόσημο για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των παλαιστίνιων. Η μέρα που η αντίσταση έστρεψε τις κάνες και τα όπλα της στους κατακτητές σιωναζιστές.

Το να παρουσιάζεται μόνο ο όλεθρος των σιωναζιστών απέναντι στον παλαιστινιακό λαό είναι πολιτική θέση ηττοπάθειας (η οποία δεν υπάρχει μέσα στον παλαιστινιακό λαό) και δεν εξυπηρετεί το κίνημα (και την συνείδηση που διαμορφώνεται καθημερινά) στην Ελλάδα που πρέπει να δείξει την αλληλεγγύη του στον Παλαιστινιακό λαό και την αντίστασή του.

Ως ενιαία ιστορικοπολιτική ενότητα που εξελίσσεται καθημερινά στην Μέση Ανατολή και διεθνώς στο ιμπεριαλιστικό σύστημα με πρωταγωνίστρια την αντάρτισσα Παλαιστίνη και όχι μια δυστυχισμένη απλά ορφανή από πατρίδα…

Γιατί, όπως γράφει ο Ριζοσπάστης, «είναι πόλεμος ενάντια στο δικαίωμα και στον αγώνα ενός λαού να έχει τη δική του πατρίδα» αλλά χρειάζεται να  συμπληρωθεί το βασικότερο: ότι είναι ένοπλη αντίσταση των λαϊκών μαζών για να ξεσκλαβώσει την πατρίδα του, την Παλαιστίνη. Είναι μια ακόμα ηρωική σελίδα της εθνικοαπελευθερωτικής παλαιστινιακής επανάστασης.

Στη συνέχεια του άρθρου ο Ριζοσπάστης σημειώνει (τη γενικολογία που όλοι  ξέρουν, δεν είναι καμία νέα ανακάλυψη ότι «η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι») τη σταθερή αποτύπωση κάποιων συσχετισμών (αλλά όχι και των αντιθέσεων και των αντίστοιχων καθηκόντων που απορρέουν από αυτά) και φυσικά δεν δίνει και διέξοδο για το πώς προετοιμάζεται ο λαός μας και το κίνημα σε αυτό το «μπαρούτι».

Γράφει: «Τώρα που οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί κλιμακώνονται επικίνδυνα, με την Κίνα και το υπό διαμόρφωση ευρασιατικό στρατόπεδο να διεκδικεί την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία από τις ΗΠΑ και τους Ευρωατλαντικούς συμμάχους τους, αρκεί μια σπίθα για να πάρει φωτιά η καύσιμη ύλη που έχει συσσωρευτεί σε διάφορα στρατηγικά σημεία του πλανήτη.

Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει στην Ανατ. Ευρώπη και την Ουκρανία, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό, στην Κεντροδυτική Αφρική. Των λαών το αίμα ρέει σαν ποτάμι εκεί που οι πρόσκαιροι και εύθραυστοι συμβιβασμοί ανάμεσα στα αντίπαλα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα δίνουν τη θέση τους στα όπλα».

Ρωτάμε τον Ριζοσπάστη τι προτείνει; Ποια η θέση των κομμουνιστών; Η γενικολογία; Είμαστε με τον ουκρανικό λαό ενάντια στους εισβολείς ρώσους ιμπεριαλιστές; Με τον λιβανέζικο και υεμενίτικο λαό ενάντια στους σιωνιστές και τους αμερικάνους ιμπεριαλιστές; Με τους σαχαράουι ενάντια στην κατοχή της Δυτικής Σαχάρας από το Μαρόκο και τη στήριξη του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού; Με τους κούρδους ενάντια στην τουρκική πολιτική βίαιης καθυπόταξης και εθνοκάθαρσης; Με τις αντιστάσεις των λαών ενάντια στο ξαναμοίρασμα, τις διχοτομήσεις (βλέπε Κύπρος), τις  ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τις νέες κατοχές που θα υπάρξουν σε περίπτωση γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου; Πιστεύουμε στο τράβηγμα της αλυσίδας που έλεγε ο Λένιν και αν ναι από ποιον κρίκο;2

Τέλος, η θέση «καμία εμπλοκή της χώρας μας στον πόλεμο», που και αυτή λέγεται ως μια θέση ειρήνης (και δεν έχουμε λόγο διαφωνίας), θα πρέπει να ακολουθείται από τον αγώνα ενάντια στην εξάρτηση της χώρας από τους ιμπεριαλιστές και την αντιιμπεριαλιστική συσπείρωση των μαζών για εθνική ανεξαρτησία και επαναστατική πάλη των λαών.

Αλλιώς αυτή η θέση «σκέτη» δεν ενοχλεί τη ντόπια αστική τάξη (που την έχουν βαφτίσει ιμπεριαλιστική οι μαθητές της «σχολής Μηλιού») και τους αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές. Γιατί η απεμπλοκή της Ελλάδας από τον πόλεμο στην Μέση Ανατολή έχει άμεση σχέση με τη σχέση εκδούλευσης και τον ρόλο που θα δοθεί στη χώρα από τους «σταυροφόρους του πολιτισμού». Όποιος θέλει ειρήνη και αγωνίζεται γι’ αυτήν πρέπει να παλέψει πρωτίστως ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση και τη ντόπια αστική τάξη.

Οι λαοί της περιοχής θα ζήσουν ειρηνικά μόνο αν σπάσουν τα δεσμά του ιμπεριαλισμού και ενωθούν αδερφικά αναπτύσσοντας τους πολιτισμούς και τις κουλτούρες τους χωρίς ιμπεριαλιστική επιτήρηση, αφαίμαξη και καθυπόταξη.

Θάνατος στον σιωνισμό και στον ιμπεριαλισμό

Λευτεριά στην Παλαιστίνη

Νίκη στα όπλα της αντίστασης

Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν

Οι λαοί νικούν με το όπλο στο χέρι

1 Η υποχώρηση της 36ης επίλεκτης μεραρχίας από την Γάζα είναι μια ακόμα απόδειξη της αποτελεσματικής καθημερινής παλαιστινιακής αντίστασης. Μάτωσε κυριολεκτικά από τις αντάρτικες ενέργειες και φυσικά η είδηση αυτή δεν έπαιξε στα ελληνικά ΜΜΕ. Οι μαύρες σακούλες από τη Γάζα με τους κομματιασμένους κατοχικούς στρατιώτες και ο αριθμός των νεκρών που ξεπερνούν τους διακόσιους αποσιωπούνται διαρκώς και για ευνόητους λόγους. Τα ελληνικά ΜΜΕ  είναι πιστά στη σιωναζιστική κατοχή με εντολή της ντόπιας αστικής τάξης.

2 «Δεν αρκεί να είσαι επαναστάτης και οπαδός του σοσιαλισμού ή κομμουνιστής, γενικά. Πρέπει να ξέρεις να βρίσκεις σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή τον ιδιαίτερο εκείνο κρίκο της αλυσίδας, απ’ όπου πρέπει να πιαστείς με όλες σου τις δυνάμεις για να κρατάς όλη την αλυσίδα και να προετοιμάσεις σταθερά το πέρασμα στον κατοπινό κρίκο. Και η διάταξη των κρίκων, η μορφή τους, το αλύσωμά τους, η διαφορά του ενός από τον άλλο στην ιστορική αλυσίδα των γεγονότων δεν είναι πράγματα τόσο απλά και τόσο χοντροκομμένα, όπως στη συνηθισμένη αλυσίδα που φτιάχνει ένας σιδεράς».

Β.Ι Λένιν «’Απαντα», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, τ. 36, σελ. 205-206.