Ανακοίνωση του ΣΥΒΧΨΑ μπροστά στην εκδίκαση (Τρίτη 25/4/2017) σε β΄ βαθμό της υπόθεσης της απόλυσης της συναδέλφου μας από το βιβλ. «Ευριπίδης» (Ιούλιος 2013)

Από τον Ιούλιο του 2013 ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής είχε εμπλακεί σε πολύμηνο αγώνα για την επαναπρόσληψη συναδέλφου και μέλους του σωματείου, που απολύθηκε αναίτια, άδικα και προμελετημένα από το βιβλιοπωλείο «Ευριπίδης» στο Χαλάνδρι. Μετά από 6 χρόνια εργασίας, ο εργοδότης Θ. Βασιλόπουλος θέλησε να ξεφορτωθεί την «ενοχλητική» υπάλληλο που συνδικαλιζόταν, απεργούσε, προσπαθούσε να «χαλάσει» και άλλους υπαλλήλους, απολύοντάς την εκδικητικά μέσα στην χειρότερη περίοδο εργασιακού χάους και θέλοντας να της δώσει το μάθημα, ότι το ψωμί της το χρώσταγε στον «Ευριπίδη Α.Ε.» και όχι στα συνδικάτα και τις απεργίες. Από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του ΣΥΒΧΨΑ στάθηκε η Ανοιχτή συνέλευση κατοίκων Αγ. Παρασκευής καθώς και άλλες τοπικές συλλογικότητες, σωματεία και συνελεύσεις γειτονιών.

Επί 5 σχεδόν μήνες έξω από τα δύο βιβλιοπωλεία «Ευριπίδης» και μέσα στην καρδιά του εμπορικού κέντρου του Χαλανδρίου πραγματοποιούνταν σε εβδομαδιαία βάση δυναμικές κινητοποιήσεις, κατά τις οποίες ο Σύλλογος και οι αλληλέγγυες συλλογικότητες ενημέρωναν τους πελάτες και την τοπική κοινωνία για τους πραγματικούς λόγους της απόλυσης, αποκαλύπτοντας το αληθινό πρόσωπο της εργοδοσίας του «Ευριπίδη». Η συμπαράσταση της τοπικής κοινωνίας κατά τις κινητοποιήσεις είχε σαν αποτέλεσμα την αισθητή μείωση της πελατείας και των δύο καταστημάτων, ειδικά κατά τη σχολική περίοδο του Σεπτεμβρίου καθώς και κατά τους επόμενους μήνες ως τον Δεκέμβριο, μια περίοδο κατά την οποία οι εργοδότες προσβλέπουν σε αυξημένη κερδοφορία.

Καθ’ όλη τη διάρκεια των παρεμβάσεων ο εργοδότης Θ. Βασιλόπουλος, αν και φανερά ενοχλημένος από την ένταση και τη δυναμική τους, υπήρξε ανυποχώρητος αρνούμενος οποιαδήποτε συζήτηση με το Σωματείο. Ακόμη και μετά την γνωμοδότηση της Επιθεώρησης Εργασίας, η οποία τον καλούσε ανοιχτά «να επανεξετάσει τη στάση του και να προχωρήσει σε επαναπρόσληψη της απολυμένης», επέμεινε στην ίδια στάση. Ο λόγος ήταν προφανής. Η εργοδοσία του βιβλιοπωλείου «Ευριπίδης» ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Ως μέλος της ΕΝΕΛΒΙ, μιας νεοσυσταθείσας εργοδοτικής ένωσης στον χώρο του βιβλίου, που έχει στόχο της την προώθηση των πιο σκληρών αντεργατικών μέτρων και που ήδη βρισκόταν σε μεγάλη σύγκρουση με τον ΣΥΒΧΨΑ, έπρεπε να σταθεί αδιάλλακτη, προκειμένου να απαξιώσει και να κάμψει τη δράση και τη δυναμική αντίσταση του Σωματείου και των εργαζομένων ενάντια στην ασυδοσία τους.

