Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε στις 25/11 στη συγκέντρωση (Πλ. Ομονοίας) και πορεία που πραγματοποιήθηκε με αφορμή την«παγκόσμια ημέραενάντια στη βία κατά των γυναικών».
Τράφικινγκ: Μια ακόμα καπιταλιστική επένδυση
– 2018: 89 χιλιάδες άνθρωποι σε συνθήκες σύγχρονης δουλείας στην Ελλάδα (Global Slavery Index).
– 2019: Πάνω από το 50% των καταγεγραμμένων περιστατικών εμπορίας ανθρώπων αφορούσαν σεξουαλική εκμετάλλευση (αναφορά του ΕΜΑ: Εθνικός Μηχανισμός Αναφοράς για την Προστασία Θυμάτων Εμπορίας Ανθρώπων).
– 2022: Οι γυναίκες και τα νεαρά κορίτσια αποτελούν το 75% του συνόλου των θυμάτων στην ΕΕ, ενώ το 93% των θυμάτων πέφτουν θύματα εμπορίας με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση. Τα παιδιά αντιπροσωπεύουν σχεδόν το ένα τέταρτο των θυμάτων.
– 2020 με 2022: Η πανδημία του Covid-19 επιδείνωσε τις συνθήκες για τα θύματα εμπορίας ανθρώπων, καθιστώντας δυσκολότερο τον εντοπισμό τους και περιορίζοντας την πρόσβασή τους σε βασικά αγαθά, ασφαλή καταφύγια καθώς και σε υγειονομικές, συμβουλευτικές και νομικές υπηρεσίες. Παράλληλα, η πανδημία οδήγησε σε μεγαλύτερη ανεπάρκεια πόρων και προσωπικού για τις οργανώσεις στήριξης των θυμάτων. (Γραφείο ΟΗΕ για Ναρκωτικά και Έγκλημα).
– Οι περισσότεροι σωματέμποροι είναι Ευρωπαίοι πολίτες και σχεδόν όλοι οι δράστες του εγκλήματος αυτού είναι Ευρωπαίοι πολίτες.
– Ο παγκόσμιος τζίρος από το τράφικινγκ: από τις πλέον κερδοφόρες επιχειρήσεις. 120 δις ετησίως καθαρά κέρδη.
Αυτά είναι κάποια από τα στοιχεία που μπορεί να αλιεύσει κανείς στο διαδίκτυο σε σχέση με τη σωματεμπορία ανθρώπων, το τράφικινγκ, στα πρόσφατα χρόνια. Οι αριθμοί και τα ποσοστά βέβαια προέρχονται από τις τόσες Μη Κυβερνητικές και Διεθνείς Οργανώσεις και Φορείς που ιδρύθηκαν στις τελευταίες δεκαετίες στην ΕΕ και παγκοσμίως και δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Στα ζοφερά πραγματικά ποσοστά και τους αριθμούς της βαρβαρότητας δεν μπορεί να φτάσει ο μηχανισμός των αστικών κρατών. Γιατί;
Ας δούμε λιτά τα συμπεράσματα από την έκθεση από τη νέα πλατφόρμα διασταύρωσης στοιχείων στη χώρα μας, τον ΕΜΑ, για το 1ο εξάμηνο του 2022.
Θύματα Εμπορίας:
Πλειοψηφία: Γυναίκες.
Πλειοψηφία στα παιδιά: κορίτσια.
Πλειοψηφία στα κορίτσια: ασυνόδευτα.
Πλειοψηφία: κάτω των 25 ετών.
Πλειοψηφία όλων των θυμάτων εμπορίας: αιτούντες άσυλο.
Πλειοψηφία στη διαμονή: Κέντρα Υποδοχής και Ταυτοποίησης, οι Δομές Φιλοξενίας/Προσωρινής Υποδoχής Αιτούντων Άσυλο και οι Κλειστές Ελεγχόμενες Δομές Νήσων).
Πλειοψηφία: σεξουαλική εκμετάλλευση.
