Στις 18 Σεπτεμβρίου δολοφονείται στο Κερατσίνι ο αντιφασίστας, αλλά και μουσικός της ραπ, Παύλος Φύσσας από χρυσαυγίτες. Ο κόσμος τουαγώνα βρέθηκε στον δρόμο, έβαλε μπροστά τον μαχητικό αντιφασισμό, μίλησε για τάξεις, για τον φασισμό ως εμπροσθοφυλακή του κεφαλαίου, συγκρούστηκε…
Μετά την δολοφονία, πολλά «μέτωπα» διαφορετικών πεποιθήσεων και ιδεών πήραν θέση πάνω στο ζήτημα. Το ίδιο το αστικό κράτος μίλησε για νομιμότητα και ξεκίνησε να «κυνηγάει» τα φαντάσματα που μέχρι χθες δεν γνώριζε ή στην καλύτερη δεν ήξερε σε ποιο σημείο θα έφταναν(!).
Τα κοράκια της δημοσιογραφίας συγκινήθηκαν και συγκίνησαν αραδιάζοντας τόνους σάλιου και μελανιού για τον θάνατο ενός «νέου ανθρώπου – καλλιτέχνη». Στις πρώτες ώρες που ακολούθησαν την δολοφονία ακούσαμε μέχρι και το χιλιοειπωμένο περί οπαδικών συγκρούσεων. Κάποιοι από δαύτους, ακόμα πιο αισχροί (εφημερίδα πρώτο θέμα) δημοσίευσαν φωτογραφίες με τον νεκρό στο πεζοδρόμιο, δίνοντας ευχαρίστηση στον διψασμένο για αίμα καταναλωτή μέσα από την εικόνα του «ρεαλισμού».
Τηλεοπτικές κόντρες για το που και αν τελικά «άνηκε κάπου πολιτικά». Ολίγον τι από την μουσική του και τους στίχους του, για τις ιδέες που εξέφραζαν. Η ίδια συνταγή «θλίψης» και «κροκοδείλιων δακρύων».
Μετά από το πρώτο «σοκ» της είδησης και των αναλύσεων της αστικής προπαγάνδας, η ανάγκη για «υπεράσπιση» του Παύλου (στην γλώσσα της ραπ, Killah P) και της ζωής του, πέρασε στα χέρια των «φίλων» και συναδέλφων του από τον χώρο της χιπ χοπ σκηνής. Καλέστηκαν δημοσιογράφοι, άνοιξαν τα μικρόφωνα και το πάνελ της «υπεράσπισης» στήθηκε για τα καλά.
Τα πράγματα άρχισαν να ξεκαθαρίζουν από την αρχή για την γελοιότητα που θα ακολουθούσε και θα μας έκανε να εξοργιστούμε, όταν προσπάθησαν να μας πείσουν, με πρώτο και καλύτερο τον Μιχάλη Μυτακίδη (B.D Foxmoor), πως ήδη στέκαμε μπροστά σε κάτι πολύ δυνατό. Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά η εικόνα του ίδιου του πάνελ και όσων την αποτελούσαν. Η ένωση δηλαδή της hip hop και του low bap με αφορμή τον χαμό του φίλου τους. Χρειάστηκε να το επαναλάβουν πολλές φορές για να πειστούν όλοι όσοι ήταν οι αποδέκτες της συνέντευξης τύπου. Η ίδια η κοινωνία δηλαδή. Σύμφωνα με τους «πανελίστες», όλοι όσοι θα παρακολουθούσαν την συνέντευξη τύπου θα συγκλονιζόντουσαν από την συγκινητική κίνηση των χρόνια «μαλωμένων» καλλιτεχνών της ραπ που ενώθηκαν εις μνήμη του Παύλου.
Αυτό που τους έκανε να «καθίσουν στο ίδιο τραπέζι» ήταν η ανάγκη να μιλήσουν οι ίδιοι για τον Παύλο ως άνθρωπο και τίποτα περισσότερο. Και θα ήταν σεβαστό αν με κάποια αξιοπρέπεια τηρούσαν έστω και αυτό. Αντί αυτού όμως επιδόθηκαν σε γενικόλογα μηνύματα ενότητας και ειρήνης, κάνοντας λόγο, ουκ ολίγες φορές και με πονηρό τρόπο θα πούμε, περί των 2 άκρων. Πολιτικά μίλησαν, αλλά μόνο για να παινέψουν την αστική ιδεολογία και τον καθεστωτικό «αντιφασισμό». Η επίσημη φωνή της αστικής προπαγάνδας δια στόματος «άγριων» και «δρομίσιων» τραγουδοποιών. Τα παραδείγματα πολλά και από πολλούς.
Ο Μιχάλης Μυτακίδης στον ρόλο του συντονιστή να φροντίζει μη ξεφύγει κανείς από τα προκανονισμένα και χαλάσει την ουσία της προπαγάνδας τους. Ανούσιες επιθέσεις σε καλλιτέχνες από άλλα είδη μουσικής, σουρεαλιστικές προστυχιές και όλα αυτά γιατί, όπως ο ίδιος είπε σε έναν ακροατή που έφερε τις αντιρρήσεις του: «Ο Παύλος μας διάλεξε, εσένα όχι».
Ηλίας Παπανικολός (εισβολέας): «Ακόμα και σε αυτούς που σκότωσαν να τους δώσουμε αγάπη. Δεν με νοιάζει αν είναι στην ΧΑ ή στο ΚΚΕ»…
Κώστας Δράκουλας (θηρίο): «Ο εχθρός σε όποιο κόμμα κι αν ανήκει είναι ηλίθιος»…
Ευθύμης (από ΑΕ, πρώην TXC) και φυσικά βραβευμένος από τον Βορίδη για την «αγάπη του στα αρχαία»: «Στο πεζοδρόμιο φοβάσαι την βία είτε από δεξιούς, είτε από αριστερούς […] Παραπλανημένοι και από εδώ και από εκεί».
Και φυσικά τα καλύτερα από τον «εξαρχειώτη» Νικήτα Κλιντ: «Να αφήσουμε την πολιτική στους πολιτικούς… Δεν θα φέρουμε καμία επανάσταση… Μπράβο που για πρώτη φορά τα mediaλένε πως η Χ.Α είναι εγκληματική οργάνωση… Να μη βρίζουμε τους υπουργούς πάντα σαν κασετοφωνάκι, δεν είμαι από αυτούς που λένε τον Δένδια χρυσαυγίτη».Η γραμμή ίδια από τους περισσότερους συμμετέχοντες (μιας και υπήρχαν και κάποιες ζωντανές φωνές) στο πάνελ και κατά περίεργο λόγο από τους «καταξιωμένους» της σκηνής.
Η γραμμή του «ανθρωπισμού», της εξίσωσης, της απολιτικοποίησης. Η γραμμή του καλλιτεχνικού φιάσκου. Η γραμμή της ντροπής.Επειδή, όπως είπε και μια συντρόφισσα, η καριέρα έχει πολλά ποδάρια, δεν θα αναλύσουμε περαιτέρω τα όσα ακούσαμε σε αυτήν την συνέντευξη τύπου.
Όμως η ελληνική χιπ – χοπ σκηνή δεν εκπροσωπείται (μόνο) από αυτούς. Παρακάτω παραθέτουμε ένα κείμενο – αφίσα που συνυπογράφτηκε από πολλά μέλη και συγκροτήματα του χιπ – χοπ κινήματος και όχι μόνο, μετά την δολοφονία του Παύλου, αλλά και μετά την συνέντευξη τύπου:
Ο ΠΑΥΛΟΣ ΦΥΣΣΑΣ ΔΕΝ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΚΑΡΚΙΝΟ
Στις 18/9/13 φασίστες δολοφόνησαν τον Killah P. Δε πέσαμε απ’ τα σύννεφα με την ακρότητα των καθαρμάτων. Οι ίδιοι σκότωσαν τον Σ. Λουκμάν τον Ιανουάριο. Τραμπούκιζαν και μαχαίρωναν μετανάστες και αγωνιστές επί χρόνια. Για όσους δε βλέπουν τον κόσμο από δημοσιογραφικές γυάλες δεν είναι μυστικό. Αυτοί οι υπάνθρωποι δε προέκυψαν τυχαία ούτε είναι σύμπτωση που οι μισανθρωπικές ιδέες τους επιβίωσαν με την ήττα (;) τους στο Β’ΠΠ. Οι “δημοκρατικές” κυβερνήσεις τους στήριξαν, αδιαφορώντας για τις πρακτικές τους. Κλείναν το μάτιόταν τρομοκρατούσαν κόσμο της αντίστασης. Οι ίδιοι που τους χρηματοδοτούσαν για τη διάσπαση των κατώτερων τάξεων σε έλληνες και ξένους, δυνατούς και αδύναμους, τώρα πουλάνε τάξη, ασφάλεια και εθνική ενότητα με την καλογυρισμένη “πάταξη του φασισμού”. Τα “παραπλανημένα παιδιά” πουλάνε προστασία, είναι μαφιόζοι. Στην καλύτερη είναι παρανοϊκοί που μισούν κάποιον επειδή έτυχε να γεννηθεί σε διαφορετικό σημείο του πλανήτη.
ΔΕΝ ΜΑΧΑΙΡΩΘΗΚΕ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΟΥΠΑΚΙΑ
Ο αντιφασισμός που δεν έρχεται σε ρήξη με το σύστημα που διαιωνίζει το φασισμό είναι κοντόφθαλμος, μια αστικά ορθή καταδίκη. Αδιαφορούμε για τον κώδικα δικαίου των εκμεταλλευτών μας. Πρέπει να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει, χωρίς διαπραγματεύσεις. Με έμπρακτη, αδερφική αλληλεγγύη σ’ όσους καταπιέζονται. Να υπερασπιστούμε τις γειτονιές και τα εργασιακά μας δικαιώματα με κάθε τρόπο. Δε μασάμε με τον κρατικό αντιναζισμό, ούτε με τη διαχείριση των δολοφονιών του Ν. Ηρακλείου. Δε θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας στερήσει τα περιεχόμενα της συλλογικής, από τα κάτω, αντιφασιστικής δράσης. Όσο για το hip-hop, δε θα βλάψει το φασισμό με συνεντεύξεις τύπου που ενστερνίζονται τη θεωρία των δύο άκρων. Χρειάζεται αιχμηρός αντισυστημικός λόγος. Άνθρωποι που τιμούν αυτά που λένε δρώντας καθημερινά ενάντια στο υπάρχον. Όχι καλλιτεχνάκια, “αφηρημένες” φύσεις ή καμένοι τυπάδες. Το hip-hop πέρα από τέχνη είναι τρόπος ζωής. Στο δρόμο, εκεί όπου ξεκίνησε. Ακόμα κι αν όσοι μας τα μάθανε “σοβαρεύτηκαν” και νοικοκυρευτήκανε, παραμένουμε στις ίδιες πλατείες και θα τις υπερασπιστούμε. Οι υπόλοιποι ας δώσουν “φως” απ’ το σπίτι τους. Πολύ φοβόμαστε όμως ότι το φως τους προέρχεται απ’ την τηλεόραση.
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΘΡΕΦΕΙ ΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ
45 | Accion Mutante Collective | Burn The Sponsors | Crack | Flow Advantage | Granada | Hip-hop House Ιωαννινα | Hit N’ Rap | Meet-sos | N-arrow Intifada | Numberless | Onesecbeforetheend | Statemental | Xtens | Ακραία Αντίδραση | Αόρατος Εχθρός | Ήρωας | Θέατρο Δρόμου | Λάθος Εποχή | Λογοπαίγνιο | Μεθυσμένα Ξωτικά | Μελανά Στίγματα | Μόνιμος Κάτοικος | Παράξενοι Παράνομοι | Πρώτη Γραμμή | Στίχοιμα | Το Σκιαγράφημα | Χαρτοπόλεμος
Και για να πιάσουμε καλύτερα τον παλμό όσον αφορά απόψεις για την συνέντευξη τύπου από ανεξάρτητους καλλιτέχνες, παραθέτουμε ένα μέρος από την ανακοίνωση ενός μέλους της χιπ χοπ κοινότητας, του dave των «φράξια»: […] Έμαθα το hip hop στο δρόμο. Έκλαψα με αυτό, γέλασα με αυτό, αντιστάθηκα με αυτό, πόνεσα με αυτό, αγωνίστηκα με αυτό, έγινα αντιφασίστας με αυτό (δυστυχώς υπήρχαν φασίστες). Διαμόρφωσα συνείδηση και ταξική σκέψη μέσα από αυτό.
Το hip hop όμως δολοφονήθηκε από τους φασίστες. Και τι έκανε το hip hop; Έκλαψε, πόνεσε, και μετά; Έδωσε συνέντευξη τύπου. Δηλαδή; Δηλαδή ενωμένο και καλά αγαπημένο. Και τι βγήκε από αυτή την συνέντευξη; Ειρήνη, φως και αγάπη… Εκτός λίγων σωστών εξαιρέσεων, που δεν θα έπρεπε καν να είναι εκεί […]
[…] Το κοινό… στηρίζει ράπερς που μέχρι τώρα μέσα από τα τραγούδια τους και την τέχνη τους φλέρταραν ή βραβεύονταν από τους φασίστες.
Στηρίζουν ράπερς που μέχρι τώρα μέσα από τα μονοπάτια που διαλέγανε, θρέφανε φασιστάκια, αλλά τώρα ξαφνικά πέφτουνε από τα σύννεφα.
Στηρίζουν ράπερς που επικαλούνται τον νόμο και ότι πρέπει ο κύριος Δένδιας να κάνει την δουλειά του…
R.I.P Killah P – Είσοδος 10 ευρώ Ε; Κάνω λάθος; […]
Αν έχεις haters είσαι από τους τυχερούς
έρχομαι αντιμέτωπος μόνο με ταξικούς εχθρούς.
Όσο εσείς στα μικρόφωνα ψάχνατε λύσεις
εγώ ανάγκαζα εργοδότες να παίρνουν πίσω απολύσεις, εν μέσω κρίσης.
“Afaza”
Για εμάς ο αντιφασιστικός αγώνας θα συνεχίσει να είναι ταξικός, αντικαπιταλιστικός αγώνας. Και επειδή ουκ ολίγες φορές ακούστηκε από το πάνελ πως δεν πρέπει να περιμένουμε από αυτούς «την σπίθα» ή το κάτι παραπάνω, εμείς θα πούμε πως κανείς δεν ζήτησε, ούτε πρόκειται να ζητήσει τίποτα από μουσικάντηδες της καριέρας.
Για επίλογο, παραθέτουμε ένα κείμενο που κυκλοφόρησε από το περιοδικό Βίδα (Τ. 16-17) με τίτλο «τα ‘πε ο Νικήτας»:
Εάν ο Μαραντζίδης, ο Πρετεντέρης, ο Ψαριανός, ο Μανδραβέλης και ο Κρανιδιώτης είχαν ραπ συγκρότημα και έψαχναν μάνατζερ αυτός δεν θα μπορούσε ‘ναι άλλος από τον Νικήτα Κλιντ. Είναι αδιαμφισβήτητα ο καταλληλότερος.
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τους χρυσαυγίτες, ο καλλιτέχνης Κλιντ δίνει την αθώα του «γραμμή» για το τι πρέπει να πράξει η νεολαία και το αντιφασιστικό κίνημα για να αντιμετωπίσει το χρυσαυγίτικο τέρας. Επειδή λοιπόν ο κύριος είναι ράπερ είπε να συμπυκνώσει την αστική ιδεολογία των παραπάνω και να μας τη σερβίρει όπως αυτός την καταλαβαίνει… Στην εκπομπή του Πρετέντερ (και τα μυαλά στο μπλέντερ) τα είπε χαρτί και καλαμάρι, λιγάκι μπερδεμένα βέβαια.
Στοιχειοθετούμε μαργαριτάρια: «σύνδρομο του εμφυλίου (!), εμφυλιακό κόμπλεξ, όλοι ‘φταίγαν στον εμφύλιο (!), παρατεταμένος εμφύλιος (!), μια δημοκρατία ανθρώπινη που τα κόμματα χρησιμοποιούσαν το εμφυλιακό πράγμα (!) του διαχωρισμού (!), ενότητα όλων των δυνάμεων (!), δεν θέλουμε να μας εξωθήσει κανένας σε κανενός είδους πόλεμο (!), να βοηθήσουμε την αστυνομία να μην λέμε μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι (!), είμαστε νέοι και επιπόλαιοι (!), να απεγκλωβιστούμε από το εμφυλιακό κόμπλεξ (!)»…
Επειδή ο κύριος Κλιντ μέσα στο παραλήρημά του θεώρησε ότι δεν εμπεδώσαμε την «αθώα» του γραμμή μέσα από τον Πρετέντερ είπε να την γράψει στην αγαπημένη του Athens Voice (τεύχος 453, 10-16 Οκτώβρη 2013) και να μας μάθει ιστορία, να μας διδάξει πολιτική και γενικότερα να μας οδηγήσει στην αγκαλίτσα του αστικού «αντιφασισμού». Και τι δεν έσυρε και πάλι; Το κρεσέντο είχε λοιπόν: Το ιδεολόγημα της συλλογικής «εθνικής» ευθύνης ως λύση για την κρίση, τη χρησιμότητα και την ευγένεια της παθητικότητας (βλ. κύπριους), την καλή Ε.Ε. και τους καλούς συμμάχους αμερικάνους και τους κακούς φανατικούς (που για τον Νικήτα είναι και φασίστες) που τα πολεμούν, το πραξικόπημα (!!!) που επιχειρήθηκε στην 48ωρη απεργία του Οκτώβρη, τον τραμπουκισμό (κάτι σαν τη νόσο των χοίρων) που γενικά χτυπάει από ‘δω κι από ‘κει, την καλή και υπεύθυνη στάση του Χρουτσώφ (!!!), αλλά και μαθήματα ιστορίας που θα ζήλευαν ο Σ. Κουρτουά και ο Ν. Βερτ για τη Μαύρη Βίβλο του Κομμουνισμού, την καλή καπιταλιστική ελευθερία του καπιταλιστικού λόγου που φτιάχνει Σώτες, την καλή ελληνοκεντρική ραπ, τον Μαλατέστα που αν ζούσε θα ζητούσε την καλή εφαρμογή του νόμου απέναντι στο φασισμό, όπως εξάλλου και ο Σπάρτακος θα χαιρόταν αν οι ρωμαϊκές λεγεώνες είχαν εκδημοκρατιστεί, γι’ αυτό και όλοι πρέπει να στηρίξουμε την κυβέρνηση στο έργο της. Κλείνοντας απέδωσε και τα σχετικά εύσημα στην καραμανλική δεξιά για τον ευγενή τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε τους βασανιστές της χούντας.
Ανακάτεψε, δηλαδή, κάποια από τα πιο θεαματικά-ανιστόρητα στοιχεία προπαγάνδας του αστικού κόσμου σε ένα αγχωμένο τουρλού. Με μόνιμο βραχνά την υποταγή της νεολαίας σε αστικά ιδεολογήματα με ραπ καμουφλάζ και «αλήτικο» στυλάκι. Με το δίκιο μας, λοιπόν, αναρωτιόμαστε: Ράπερ είναι ή η γλωσσοκοπάνα της αστικής τάξης ο Νικήτας;
Υ.Γ. Ως σχόλιο για τους συγχυσμένους –ες των ημερών μας, παραθέτουμε μια φράση του δολοφονημένου από το μακρύ χέρι της αστικής τάξης προ χούντας, Σωτήρη Πέτρουλα:
«Πάλευε και μάθαινε, μάθαινε και πάλευε».