Μηχανοκίνητη παρέμβαση πραγματοποιήθηκε στην περιοχή Κουκακίου – Πετραλώνων από το Μετωπικό Σχήμα για την Υγεία το Σάββατο 26/2.

Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης πετάχτηκαν χιλιάδες τρικάκια, κολλήθηκαν αφίσες στις γειτονιές, ενώ σε περαστικούς και σε μαγαζιά της περιοχής μοιράστηκε η 2η ανακοίνωση του ΜΕΣΥ.

Στα τρικάκια αναγράφονται τα εξής συνθήματα:

«Ο αγώνας για την υγεία του λαού πρέπει να γίνει μετωπικός και συνολικά κεντρικός»

«Το έγκλημα είναι διαρκές, η πανδημία δεν τελείωσε – μετράμε νεκρούς»

«Η οργανωμένη εργατική τάξη να απαιτήσει: εμβόλια, τεστ, φάρμακα, ενίσχυση του ΕΣΥ»

«Αυτοί με την ανοσία της αγέλης, εμείς με την υπεράσπιση της υγείας»

«Κυβέρνηση και αστική τάξη εγκληματούν σε βάρος της υγείας του λαού»

Παρακάτω η 2η ανακοίνωση:

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΕΡΔΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ

Η ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Δύο χρόνια πανδημίας έχουν φέρει στην επιφάνεια όλη τη σαπίλα που διαπερνάει το καπιταλιστικό σύστημα σε όλα τα επίπεδα. Κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, πολιτιστικά. Η υγειονομική διάσταση της κρίσης του covid-19 ήρθε να προστεθεί στην ήδη βαθιά οικονομική κρίση των τελευταίων 13 ετών. Παγκοσμίως έχει γίνει σαφές απ’ τις αστικές τάξεις των χωρών για ποια Τάξη ενδιαφέρονται, τη δική τους και μόνο, για το πώς θα διατηρήσουν και θα ενισχύσουν την κερδοφορία τους. Η εργατική τάξη ρίχτηκε για άλλη μια φορά στα τάρταρα, από την πρώτη στιγμή, πριν καν προλάβουν οι επιστήμονες να αναλύσουν αυτόν τον νέο ιό. Πριν καν μάθουμε τί είναι, πώς κολλάει, αν και πόσο γρήγορα σκοτώνει, τί προβλήματα αφήνει στην υγεία του ανθρώπινου είδους, οι απανταχού εργαζόμενοι έπρεπε να συνεχίσουν την εργασία τους στους κρίκους της καπιταλιστικής αλυσίδας.

Φυσικά και στην Ελλάδα, μια εξαρτημένη χώρα που «κοιτάει» τις «μεγάλες δυνάμεις» για να δει τι θα κάνουν και έπειτα να κινηθεί και αυτή, η κατάσταση δεν ήταν πολύ διαφορετική. Με εξαίρεση το πρώτο ψευτολοκντάουν τον Μάρτη του 2020 όπου έκλεισε ένα μέρος της οικονομίας (εστίαση, λιανεμπόριο) αλλά φυσικά τα εργοστάσια, τα σούπερ μάρκετ, ο κατασκευαστικός κλάδος, η ταχυδιανομή/ταχυμεταφορά παρέμειναν ορθάνοιχτα και σε λειτουργία. Από τότε ακόμα η αστική τάξη της χώρας, με εκπρόσωπό της την κυβέρνηση της ΝΔ, έδειξε ξεκάθαρα ποιό είναι το «μενού» για τον λαό: ανοιχτές επιχειρήσεις, ημίμετρα με πρόστιμα, τηλεργασία και τηλεκπαίδευση, ελλιπέστατη ενημέρωση σχετικά με τον ιό και διαρκή ενίσχυση των φωνών που αρνούνταν την πανδημία. Κι όλα αυτά με φόντο το διαλυμένο σύστημα υγείας (που είχε λεηλατηθεί τις προηγούμενες δεκαετίες στο όνομα της φιλελεύθερης οικονομίας) που δεν έκαναν το παραμικρό να το ενισχύσουν και ενώ πεθαίνουν χιλιάδες συνάνθρωποί μας.

Την ίδια ώρα η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση σύσσωμη σιώπησε και ακολούθησε «μετρημένη και υπεύθυνη» πολιτική χωρίς κραυγές στη βάση της εθνικής ενότητας, ακολουθώντας το δόγμα «να τα πούμε και στις κάλπες». Από κοντά οι ενσωματωμένοι στην κρατική διαχείριση επιστήμονες και φυσικά τα αστικά ΜΜΕ που σιγοντάρισαν τα κυβερνητικά «ακορντεόν μέτρων» με μόνιμο κριτήριο την κερδοφορία του κεφαλαίου εις βάρος της υγείας των λαϊκών μαζών.