Η συνεχής παρουσία του Σωματείου και των αλληλέγγυων έξω από τα 2 βιβλιοπωλεία, η επιμονή τους στον αγώνα που έδιναν, οι διάφορες μορφές παρεμβάσεων, όπως η οργάνωση χαριστικών παζαριών βιβλίου με μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο, αύξαναν όλο και περισσότερο την πίεση στον εργοδότη Θ. Βασιλόπουλο. Στο σημείο αυτό, η εργοδοτική ένωση θέλοντας να βγάλει το μέλος της από τη δύσκολη θέση επενέβη απροκάλυπτα πλέον, στέλνοντας επιστολές προς τον Εμπορικό Σύλλογο Χαλανδρίου και σε τοπικούς πολιτικούς φορείς εγκαλώντας τον πρώτο για την αδράνειά του και τους δεύτερους για την συμπαράστασή τους στην απολυμένη και το Σωματείο. Αποκορύφωμα του πανικού στον οποίο είχε περιέλθει η εργοδοσία του «Ευριπίδη» ήταν η αποστολή εκ μέρους της ΕΝΕΛΒΙ επιστολής προς τον τότε Πρωθυπουργό (Σαμαρά), τον πρόεδρο της Βουλής, τους αρχηγούς όλων των πολιτικών κομμάτων, υπουργούς (μεταξύ άλλων τον Δημοσίας Τάξεως Δένδια), τον δήμαρχο Χαλανδρίου, το αστυνομικό τμήμα Χαλανδρίου κ.λπ., όπου διαμαρτυρόταν για τη δύσκολη κατάσταση που είχε δημιουργηθεί για τον Θ. Βασιλόπουλο και την επιχείρησή του. Επίσης, μέσω της επιστολής αυτής, οι μεγαλοεργοδότες του χώρου του βιβλίου επιτίθονταν ευθέως εναντίον του σωματείου στοχοποιώντας το, κάνοντας λόγο για «παράνομες, αντιθεσμικές και επικίνδυνες εκδηλώσεις ακραίας συνδικαλιστικής συμπεριφοράς». Επρόκειτο για μία ακόμη προσπάθεια, μέσα στον γενικότερο κύκλο που έχει ανοίξει τα τελευταία χρόνια από πλευράς αφεντικών, που στοχεύει ξεκάθαρα στην ποινικοποίηση και εγκληματοποίηση των πιο μαχητικών κομματιών στο πεδίο του συνδικαλισμού, των πρωτοβάθμιων σωματείων βάσης. Επιπλέον, στην επιστολή αυτή η ΕΝΕΛΒΙ καλούσε το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και την Ελληνική Αστυνομία «να αντιμετωπίσουν την κατάφωρη παραβίαση της τάξης και της ευνομίας» και την Ελληνική Πολιτεία «να μην δείξει ανοχή». Η αξίωση των μεγαλοεργοδοτών για καταστολή των εργατικών κινητοποιήσεων μπορεί να μη βρήκε την ευκαιρία να εφαρμοστεί τότε, πήρε όμως σάρκα και οστά ένα χρόνο αργότερα έξω από το βιβλιοπωλείο «ΙΑΝΟΣ» με την άγρια επίθεση των ΜΑΤ εναντίον του Σωματείου και αλληλέγγυων σε ημέρα απεργίας.

Από την άλλη, αποκορύφωμα των κινητοποιήσεων του σωματείου στον «Ευριπίδη» ήταν η πραγματοποίηση δυναμικής και μαζικής πορείας στο κέντρο του Χαλανδρίου με τη συμμετοχή πλήθους εργατικών σωματείων, συλλογικοτήτων, λαϊκών συνελεύσεων, πολιτών και οργανώσεων από όλη την Αθήνα. Άλλωστε, ο ίδιος αυτός ο αγώνας σηματοδοτήθηκε από τη συνεπέστατη συμμετοχή πολλών σωματείων και συλλογικοτήτων, συναδέλφων-συναδελφισσών και συναγωνιστών-συναγωνιστριών στις κινητοποιήσεις και σε μεγάλο βαθμό και στο σχεδιασμό αυτών. Με αποτέλεσμα να γίνεται πράξη, από τη μία, το σύνθημα «Όταν απολύουν έναν από εμάς, θα μας βρίσκουν όλους απέναντί τους!» και, από την άλλη, να καταφανούν κάποιες πτυχές του πώς αντιλαμβανόμαστε ως Σύλλογος τη σύνδεση των αγώνων μας.

