Πρέπει να ξεκαθαριστεί ριζικά το ζήτημα της αδιάσπαστης σύνδεσης που υπάρχει ανάμεσα στην κατάσταση της γυναίκας, σαν ανθρώπου και μέλους της κοινωνίας, και της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Έτσι θα ξεχωρίσουμε για καλά από το αστικό κίνημα για τη «χειραφέτηση της γυναίκας». Αυτό θέτει επίσης τις βάσεις για την εξέταση του γυναικείου ζητήματος σαν τμήματος του κοινωνικού, εργατικού ζητήματος και επιτρέπει έτσι να το συνδέσουμε γερά με τον προλεταριακό ταξικό αγώνα και την επανάσταση.
Λένιν
(απόσπασμα από την συζήτηση με την Κλάρα Τσέτκιν για το «Γυναικείο Ζήτημα»)
Η καθιέρωση της 8ης Μάρτη ως ημέρας αφιερωμένη στη γυναίκα, έχει την αφετηρία της στον ταξικό αγώνα που έδωσαν οι εργάτριες των υφαντουργείων και των ραφτάδικων το 1857 στη Νέα Υόρκη. Αυτή η ημερομηνία έχει αποτυπωθεί βαθιά στη μνήμη της κάθε αγωνίστριας και του κάθε αγωνιστή από τον βαρύ φόρο αίματος που έχυσαν οι εργάτριες χτυπημένες από την αστική τάξη.
Δεκαετίες τώρα τη συγκεκριμένη μέρα μνήμης για την εργατική τάξη, η αστική κοινωνία τη μετατρέπει σε εμπορικό προϊόν είτε με ηλίθιους εορτασμούς σε μπαρ, είτε με εκπτώσεις σε γυναικεία προϊόντα, είτε με σεξιστικές αηδιαστικές συμπεριφορές σπιλώνοντάς την. Όμως η 8 Μάρτη για το ταξικό – εργατικό κίνημα θα είναι πάντα αφιερωμένη σε όλες αυτές τις γυναίκες που βρέθηκαν πρωτοπόρες στον ταξικό αγώνα και πάλεψαν συνολικά ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Σε εκείνες που τον αγώνα τους τον έδεσαν σφιχτά με την ταξική πάλη και την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, παλεύοντας έτσι για την πραγματική εξάλειψη όλων των διακρίσεων.
Τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες του κόσμου διοργανώνεται η Διεθνής απεργία γυναικών. Φέτος, γίνεται προσπάθεια για πρώτη φορά, να πραγματοποιηθεί η «φεμινιστική απεργία» και στην Ελλάδα, στηριζόμενη από φεμινιστικές οργανώσεις, γυναικείες συλλογικότητες, συνδικαλιστικές ενώσεις και τομείς γυναικείων κομμάτων. Την απεργία στηρίζουν και η ΓΣΣΕ, η ΑΔΕΔΥ και τα τμήματα γυναικών ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΙΔΗΣΟ, Οικολόγων Πράσινων ακόμα και της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς!
Παραθέτουμε απόσπασμα της ανακοίνωσης από την Ομάδα Πρωτοβουλίας για τη συμμετοχή στην Παγκόσμια Φεμινιστική απεργία:
«…ΚΑΛΟΥΜΕ τις φεμινιστικές και γυναικείες κινήσεις και οργανώσεις, τις αιρετές γυναίκες στη Βουλή, στην Ευρωβουλή, στην τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση, στο συνδικαλιστικό κίνημα, τα τμήματα φεμινιστικής πολιτικής/γυναικών των πολιτικών κομμάτων, σε κοινή δράση για την καθιέρωση και στη χώρα μας της φεμινιστικής απεργίας, με σκοπό να μετατρέψουμε την 8 Μάρτη σε Παγκόσμια Ημέρα φεμινιστικής κινητοποίησης και αγώνα. Στο πλαίσιό της να επιδιώξουμε ώστε με πρόσκλησή μας όλες οι εργαζόμενες στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι επιχειρηματίες, οι αγρότισσες, οι φοιτήτριες, οι μαθήτριες, όλες τις γυναίκες να σταματήσουν την εργασία και τα μαθήματα, να μην προχωρήσουν σε αγορές και να απέχουν από τις ενδοοικογενειακές υποχρεώσεις για ολόκληρη την ημέρα.
Στόχος μας είναι να φέρουμε στο προσκήνιο τις γυναίκες και τα δικαιώματα τους, να υποκινήσουμε την κοινωνία ώστε να κατανοήσει το πώς και γιατί τα θέματα φύλου συνδέονται άμεσα με την ανάπτυξη, την κοινωνική συνοχή και την ουσιαστική δημοκρατία, αλλά και το πώς η έμφυλη βία, σε κάθε της έκφανση, αποτελεί κοινωνικό όνειδος και θέτει τον πολιτισμό σε υποχώρηση και κατά συνέπεια η δική της ευθύνη είναι τεράστια…».
Με λίγα λόγια ένας «αγώνας» που χωράει όλες τις γυναίκες, από όλα τα πόστα και όλες τις τάξεις… Μια διαταξική συμμαχία με «άρωμα γυναίκας», με στόχο, έτσι γενικά και αόριστα, την «καλύτερη μεταχείριση των γυναικών» και την «ισότητα των δύο φύλων». Με όχημα την γυναικεία φύση, οι σημερινές σουφραζέτες του αστικού δικαιωματισμού προσπαθούν να σβήσουν τις αβυσσαλέες ταξικές διαφορές της γυναίκας-επιχειρηματία με την γυναίκα-εργάτρια τοποθετώντας τες δίπλα-δίπλα ως συμμάχους και κρύβοντας τα πραγματικά αίτια των διακρίσεων…
Δεν έχουμε αυταπάτες. Πρώτον, η υποβάθμιση της θέσης της γυναίκας μέσα στην κοινωνία είναι ταξική. Στον καπιταλισμό είναι άλλος ένας τρόπος διαχωρισμού των εργαζομένων για την υποδούλωση στα συμφέροντα του Κεφαλαίου. Η γυναίκα, όπως και κανένας εργαζόμενος, δεν θα είναι ποτέ ελεύθερη μέσα σε ένα σύστημα, το οποίο γεννά διακρίσεις. Δεύτερον, αυτή η ενότητα είναι πλαστή και χτυπάει την πραγματική. Οι γυναικείες διεκδικήσεις μόνο στο πλαίσιο της ταξικής ενότητας και του αντικαπιταλιστικού αγώνα, του αγώνα για οριστική κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά.
Η 8 Μάρτη είναι ημέρα μνήμης και συνέχισης της ταξικής πάλης. Είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι το γυναικείο ζήτημα ήταν και είναι ταξικό και δεν πρέπει να μας ξεγελά η διαταξική ψευτοενότητα που προέρχεται από κάθε είδους μικροαστούς και ρεφορμιστές.