Ίσως να περίμενε κανείς ότι σε μια τέτοια πρωτοφανή συνθήκη για τους λαούς οι μάζες θα ξεσηκώνονταν. Θα έλεγαν «όχι» στις ορέξεις των καπιταλιστών που τους θέλουν για άλλη μια φορά έρμαια των καταστάσεων, θα πάλευαν για την υγεία τους, για μέτρα προστασίας και ασφάλειας μέσα στις δουλειές, αν μη τι άλλο. Συνέβη όμως το ακριβώς αντίθετο. Σ’ όλες τις χώρες και μαζί και στην Ελλάδα, η εργατική τάξη σιώπησε. Με φωτεινή εξαίρεση κινητοποιήσεις υγειονομικών για ενίσχυση του ΕΣΥ, μαθητικές καταλήψεις ενάντια στο στοίβαγμα και την αποσυμφόρηση των τάξεων και μέτρα προστασίας και παραστάσεις διαμαρτυρίας συνδικάτων για το ζήτημα της προστασίας από τον ιό.

Οι εργάτες/τριες, αποδέχτηκαν παθητικά αυτήν τη νέα συνθήκη και συνέχισαν να πηγαίνουν στη δουλειά με κάθε κόστος. Όσο περνούσε ο καιρός, όσο η κυβέρνηση συνέχισε να μην ενισχύει το ΕΣΥ, όσο οι νεκροί αυξάνονταν μέρα με τη μέρα (σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία τον Ιανουάριο του ’22 είμαστε στην 5η θέση στην ΕΕ σε θανάτους ανά εκατομμύριο), όσο τα κυβερνητικά παπαγαλάκια κραύγαζαν για τις «επιτυχίες» τους στη διαχείριση της πανδημίας και το γεγονός ότι κατάφεραν και κράτησαν την οικονομία ανοιχτή (με τον πρωθυπουργό να δηλώνει «ως χώρα τα πήγαμε πολύ καλά, είμασταν χειρότερα μόνο ως προς τους νεκρούς»), είδαμε να ανεβαίνει ταυτόχρονα το ρεύμα των αρνητών της πανδημίας. Ένα ρεύμα ανορθολογικό, συνωμοσιολογικό και βαθιά αντικοινωνικό, που μόνο ως δεκανίκι της κυβέρνησης μπορεί να ειδωθεί και σύμμαχο της καπιταλιστικής οικονομίας. Ενώ μέσα στις γραμμές της αντίληψης αυτού του «κινήματος» των αρνητών μπορεί να διακρίνει κανείς μέρος της ιδεολογίας του ναζισμού/φασισμού και των «κοινωνικών δαρβινιστών». Δηλαδή αδιαφορία για τους «μη παραγωγικούς», τα ΑΜΕΑ, τους συνταξιούχους και τους ηλικιωμένους, τους συνανθρώπους με τις χρόνιες παθήσεις, όσους δεν έχουν τους πόρους να «χτίσουν ανοσοποιητικό» κλπ. αλλά και για όσους είναι ανασφάλιστοι, μετανάστες χωρίς χαρτιά, έγκλειστους ψυχιατρείων, φυλακών, γηροκομείων… Μιλάμε για φετιχοποίηση της νιότης και της ρώμης, των επιθυμιών, που πάνω από κάθε κοινωνική ανάγκη πρέπει να υλοποιούνται και «στο καλό» όσοι περισσεύουν…

Πλήθος επωνύμων του χαζοκουτιού, των ΜΚΔ, του καλλιτεχνικού στερεώματος ή και της εκάστοτε ενορίας έβαλαν κι αυτοί με τον τρόπο τους το λιθαράκι τους (είτε λεγόταν δημοσιογράφος Τράγκας, είτε γιατρός Βόβολης, είτε τραγουδιστής Πετράκος, είτε ψυχίατρος Γρίβας, είτε μητροπολίτης Σεραφείμ κλπ.) για να σπείρουν τη σύγχυση και τη θολούρα μες στις μάζες, για να πάνε ακόμα πιο πίσω τα πράγματα, για να σκύψει ακόμα περισσότερο το κεφάλι η εργατική τάξη και να μη διεκδικεί ούτε τα αυτονόητα. Ένα ρεύμα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει, ανάλογα τις ανάγκες της αστικής τάξης και που δυστυχώς η οργανωμένη εργατική τάξη δεν το ανέλυσε και δεν το αντιμετώπισε όπως έπρεπε.

