Έπεσαν από τα σύννεφα πολλοί και διάφοροι περί της ύπαρξης του αντικομμουνιστή ιστορικού (ο ίδιος έχει περιγράψει έτσι το ποιόν του το 2014) Ν. Μαραντζίδη στο φεστιβάλ «σε τροχιά ανατροπής» της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Οι λέξεις έχουν χάσει κάθε έννοια και οι σοσιαλδημοκράτες εξουσιαστές και διαχειριστές του συστήματος ασελγούν πάνω σε κάθε τι χωρίς φρένο… Αυτό το λέμε περί τροχιάς ανατροπής… Τι άλλο θα ανατρέψετε ρε παιδιά αφού δεν αφήσατε και τίποτε όρθιο με το τρίτο αντιλαϊκό μνημόνιο της «πρώτης φοράς αριστερά»;
Μαραντζίδης λοιπόν, ένα όνομα τόσο χρωματισμένο στις αποχρώσεις του μαύρου που οι διάφοροι αριστερούληδες γκρίνιαξαν. Οι θέσεις του αντικομμουνιστή ιστορικού Μαραντζίδη είναι συγκλίνουσες με τις θέσεις της αστικής αριστεράς και των αναθεωρητών του ΣΥΡΙΖΑ. Για μας όχι μόνο βρίσκεται στο φυσικό του χώρο αλλά θα έπρεπε να τιμάται κιόλας για τις υπηρεσίες του στη λάσπη του λαϊκού κινήματος με «επιστημονικές» μάλιστα περγαμηνές.
Για την τριτοδιεθνιστική κομμουνιστική παράδοση συμφωνούν. Για τον ένοπλο αγώνα συμφωνούν. Για το ΚΚΕ έως και το 1956 συμφωνούν. Για τον τρισκατάρατο Νίκο Ζαχαριάδη συμφωνούν, για τον άλλον τον Γεωργιανό να μη μιλήσουμε. Για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση συμφωνούν. Για την πάλη των τάξεων συμφωνούν.
Ότι όλα αυτά είναι κακά και άσχημα. Ότι όλα αυτά πρέπει να ξεπεραστούν και δεν οδηγούν πουθενά. Ότι οι επαναστάσεις και οι ένοπλες εξεγέρσεις του προηγούμενου αιώνα ήταν λάθος και οδήγησαν σε ολοκληρωτισμούς. Ότι με λίγα λόγια αυτοί είναι στο αστικοδημοκρατικό τόξο των μεταρρυθμίσεων. Αντικομμουνιστές που διαφέρουν απλά στη δοσολογία.
Όπως λέει και ο λαός μας: «από το ίδιο βαρέλι»…
Ας τους χαίρονται οι καναπεδάτες στελεχάρες των μεσοστρωμάτων που ανεμίζουν τις ροζ σημαίες μιας αριστεράς που μυρίζει μούχλα και υποκρισία και στα μεγάλα κέφια σφυρίζουν μπέλα τσάο…