Τέσσερα χρόνια δεν είναι αρκετά;

Τέσσερα χρόνια μετά την άνοδο στην εξουσία της Αριστεράς του κεφαλαίου και των Ακροδεξιών συμμάχων της και μπαίνουμε ακόμη μια φορά σε συζητήσεις περί «μικρότερου κακού». Για άλλη μια φορά βγαίνουν από το χρονοντούλαπο της ιστορίας τα επιχειρήματα περί καλής αντιδεξιάς και κακής δεξιάς, και περί αδιεξόδου των «άτεγκτων» ή «καθαρών» προλεταριακών θέσεων που κρατούν οι ταξικές αυτές δυνάμεις, οι οποίες συνεχίζουν να εναντιώνονται στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση.

Για να συμβάλλουμε σε αυτή τη διαπάλη απλά τονίζουμε και σε αυτό το κείμενο ότι το κακό έχει ήδη γίνει. Και δεν ήταν καθόλου μικρό. Αντιθέτως, εδώ και τέσσερα χρόνια αυτό που συνεχίζεται καθαρά και άτεγκτα είναι η βάρβαρη επίθεση του κράτους των αφεντικών στην εργατική τάξη.

Ή μήπως δεν ήταν «κακή» η Συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη του 2015 για παράταση της δανειακής σύμβασης και των μνημονίων; Δεν ήταν σκληρή η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για τη συνέχιση της λεηλασίας των ήδη λεηλατημένων δημόσιων ταμείων, των ασφαλιστικών ταμείων, των ταμείων των νοσοκομείων και των δήμων;

Μήπως δεν ήταν άτεγκτη η πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, όταν τον Αύγουστο του 2015 αμέσως μετά από το κάλπικο δημοψήφισμα υπέγραφε μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ  το Τρίτο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής (τρίτο μνημόνιο), το σχέδιο της οικονομικής αφαίμαξης, για να εξασφαλιστούν τα κέρδη του ντόπιου κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών δανειστών μέχρι το 2067;

Μήπως δεν ήταν καθαρός ταξικά, ως προς τα συμφέροντα που εξυπηρετούσε, ο αντιασφαλιστικός νόμος Κατρούγκαλου το 2016, ο οποίος επικύρωσε- μέσα σε όλα τα άλλα- την άγρια περικοπή των συντάξεων;

Δεν ήταν άραγε μεγάλο «κακό» το Μεσοπρόθεσμο του Μαΐου του 2017 με τις αντεργατικές αλλαγές του ν. 1264/1982 ενάντια στην προκήρυξη απεργίας; Δεν άπλωσε βαθιά το μακρύ της χέρι η αστική τάξη στα πρωτοβάθμια σωματεία υπερδιπλασιάζοντας τον αριθμό  των εργαζομένων που χρειάζεται να είναι παρόντες στη γενική συνέλευση του σωματείου για την προκήρυξη απεργίας;

Και η νομοθέτηση του Λοκάουτ, του έμμεσου δικαιώματος εργοδοτικής Ανταπεργίας, ποια καλά συμφέροντα εξυπηρετεί;

Είναι προφανές και η λίστα ατελείωτη. Η επίθεση που δέχτηκε και δέχεται η εργατική τάξη από τους καλούς διαχειριστές του καπιταλισμού με το ανθρώπινο πρόσωπο ήταν καθαρή και οξυνόταν μέρα με τη μέρα στα χρόνια της τετραετίας.  Και θα οξύνεται είτε με δεξιά είτε με «αντιδεξιά». Η αστική τάξη έχει τη στρατηγική της και τα δικά της διλήμματα. Αντίθετα το πραγματικό δίλημμα για τον κάθε εργάτη και εργάτρια και για τον κάθε προοδευτικό άνθρωπο είναι πιο ηχηρό από ποτέ και είναι το εξής: ή με το Κεφάλαιο ή με τους εργάτες.

Γιατί αυτό που μας οδηγεί πραγματικά σε αδιέξοδο είναι το σύρσιμο του κόσμου της δουλειάς, του κόσμου του αγώνα πίσω από τις ουρές των σοσιαλδημοκρατικών πολιτικών. Αυτό ακριβώς το σύρσιμο οδήγησε και οδηγεί στον αφοπλισμό της Τάξης από το βασικό της όπλο, την πολιτική της οργάνωση με βάση τα δικά της συμφέροντα. Ένα όπλο απαραίτητο για να αναμετρηθεί, να συγκρουστεί και να ανατρέψει τους δυνάστες της.