Πλειοψηφία: γυναίκες- κορίτσια.
Πλειοψηφία: «απέδρασε μόνη της ή με βοήθεια τρίτων» (όχι μπάτσων)
Είναι λοιπόν προφανές ότι τα περισσότερα από τα θύματα σωματεμπορίας και στη χώρα μας είναι θύματα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων με στρατιωτικό ή ειρηνικό τρόπο. Από τα προσφυγόπουλα της κατεστραμμένης Συρίας μέχρι τις ξεριζωμένες από το λιμό και τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, νεαρές γυναίκες από χώρες της Αφρικής. Το αν η αρπαγή τους έγινε στις χώρες όπου ζούσαν ή στις χώρες της ΕΕ, δεν έχει σημασία στο συγκεκριμένο σημείο, καθώς το καθεστώς ομηρίας τους και σεξουαλικής τους κακοποίησης- εκμετάλλευσης γίνεται από ευρωπαίους άνδρες.
Γιατί ο αστικός μηχανισμός δεν μπορεί να πατάξει την σωματεμπορία; Γιατί δεν μπορούν να διερευνηθούν και να αντιμετωπιστούν τα διεθνή κυκλώματα και οι ντόπιοι νταβατζήδες;
Εδώ προκύπτει και άλλο ένα μεγάλο ερωτηματικό. Γιατί από τη στιγμή που υπάρχουν φορείς θεσμικοί που εδώ και δεκαετίες παρακολουθούν το ζήτημα του τράφικινγκ και αποδεικνύουν κάθε χρονιά ότι πρόκειται για μια μόνιμη και σε παγκόσμιο επίπεδο εγκληματική κατάσταση, που μάλιστα με την ψηφιακή εξέλιξη των μέσων επιδεινώνεται, για ένα δίκτυο που είναι άρρηκτα δεμένο με το καπιταλιστικό- ιμπεριαλιστικό σύστημα, όταν δημοσιοποιείται ένα τέτοιο έγκλημα στη χώρα μας, τα αστικά μίντια ανακαλύπτουν Αμερικές;
Για παράδειγμα, σε ότι αφορά τα πιο πρόσφατα στη χώρα μας, η συμμετοχή του μπάτσου στην Ηλιούπολη όπως και η συμμετοχή του Μίχου στα κυκλώματα τράφικινγκ παρουσιάστηκαν ως κάτι σκανδαλώδες κάτι ενάντιο στην κοινωνική τους θέση. Μετά το «αστυνομικός» και μετά το «επιχειρηματίας» έμπαιναν θαυμαστικά στα πρωτοσέλιδα των αστικών φυλλάδων. Δεν ήταν, λοιπόν, μόνο ότι προσπαθούσαν να ξεπλύνουν τα πρόσωπα από το κύκλωμα, αλλά ταυτόχρονα την τάξη, την αστική τάξη από τα κυκλώματά της. «Η αστική τάξη και οι φρουροί της μόνο κατ εξαίρεση κάνουν τέτοια εγκλήματα»… προπαγανδίζουν από το πρωί ως το βράδυ. Ενώ το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού γνωρίζει από την ίδια του την καθημερινότητα στις γειτονιές του ότι σε αυτά τα κυκλώματα εμπλέκονται μεγάλα ή μεσαία ή μικρά αφεντικά και οι αστικοί θεσμοί που τα υπηρετούν. Υπάρχουν τα παράνομα ή νόμιμα «σπίτια», υπάρχουν τα παράνομα ή νόμιμα ντιλ, υπάρχουν μέχρι και τα παράνομα ή νόμιμα ΙΧ για μεταφορά.
