Τέσσερα χρόνια πίσω, το 2019, οι δρόμοι του Χαρτούμ και όλων των πόλεων του Σουδάν είχαν πλημμυρίσει από μάζες λαού που διεκδικούσαν τον εκδημοκρατισμό της χώρας, την πτώση της τριακονταετούς ισλαμοφασιστικής δικτατορίας του Αλ Μπασίρ. Οι δημοκρατικές τότε δυνάμεις, ενωμένες στο μέτωπο του FFC, Δυνάμεις για την Ελευθερία και την Αλλαγή, επαγγελματικές ενώσεις και σωματεία καθώς και το πολύ δυναμικό γυναικείο κίνημα (για δεκαετίες αντιμέτωπο με τη φεουδαρχική σαρία), είχαν καταφέρει να κινητοποιήσουν τον φτωχό και πολύπαθο σουδανικό λαό ενάντια στη δικτατορία. Έριξαν τον δικτάτορα Αλ Μπασίρ, αλλά δεν κατάφεραν να ρίξουν την δικτατορία παίρνοντας την εξουσία, παίρνοντας τα όπλα, τον έλεγχο του κράτους, τον στρατό.
Πολύ σύντομα η πάλη του λαού για δημοκρατικό εκσυγχρονισμό έμεινε κολοβή μέχρι που αποδεκατίστηκε ένοπλα, από τις SAF (Σουδανικές Ένοπλες Δυνάμεις) του Αλ Μπουρχάν και τις RSF (Δυνάμεις Ταχείας Υποστήριξης) του Νταγκαλό, γνωστού ως Hemedti, σε πλήρη συνεργασία.
Σε μια περιοχή που η βρετανική νεοαποικιοκρατία είχε αφήσει- κατά τη σύνηθη βαρβαρότητά της- διαλυμένη και διαιρεμένη, με συνεχόμενες εμφύλιες συρράξεις στο β μισό του προηγούμενου αιώνα, με την ισλαμιστική στρατιωτική δικτατορία του Αλ Μπασίρ που καταδίκασε για δεκαετίες το βορρά σε καθυστέρηση με υποτυπώδη αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή, σε μια χώρα που έχει γίνει συνώνυμη της πείνας, της φτώχειας, της παιδικής θνησιμότητας, της μετανάστευσης εκατομμυρίων, της παραπέρα φτωχοποίησης μέσα στα τρία χρόνια πανδημίας, η κατάπνιξη των λαϊκών εξεγέρσεων του 2018 και 2019 ήταν το πρελούδιο της σημερινής ένοπλης σφαγής.
Τι έμεινε για τους νέους που έχουν απομείνει στη χώρα; Ένα Καλάσνικοφ, μια πληρωμή, και η ευκαιρία για κανένα λάφυρο από λεηλασίες. Ο Χεμεντί στρατολόγησε σε μια νύχτα 100 χιλιάδες νεολαίους, να χτυπήσουν το λαό για να ανέλθει στην εξουσία.
Και τα δύο αντιλαϊκά καθάρματα που ματοκύλισαν και συνεχίζουν παρά την τυπική εκεχειρία να αιματοκυλούν τους λαούς του Σουδάν, δεν είναι άξεστοι αιμοβόροι φύλαρχοι που τρέφονται από την τυφλή βία, όπως θέλουν να μας τους παρουσιάζουν τα μιντιακά κονκλάβια. Γνήσια τέκνα του ιμπεριαλιστικού νεοαποικοκρατικού συστήματος είναι· με τους μεγάλους παίκτες συνομιλούσαν τόσα χρόνια και φορούσαν κοστουμάκια. Ο Χεμεντί φέρεται να έχει πληρωθεί αδρά από τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα για αποστολή των μισθοφόρων του RSF ενάντια στους Χούτι στην Υεμένη. Πρόσφατα επισκέφτηκε τη Ρωσία και την Ερυθραία για όπλα και συμμαχίες. Ο Μπουρχάν υποστηρίζεται από τον δικτάτορα Αλ Σίσι της Αιγύπτου. Οι ΗΠΑ και η Μ. Βρετανία διαβουλεύονται με τα ΗΑΕ και τη Σαουδική Αραβία. Η Κίνα τελευταία έχει επενδύσει στο σουδανικό πετρέλαιο.
Οι μεγάλοι παίκτες επιβουλεύονται τις πρώτες ύλες της περιοχής, κυρίως τα κοιτάσματα χρυσού και ουρανίου, αλλά και την πολύτιμη για τα σχέδια τους γεωστρατηγική της θέση. Αυτή είναι η διεθνής (και καθόλου) κοινότητα στην οποία όλοι τώρα προσβλέπουν για να σταματήσει το αιματοκύλισμα στο Σουδάν: ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που τα συμφέροντά τους συγκρούονται σε κάθε γωνιά του πλανήτη, μεγάλα αρπακτικά που χρησιμοποιούν τα ντόπια παράσιτα για να γύρουν τη ζυγαριά προς το μέρος τους. Το αποτέλεσμα; Οι λαοί χωρίς δική τους ηγεσία, χωρίς πρωτοπορία έτοιμη να υπερασπίσει τα συμφέροντά τους, ματοκυλιούνται ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές συμπληγάδες. Ως πότε;