Η αδιαλλαξία του εργοδότη οδήγησε τελικά τη συνέχιση του αγώνα και μέσα στις αίθουσες των δικαστηρίων. Χαρακτηριστικό κατά την εκδίκαση της υπόθεσης ήταν ότι η εργοδοσία «έλαμψε» δια της απουσίας της, αφού δεν εμφανίστηκε κανείς από την πλευρά της εκτός από τον δικηγόρο της, ο οποίος πάλι, μένοντας παντελώς βουβός καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας, υποτιμώντας την, περιόρισε το ρόλο του στο να καταθέσει στο τέλος 18 ένορκες καταθέσεις «συναδέλφων» της απολυμένης εναντίον της. Λίγο πολύ το σύνολο σχεδόν των ανθρώπων με τους οποίους η απολυμένη είχε μοιραστεί 6 χρόνια μέσα στον ίδιο χώρο εργασίας χωρίς να έχει υπάρξει κανένα πρόβλημα ή άλλη αιτία, βρέθηκαν να καταφέρονται εναντίον της με τον χειρότερο τρόπο, απαξιώνοντάς την ως εργαζόμενη και ως προσωπικότητα. Άνθρωποι που μέχρι την απόλυσή της δεν είχαν τίποτε να χωρίσουν μαζί της, εμφανίστηκαν ξαφνικά να την κατασυκοφαντούν ψευδομαρτυρώντας ανερυθρίαστα, κρυβόμενοι πίσω από ένορκες γραπτές καταθέσεις, χωρίς να έχει το θάρρος έστω και ένας από αυτούς τους «γενναίους» να εμφανιστεί στο δικαστήριο και να υποστηρίξει τα όσα λέει. Φαίνεται, ότι τα εκ του ασφαλούς ενυπόγραφα ψέματα, οι διαστρεβλώσεις και οι φαιδρότητες είναι ένας ακόμη τρόπος για να δικαιολογήσει κανείς το μισθό του και την παρουσία του στο χώρο εργασίας του. Είναι θλιβερό για τον κόσμο των αγώνων, αλλά δυστυχώς είναι η αλήθεια, πως οι συγκεκριμένοι εργαζόμενοι δεν πάσχουν μόνο από παντελή έλλειψη ταξικής συνείδησης αλλά από έλλειψη συνείδησης γενικότερα. Αντιλαμβανόμαστε ότι ο φόβος απέναντι στα αφεντικά και ο τρόμος της ανεργίας λειτουργούν ανασταλτικά στη δραστηριοποίηση των εργαζομένων και στην ένδειξη αλληλεγγύης και συναδελφικότητας, όμως το να καταντάς να διαθέτεις τον εαυτό σου και την αξιοπρέπειά σου ως υποχείριο και μέσο στον κάθε εργοδότη για να ξεπλύνει την αναλγησία του, ξεπερνά κάθε όριο.

Πέρα ωστόσο από την κανιβαλική στάση σχεδόν του συνόλου των υπαλλήλων του «Ευριπίδη» υπήρξαν και συνάδελφοι, νυν και πρώην εργαζόμενοι στο κατάστημα καθώς και πελάτες, που κατέθεσαν υπέρ της απολυμένης. Οι 2 εργαζόμενες στο βιβλιοπωλείο που υπερασπίστηκαν τη συνάδελφό τους, η μία μάλιστα καταθέτοντας στο δικαστήριο, είναι επίσης μέλη του Σωματείου. Το γεγονός δεν είναι τυχαίο, αλλά για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται, πως η συμμετοχή και οργάνωση σε σωματεία και συλλογικότητες καλλιεργούν και δυναμώνουν την αλληλεγγύη και τη συναδελφικότητα, οπλίζουν με ψυχικό σθένος τους εργαζόμενους να στέκονται με θάρρος δίπλα στους συναδέλφους χωρίς να υπολογίζουν το «προσωπικό τους βόλεμα». Αυτοί οι συνάδελφοι, που δε δέχονται να γίνονται πιόνια των εργοδοτών, που γνωρίζουν ότι η θέση τους είναι απέναντι στο αφεντικό τους και όχι να το υπηρετούν τυφλά, είναι αυτοί που κερδίζουν την αμέριστη εκτίμηση και τον σεβασμό όλων όσων πιστεύουν και αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους και την αξιοπρέπειά τους.

