Η σημερινή συγκέντρωση για τον απεργό πείνας Δ. Κουφοντίνα διαλύθηκε με αναβαθμισμένη βία. Το ερώτημα, που γεννιέται, όταν βλέπεις να χτυπιέται με τέτοιο μένος ο κόσμος στη Πανεπιστημίου και τους γύρω δρόμους, είναι πού το πάνε; Τι θέλουν; Τι επιδιώκουν; Τελικά τι υπερασπίζονται αυτοί που πήραν τη σημερινή απόφαση να χτυπήσουν με τέτοια ένταση μια συγκέντρωση αλληλεγγύης (που δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ); Οι μηχανοκίνητες δυνάμεις έπεφταν πάνω στα σώματα των διαδηλωτών με τέτοιο τρόπο που δεν υπήρχε αμφιβολία ότι προσπαθούσαν να τραυματίσουν και όχι να συλλάβουν.
Η αύρα, τα δακρυγόνα και τα ρόπαλα σήμερα έφεραν πάλι στο προσκήνιο μια κατάσταση πολεμική, μια πρόβα για νέες «δημοκρατικές» φιέστες καταστολής. Η σημερινή επίθεση ήταν άλλη μια πράξη που δείχνει ότι η βία έχει ταξικό πρόσημο. Δεν διστάζουν στο όνομα της δικτατορίας του κεφαλαίου με δημοκρατικό προσωπείο να χτυπάν τις φωνές που αντιδρούν.
Η τρομοκρατία που ασκείται από πάνω προς τα κάτω θα εμποδιστεί με την μέγιστη συσπείρωση όλων των λαϊκών δυνάμεων. Η επίθεση του κεφαλαίου είναι συνολική και μόνο η οργανωμένη μαζική πάλη θα τους σταματήσει. Αυτό το ξέρει η αστική τάξη και γι’ αυτό «πρεσάρει» έτσι, ώστε να δυσκολεύει αυτή ακριβώς τη κατεύθυνση. Η καπιταλιστική κρίση είναι βαθιά και οι αντιθέσεις οξυμένες. Να μην αφήσουμε τον φόβο που σπέρνουν να κυριαρχήσει στις γραμμές μας.
Αλληλεγγύη στους προσαχθέντες