Αν το τελευταίο συμπέρασμα ακούγεται ως υπερβολή ή αυθαίρετη γενίκευση ακόμη, ας δούμε ειδικότερα την εξέλιξη σε δύο πρόσφατες υποθέσεις και πώς αντιμετωπίστηκαν από τον αστυνομικό και δικαστικό αστικό μηχανισμό:
Οι αφοί Επιχειρηματίες του Επισιτισμού, αφοί Γιαννακόπουλοι, ήταν ιδιοκτήτες αλυσίδας φούρνων με πάνω από είκοσι καταστήματα. Εμφάνιζαν πλούσια εγκληματική δράση από το 2006, τέθηκαν σε κράτηση το 2008. Η εγκληματική τους δράση δεν ήταν κάτι τοπικό και τυχοδιωκτικό. Η κατηγορία εναντίον τους είχε να κάνει με τη διεύθυνση κυκλώματος εξαναγκαστικής πορνείας, εμπορίας γυναικών και trafficking, που σύμφωνα με τα στοιχεία των αρχών αφορούσαν το 80% των εκδιδόμενων γυναικών στην Ελλάδα. Το εμπόρευμα γυναίκα το άρπαζαν από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Στους φούρνους ξέπλεναν το χρήμα. Εκεί βρέθηκαν το 2008 και το 2010 από αστυνομία και από ΣΔΟΕ πλήθος στοιχείων για τα στριπτιζάδικά τους και για πολυκατοικία στην οποία κρατούσαν γυναίκες φυλακισμένες. Από το 2008 που τους απαγγέλλονται οι κατηγορίες μέχρι το 2018, δέκα χρόνια μετά που εκδικάζεται η υπόθεση του κυκλώματος, συνεχίζουν τις δραστηριότητές τους. Το 2018, παρά την πληθώρα στοιχείων από την αστυνομία, αθωώνονται ομόφωνα από το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων: οι τέσσερις γυναίκες μάρτυρες κατηγορίας δεν παρουσιάστηκαν ποτέ. Ανάμεσα στους δεκάδες κατηγορούμενους και απόστρατος αστυνομικός.
Ένα χρόνο αργότερα, το 2019, μετά από δολοφονίες επιχειρηματιών και πρώην αξιωματικών της αστυνομίας, ανακοινώνεται έρευνα σε κύκλωμα που «καλύπτει» 350 οίκους ανοχής, 250 στούντιο, 300 παράνομα καζίνο και «προστασία» σε καταστήματα και επιχειρήσεις. Πάνω από τους μισούς που κλήθηκαν από τις δικαστικές αρχές ήταν εν ενεργεία και απόστρατοι αξιωματικοί της ΕΛΑΣ. Δικηγόροι, επιχειρηματίες, δημοσιογράφος και ένας πρώην βουλευτής. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, τα έσοδα του κυκλώματος έφταναν το 1 εκατομμύριο ευρώ το μήνα. Η υπόθεση παραμένει ανοιχτή. Γιατί;
Εδώ στόχος δεν είναι ούτε το αστυνομικό ούτε το δικαστικό ρεπορτάζ. Στόχος είναι η εργατική τάξη να βγάλει τα συμπεράσματά της για τη βαρβαρότητα που περικυκλώνει τα παιδιά της και την καθεμιά κατατρεγμένη αδερφή της, από όπου κι αν προέρχεται.
Για έναν άνθρωπο ψημένο στο καμίνι της ταξικής πάλης το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Και από τις δυο πλατιές υποθέσεις βαρβαρότητας αποδεικνύεται ότι ένοχα δεν είναι μόνο τα συγκεκριμένα πρόσωπα, ένοχα δεν είναι μόνο τα κυκλώματα των νομιμοπαράνομων επιχειρηματιών, ένοχη για τη σωματεμπορία, ένοχη για τη διεθνή σωματεμπορία (trafficking) είναι η αστική τάξη στο σύνολό της. Γιατί η εξουσία της περιλαμβάνει την εκμετάλλευση της ξένης εργασίας, την υπερεκμετάλλευση της ξένης εργασίας, την νόμιμη ή παράνομη εκμετάλλευση κάθε σπιθαμής του ανθρώπινου κορμιού. Κατά πλειοψηφία του γυναικείου. Το μαύρο χρήμα, η παραοικονομία, είναι σάρκα από τη σάρκα των κερδών της εκμεταλλεύτριας Τάξης.