Παρακάτω παραθέτουμε τον χαιρετισμό της Βίδας, όπως και την τοποθέτηση μέλους της Βίδας(βίντεο)στο Συνέδριο για το Διεθνές Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο Τέχνης, που πραγματοποιήθηκε στη Γεωπονική σχολή στις 20-21/11.
***
Για να είμαστε σε θέση να προβάλουμε μπροστά στον λαό τα πολιτικά μας καθήκοντα, για να μπορέσουμε να πούμε στις λαϊκές μάζες:«Να ποια καθήκοντα πρέπει να εκπληρώσουμε» (κι αυτό θα έπρεπε να το κάνουμε!), πρέπει να καταλάβουμε πως στο σημείο αυτό χρειάζεται να ανυψώσουμε το πολιτιστικό επίπεδο των μαζών. Και πρέπει να φτάσουμε σε ένα ορισμένο πολιτιστικό επίπεδο. Χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να εκπληρώσουμε στην πράξη τα καθήκοντα μας.
Λένιν
Ας ξεκινήσουμε με μια ερώτηση: Στο ζήτημα της τέχνης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας υπάρχει πάλη γραμμών;
Εμείς λέμε ναι.
Ας συνεχίσουμε με άλλη μια ερώτηση: Συγκρούονται τάξεις όταν μιλάμε για την τέχνη; Πάλι ναι λέμε.
Τρίτη και τελευταία ερώτηση: Χρειάζεται ο κάθε λαός να χτίζει και να δημιουργεί τη δική του λαϊκή κουλτούρα και οι καλλιτεχνικές δημιουργίες να εκφράζουν τον εργατικό λαϊκό αγώνα; Πάλι ναι θα πούμε.
Η τέχνη ή αυτό που ονομάζουν τέχνη ο ταξικός εχθρός και το σάπιο ιμπεριαλιστικό σύστημα καθρεφτίζει σε όλη της την «μεγαλοσύνη» την βαθιά απάνθρωπη και βάρβαρη φύση του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτά που προτάσσουν οι καλλιτέχνες που υπηρετούν το σύστημα είναι όλα όσα καλλιεργούνται από τους αστούς ως ιδεολογία και τα πλασάρουν ως μόδα ή ως κουλτούρα στις γραμμές των λαών. Η άρνηση της σκουπιδοκουλτούρας τους είναι άλλη μια πάλη που χρειάζεται να διεξάγει η εργατική τάξη και να χτίζει την προλεταριακή κουλτούρα ως απάντηση. Ειδικά σήμερα θα πούμε εμείς, και ας μας κατηγορήσουν για «δογματισμό» οι διάφοροι δήθεν «no politica» καλλιτέχνες, είναι πιο επίκαιρη από ποτέ η στρατευμένη τέχνη. Χρειάζεται όλοι οι προοδευτικοί και δημοκρατικοί άνθρωποι της τέχνης και οι λαϊκοί καλλιτέχνες, με νέα ώθηση και ορμή, να μιλήσουν για τα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει η παγκόσμια εργατική τάξη. Καθήκον είναι να συγκινούμε και να ξεκουνάμε και όχι απλά να κοιμίζουμε και να διασκεδάζουμε ακίνδυνα τις προλεταριακές μάζες.
Όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει και ο ιμπεριαλισμός σαπίζει, η κοινωνία τρώει τις σάρκες της αντί να πολεμά τους «από πάνω». Η τέχνη τους λοιπόν είναι γεμάτη ανταγωνισμό, χρήμα, καριερίστες, μια καλοδουλεμένη βιομηχανία νάρκωσης των μαζών. Τα περιεχόμενα τους ότι πιο αποκρουστικό έχει να επιδείξει η καπιταλιστική τους «ανωτερότητα».
Ματσίλα, ρατσιστικοί διαχωρισμοί, ανεξέλεγκτη βία, λατρεία του χρήματος και του πλούτου, ζωή άνετη εις βάρος των άλλων, σεξισμός και σωβινισμός. Επίθεση στην γυναίκα, καθιστώντας την ένα άβουλο αντικείμενο, μηχανή του σεξ, ιδιοκτησία νταβατζήδων και μαστροπών. Χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ ως μόνιμα είδη ευφορίας και εκτόνωσης που αξίζουν να καταναλώνουν οι λαϊκές μάζες για να ξεχνάν τα καθημερινά προβλήματα. Αυτά είναι τα πρότυπα που θέλουν να γίνουν κυρίαρχα μέσα στις φτωχογειτονιές και στα σχολεία.
Οι «ισχυρές κλίκες», η καγκούρικη μαγκιά, τα όπλα και τα ναρκωτικά, οι αδίστακτοι γκάνγκστερς, η επιβολή και η βία όλων εναντίων όλων είναι το ρεύμα που θέλουν να δώσουν στην τέχνη από την μία. Από την άλλη, ποιοτική τέχνη θεωρούν την στενή, αφηρημένη, μοντέρνα και δήθεν πρωτοποριακή τέχνη που κινείται με γνώμονα το αισθητικό που ψάχνει να βρει την «υπαρκτή-ανυπαρξία» της μέσα στο λαβύρινθο του μεταμοντέρνου τίποτε. Ένα είδος σπορ ανεβασμένων δήθεν καλλιτεχνικών τάσεων σε επίπεδο προβληματισμού που περπατάνε στα σύννεφα της «τέχνης για τη τέχνη» που ο λαός και η εργατική τάξη δε μπορεί να ακολουθήσει λόγω αγραμματοσύνης και έλλειψης φινέτσας…
Ο πόλεμος, η ανεργία, η ταξική βία, η φτώχεια και η ανέχεια, η ψυχική υγεία του λαού, οι καταστροφικές πολιτικές της αστικής τάξης, η πανδημία και η διαχείρισή της, ο φασισμός και όλες οι καταπιέσεις που βιώνουν οι προλετάριες και οι παρίες αυτής της γης δεν υπάρχουν για τους ενσωματωμένους στο σύστημα καλλιτέχνες.
Υπάρχουν όμως για μας που είμαστε εδώ σήμερα, ενωμένοι σε μια γροθιά, ως παιδιά της εργατικής τάξης που η φωνή μας, οι στίχοι μας, οι ζωγραφιές και η λογοτεχνία μας είναι γέννημα των λαϊκών αγώνων, των ξεσπασμάτων, των απεργιών, των συγκρούσεων, των επαναστάσεων…
Ας υπηρετήσουμε ακόμα πιο συντονισμένα την τέχνη της απελευθέρωσης και ας χτίσουμε την προλεταριακή κουλτούρα της εποχής μας.