Στις 29 Αυγούστου 2014, οκτώ μήνες μετά την εκδίκαση, βγήκε η απόφαση, η οποία ήταν αρνητική για την απολυμένη. Ένα μήνα περίπου αργότερα κοινοποιήθηκε και το σκεπτικό της προέδρου, το οποίο συνέπιπτε σχεδόν πλήρως με αυτό του εργοδότη Βασιλόπουλου. Μέσα από αναπόδεικτες γενικολογίες, αντιφάσεις και προχειρότητες, που οφείλονται στην εμμονική προσπάθεια της προέδρου να βασιστεί αποκλειστικά και μόνο στις 18 ένορκες καταθέσεις, παρόλο που η ίδια παραδέχεται ότι είναι μειωμένης βαρύτητας, κρίνεται η απόλυση ως δικαιολογημένη, με μόνη στήριξη τον ισχυρισμό – αποκύημα φαντασίας του ίδιου του εργοδότη, ότι δηλ. η απολυμένη είπε μπροστά του «κάποια» πελάτισσα «ανόητη». Η απόδειξη του περιστατικού δεν κρίθηκε αναγκαία, αλλά προφανώς ήταν αρκετή η πεποίθηση της προέδρου ότι τα αφεντικά γενικά δε λένε ψέματα. Επιπλέον, μέσα από αυτές τις καταθέσεις που «ξεχείλιζαν» από συναδελφικότητα, διανθίστηκε η απόφαση και με το συμπέρασμα ότι η απολυμένη ήταν αντισυναδελφική!

Επειδή το σκεπτικό της απόφασης στο σύνολό του είναι ανεπαρκές, αδύναμο και αποκαλυπτικό της βιασύνης και της υπερπροθυμίας της προέδρου να κλείσει με τρόπο οριστικό το θέμα υπέρ του εργοδότη, ακόμη κι αν μπάζει από παντού, επειδή θεωρούμε ότι πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάθε εργαλείο ως μέσο πίεσης αλλά και για λόγους αρχής, η υπόθεση συνεχίζεται στο Εφετείο, τελικά την Τρίτη 25/4/17.

Επιπλέον από τη μεριά μας έχουμε να δηλώσουμε, ότι το αυτί μας δεν ιδρώνει από δικαστικές αποφάσεις του ποδαριού και «λειτουργούς της δικαιοσύνης» που κόπτονται με ζήλο να κρίνουν υπέρ των εργοδοτών. Αν ο εργοδότης Θ. Βασιλόπουλος νομίζει, πως, με τις ψευδομαρτυρίες των τσιρακιών του και των φοβισμένων υπαλλήλων του, έχει ξεμπερδέψει, γελιέται. Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που τρέφουν αυταπάτες ότι οι αγώνες κερδίζονται ή τελειώνουν στα δικαστήρια. Μπροστά στην αυθαιρεσία των αποχαλινωμένων αφεντικών, στον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνουμε, στην απογύμνωση από τα εργασιακά μας δικαιώματα, στην ασυδοσία και την αλαζονεία αυτών που νομίζουν ότι έχουν την δύναμη και την εξουσία να πετούν στο δρόμο εργαζόμενους γιατί δεν γουστάρουν το κοινωνικό τους προφίλ και γιατί το κράτος τους προσφέρει τα όπλα και τα μέσα, ο δρόμος είναι μόνο ένας…

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!

Οι προηγούμενες σχετικές ανακοινώσεις του ΣΥΒΧΨΑ: