Με την πανδημία του κορονοϊού διαφαίνεται ακόμα πιο έντονα η σύγκρουση των δύο κόσμων- των εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευομένων. Φαίνεται ολοκάθαρα πως ένα σύστημα που στηρίζεται στην ελεύθερη αγορά και έχει ως σκοπό τα κέρδη των καπιταλιστών δεν μπορεί να φέρει λύσεις για «όλη την κοινωνία», όπως μας τσαμπουνάνε οι αστοί και τα όργανά τους.
Έτσι και σε αυτές τις «δύσκολες μέρες» που βιώνουμε, το παγκόσμιο σύστημα του καπιταλισμού προσπαθεί να αντιμετωπίσει ακόμα έναν «αστάθμητο παράγοντα» που βαθαίνει την κρίση. Παρά τα όσα «ανθρωπιστικά» και αν μας λένε οι πολιτικοί εκπρόσωποι και τα πάσης φύσεως τσιράκια του Κεφαλαίου το σίγουρο είναι ένα: Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός στο σύνολό του θα χτυπηθεί βάναυσα σε όλα τα επίπεδα, για να βγει αλώβητο το σύστημά τους.
Επικαλούμενοι συνέχεια την ατομική ευθύνη και ρίχνοντας όλο το βάρος εκεί, δεν μπορούν να κρύψουν τις αδυναμίες αυτού του σάπιου συστήματος αλλά και τα ταξικά του χαρακτηριστικά.
Όσον αφορά τα εργασιακά, οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με αφορμή την πανδημία, που κάθε μέρα υπογράφονται με συνοπτικές διαδικασίες από τους δεξιούς νεοφιλελεύθερους που βρίσκονται στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης είναι ακόμα ένα σχέδιο αντεργατικής επίθεσης και προστασίας των αφεντικών.
Κανένα μέτρο δεν έχει παρθεί για την προστασία των εργαζομένων που θα σταματήσει η εργασία τους αναγκαστικά, αντίθετα κάτι ψίθυροι που ακούγονται για κρατικά επιδόματα και ασφάλιση το μόνο που κάνουν είναι να προστατεύουν τις τσέπες των αφεντικών για να διατηρήσουν και να μεγεθύνουν τα κέρδη τους.
Οι εργοδότες αποδεσμεύονται από την υποχρέωση να καταχωρούν στο σύστημα «ΕΡΓΑΝΗ» κάθε αλλαγή ή τροποποίηση του ωραρίου, ενώ παίρνουν παράταση προθεσμίας για την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών.
Σκληρή επίθεση δέχονται μια σειρά από κλάδους που όσο και αν θέλουν να μας πείσουν πως γίνεται για το καλό μας και την προστασία μας, είναι μέτρα συντονισμένα και προδιαγεγραμμένα στην συνολική επίθεση που δεχόμαστε όλο και πιο έντονα δέκα χρόνια τώρα, με το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. Οι υπάλληλοι στα σουπερ μάρκετ θα καλεστούν να «βάλουν πλάτη» με ατελείωτες υπερωρίες και δουλειά την Κυριακή, οι κούριερ – ντελίβερι, που καθημερινά χύνουν το αίμα τους στην άσφαλτο, θα ξεζουμιστούν παραπάνω «για το καλό του κοινωνικού συνόλου».
Στα σκαριά του Κεφαλαίου, με αφορμή τον ιό, βρίσκονται περαιτέρω απολύσεις και μη ανανεώσεις συμβάσεων για να προστεθούν στις στρατιές των ανέργων, που ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο, και άλλοι εργάτες και εργάτριες.
Όσο για τα νοσοκομεία και τις δομές της υγείας γενικότερα είναι προ πολλού διαλυμένα και ταξικά προσαρμοσμένα για τους λίγους. Από το 2010 έχουν κλείσει πάνω από 10 δημόσια νοσοκομεία, τα κενά σε προσωπικό αγγίζουν τα 30.000, τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό, αρκετά μεγάλο ποσοστό των κλινών ΜΕΘ είναι κλειστές… Αυτή είναι η γενική κατάσταση των ελληνικών δημόσιων νοσοκομείων και κάτω από αυτές τις συνθήκες καλούνται να τα βγάλουν εις πέρας οι γιατροί, ακούγοντας τον Υπουργό Υγείας Κικίλια να ρίχνει πυροτεχνήματα για άμεσες προσλήψεις 2.000 συμβασιούχων (στις οποίες δεν περιλαμβάνονται γιατροί), οι οποίοι προφανώς δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε τις… «τρύπες» και το πιθανότερο είναι, όταν επιστρέψουμε στην «κανονικότητα», αφού τους χρησιμοποίησε κατά το δοκούν να τους πετάξει στο καλάθι των αχρήστων επιστρέφοντας στην προηγούμενη κατάσταση.
Για αυτό, πολύ σωστά, η απάντηση της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Γιατρών ήρθε να βάλει στη θέση τους όλους τους αλληλέγγυους χειροκροτητές, αθώους και μη, αναφέροντας: «(…)Σε αυτές τις δύσκολες ώρες, όλοι εμείς, κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας. Προσπαθούμε με τα λιγοστά μέσα που έχουμε στη διάθεση μας, σε συνθήκες τραγικής υποστελέχωσης και εντατικοποίησης να περιθάλψουμε τους ασθενείς μας. Δε θέλουμε να μας χειροκροτήσετε γιατί προσπαθούμε να κάνουμε τη δουλειά μας. Θέλουμε να πάρετε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά. (…) Απευθύνουμε έκκληση έστω την ύστατη στιγμή, αντί να καλείτε τον κόσμο να μας χειροκροτήσει, να δεχτείτε να μας συναντήσετε.(…)»
Περνώντας στο κομμάτι της εκπαίδευσης το κράτος προχώρησε σε αναστολή της λειτουργίας όλων των σχολικών μονάδων, φέρνοντας ως λύση τα εξ αποστάσεως μαθήματα (αρχικά για τη Γ Λυκείου και έπειτα σε όλες τις τάξεις και όλες τις βαθμίδες). Είναι αυτονόητο όμως ότι, πρώτον, δεν έχουν όλα τα νοικοκυριά ηλεκτρονικό υπολογιστή ή εκτυπωτή (γι’ αυτό παρατηρούνται φαινόμενα όπου κάποιοι που έχουν αυτή τη δυνατότητα εκτυπώνουν εργασίες και για άλλους μαθητές, καλύπτοντας τις ανάγκες οι ίδιοι οι γονείς για άλλη μια φορά) και δεύτερον δεν είναι ούτε οι μαθητές εξοικειωμένοι ούτε όμως και οι εκπαιδευτικοί καταρτισμένοι για τέτοιου είδους μάθημα και σε τέτοιου είδους πλατφόρμες, οι οποίες, σύμφωνα με το Υπουργείο, «παρέχονται δωρεάν προς το Υπουργείο και τους εποπτευόμενους φορείς του από τις εταιρείες CISCO, Google και Microsoft».
Η μέθοδος της τηλεκπαίδευσης προφανώς και δεν αντικαθιστά τη φυσική παρουσία. Η τηλεκπαίδευση μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, σε απομακρυσμένες περιοχές ή σε ολιγάριθμες τάξεις φέρνοντας κλείσιμο σχολικών μονάδων και περικοπή προσωπικού. Δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την περίοδο να λειτουργήσει ως δούρειος ίππος για την περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης.
Οι έτσι κι αλλιώς χτυπητές αδυναμίες όλου του σάπιου συστήματος φανερώνονται μπροστά σε κάθε κρίση, οικονομική και μη. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενες/οι πρέπει να ενωθούν κάτω από βασικά αιτήματα στο ζήτημα του «νέου ιού»:
– Καταβολή όλων των μισθών, δώρων, σε περίπτωση κλεισίματος.
– Καταβολή όλων των υπερωριών.
– Καμία απόλυση- καμία διακοπή συμβάσεων σε κανέναν χώρο δουλειάς.
– Μέτρα ατομικής ασφάλειας για κάθε εργαζόμενο/η.
– Καθαριότητα- απολυμάνσεις στους χώρους δουλειάς.
– Άμεσα προσλήψεις μόνιμου προσωπικού στα νοσοκομεία.
– Ενίσχυση των δημόσιων νοσοκομείων με υλικοτεχνικό εξοπλισμό.
– Εξοπλισμός για όλους τους μαθητές για την εξ αποστάσεως διδασκαλία.
– Καμία προσπάθεια εφαρμογής της τηλεκπαίδευσης μετά την επιστροφή στα σχολεία.
Η πανδημία οξύνει τις υπάρχουσες αντιθέσεις. Το στοίχημα είναι ποια ζητήματα θα ανοίξουν την επομένη ημέρα μέσα στα κάτεργα και έξω από αυτά. Η ενότητα της εργατικής τάξης και η πολιτική της οργάνωση είναι το «φάρμακο» που θα αφανίσει τα κοινωνικά παράσιτα- τους καπιταλιστές και το σύστημά τους.