Μέσα σε αυτή τη ζοφερή συνθήκη υπήρξαν και οι φωνές στους χώρους δουλειάς που αντιτάχθηκαν ενάντια στον παραλογισμό και τον σκοταδισμό, κυρίως μεμονωμένα, χωρίς σχέδιο και μειοψηφικά. Εργαζόμενοι που ενίοτε και χωρίς στήριξη πίσω τους απαίτησαν μέτρα προστασίας στις δουλειές τους από έναν μεταδοτικό ιό, ειδικότερα τους πρώτους μήνες. Εργαζόμενοι που δεν πάταγαν τις μάσκες τους αλλά αντιθέτως απαίτησαν τα αφεντικά να βάλουν τα χέρια στις τσέπες και να τις προμηθεύουν. Εργαζόμενοι που απαίτησαν να πληρώσουν τα αφεντικά τις άδειες ασθένειας από covid και τα τεστ. Εργαζόμενες που αρνήθηκαν να στοιβαχτούν σε χώρους δουλειάς και εργοστάσια. Εργαζόμενες που παρά την απειλή της απόλυσης έσπασαν την «ομερτά» και δημοσιοποίησαν κρούσματα που αποκρύβονταν από την εργοδοσία. Εργαζόμενες και εργαζόμενοι που έπραξαν ταξικά και διεκδίκησαν με κόστος και σε αρνητικό συσχετισμό να πληρώσουν τα αφεντικά για την υγεία. Γιατί αυτοί είναι οι σφετεριστές του κοινωνικού πλούτου που παράγεται από την εργατική τάξη και κλέβεται από τους καπιταλιστές.

Γιατί η υγειονομική κρίση έρχεται να προστεθεί στην καπιταλιστική κρίση και να φορτωθεί για άλλη μια φορά στις πλάτες της εργατικής τάξης.

Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια της εγκληματικής κυβερνητικής πολιτικής, αρνητών και μισοαρνητών κι απ’ τη στιγμή που δεν υπήρξε κανένα μαχητικό κίνημα απ’ τα κάτω να διεκδικήσει τους καλύτερους όρους για τη λαϊκή υγεία, η ντόπια αστική τάξη όξυνε ακόμα περισσότερο την επίθεσή της στα κεκτημένα δεκαετιών. Ένα τρανό παράδειγμα είναι το χτύπημα του 8ώρου που έγινε στη συγκεκριμένη περίοδο. Οι ταξικοί αντίπαλοι «διάβασαν» την κίνηση των τάξεων και επέλεξαν να το καταργήσουν και τυπικά. Είδαν ότι οι εργάτες πάνε στα σφαγεία και ας θέριζε ο covid-19. Αυτό το πισωγύρισμα αποτύπωνε και τον γενικό συσχετισμό. Αφού δεν σηκώθηκαν οδοφράγματα για τη διαχείριση της πανδημίας, από ποιους θα γινόταν κάτι αντίστοιχο για το 8ωρο;

Η όξυνση της επίθεσης αυτής φαίνεται πεντακάθαρα και περνάει πάνω από το σώμα του προλεταριάτου και των φτωχολαϊκών μαζών: από την υποστελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων, μέχρι τη μετατροπή τους σε νοσοκομεία μιας νόσου. Από την απόπειρα να κλείσει το Παίδων Πεντέλης, ένα από τα τρία παιδιατρικά νοσοκομεία της Αττικής, μέχρι την άρνηση της κυβέρνησης να ξανανοίξουν τα Λοιμωδών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Από τους χιλιάδες νεκρούς που πέθαναν σε ράντσα εκτός ΜΕΘ, εν πλήρει γνώση της κυβέρνησης, μέχρι τους χιλιάδες νεκρούς (4.000 ως τώρα) που πέθαναν από άλλα αίτια, επειδή τα χειρουργεία αναστάλθηκαν σε βαθμό 80%! Από τους νεφροπαθείς που χρειάζονται τακτικές αιμοκαθάρσεις (περίπου 13.000 εκ των οποίων το 70% «εξυπηρετείται» από τις ιδιωτικές κλινικές) μέχρι τους χιλιάδες καρκινοπαθείς που δεν μπορούσαν πια να πηγαίνουν στα δημόσια νοσοκομεία για τις ακτινοθεραπείες/χημειοθεραπείες τους, αλλά μέσω των πρόθυμων πλασιέ στον χώρο της υγείας και τα κυκλώματα που έχουν αναπτυχθεί, τους έστελναν βολίδα στα ιδιωτικά. Χωρίς ταυτόχρονα να ξεχνάμε τα αυτοάνοσα νοσήματα που απαιτείται ειδική φροντίδα και σύνθετες θεραπείες που ένα υποστελεχωμένο ΕΣΥ μετατρεπόμενο σε σύστημα μιας νόσου δεν μπορεί να καλύψει. Κι όποιος έχει να πληρώσει κερδίζει λίγο παραπάνω χρόνο ζωής, όποιος δεν έχει ούτε να δανειστεί ακολουθεί το μονοπάτι του Άδη.

Ποιος να παλέψει για όλα αυτά εάν υιοθετήσουμε το αφήγημα των ακροδεξιών σκοταδιστικών και λοιπών πολιτικάντηδων τσαρλατάνων περί μη ύπαρξης πανδημίας και περί μη θανατηφόρου ιού αλλά απλώς γριπούλας;…

Επιλεκτικές ευαισθησίες περί σοβαρών και μη ασθενειών δεν υπάρχουν. Δύο χρόνια τώρα η εργατική τάξη και όλος ο λαός βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο. Δύο χρόνια τώρα η ζωή της παίζεται στα ζάρια. Οι τρεις τουριστικές σεζόν της «βαριάς βιομηχανίας» δείχνουν ολοκάθαρα ότι η ανοσία της αγέλης είναι η απάντηση της κυβέρνησης στην πανδημία.

Όποιος ενδιαφέρεται πραγματικά για τις λαϊκές ανάγκες, μακριά από ατομικές μικροαστικές λογικές «δυσανασχέτησης», δεν μπορεί παρά να νιώθει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Η αστική τάξη γνωρίζει ότι προς το παρόν παίζει χωρίς αντίπαλο. Το ζήτημα είναι εάν θα καταφέρουν οι ταξικές δυνάμεις να συσπειρωθούν και να αντιστρέψουν τους όρους.

Οι παραπάνω θέσεις που διατυπώθηκαν δυστυχώς δεν αγκαλιάστηκαν από την οργανωμένη εργατική τάξη, πόσο μάλλον από πλατιές μάζες που αμφιταλαντεύονταν συνεχώς γύρω από τα αιτήματα της κάθε φάσης (αποφεύγοντας να μιλήσει για εμβολιασμό και διεκδίκηση εμβολίων, καθολικό λοκντάουν όταν θέριζε η πανδημία με πλήρη μισθολογική-ασφαλιστική κάλυψη από τα αφεντικά, απαγόρευση απολύσεων κλπ.).

Έτσι, θέσεις που για μας θα όξυναν την ταξική πάλη ιστορικά καταγράφηκαν ως μειοψηφικές και σε περιπτώσεις απομονώθηκαν, εκτός από τον μηχανισμό που αντέταξε απέναντι τους το αστικό κράτος, και από μεγάλο τμήμα του ευρύτερου ριζοσπαστικού κινήματος.

Το Μετωπικό Σχήμα για την Υγεία διαμορφώθηκε πάνω ακριβώς σε αυτή την ανάγκη. Έτσι ώστε να συσπειρωθούν όσο περισσότερες λαϊκές δυνάμεις κάτω από συγκεκριμένη πολιτική στόχευση για να μετατραπεί η υγειονομική κρίση σε πεδίο αγώνα των «από κάτω» που έχουν πραγματικά λυγίσει από τους «από πάνω» που εντείνουν το φορτίο της εκμετάλλευσης.

Για μας το πρώτο βήμα είναι η συμμετοχή και παρέμβαση όσων περισσότερων σε ταξικά σωματεία, πρωτοβουλίες γειτονιάς κι εργατικές ομάδες και προώθηση ταξικών θέσεων ενάντια στην γενικολογία-αερολογία, τον πολιτικάντικο ρεφορμισμό και κάθε είδους αρνητών της πανδημίας. Μόνο έτσι θα ανοίξει ο δρόμος για μαζικό μαχητικό αντικαπιταλιστικό κίνημα ενάντια στις εκατόμβες νεκρών που μας προσφέρουν απλόχερα οι υπερασπιστές της καπιταλιστικής οικονομίας και η ντόπια αστική τάξη.

Μετωπικό Σχήμα για την Υγεία

e-mail επικοινωνίας: metwpiko.ygeia@gmail.com

Το Μετωπικό Σχήμα για την Υγεία αποτελείται από άνεργες/-ους και εργαζόμενες/-ους στην εστίαση-επισιτισμό, στις ταχυμεταφορές, στην ιδιωτική εκπαίδευση, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στις υπηρεσίες του ευρύτερου ιδιωτικού και δημόσιου τομέα (ΟΤΑ, Υγεία, Συγκοινωνίες).

Διαβάστε ακόμα:

Πρώτος κύκλος παρεμβάσεων του Μετωπικού Σχήματος για την Υγεία