Το ζήτημα της υγείας, για το πώς δηλαδή οι αστικές κυβερνήσεις φροντίζουν και γιατροπορεύουν τους αρρώστους ενός κράτους, έχει ταξικά χαρακτηριστικά. Εκεί αποτυπώνονται με όλη τη μεγαλοπρέπεια οι ταξικές αντιθέσεις. Στο σύστημα υγείας βλέπει κανείς με γυμνό μάτι το τι σημαίνει να ανήκεις στην εργατική τάξη και ποιες υπηρεσίες υγείας παρέχονται στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Στο ζήτημα αυτό είναι που έδειξαν όλες οι αστικές κυβερνήσεις το πόσο μετράει η υγεία του λαού μας για αυτές. Ειδικά κατά την μνημονιακή περίοδο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης ο λαός μας είναι συνεχώς με το χέρι στη τσέπη για να καλύπτει υγειονομικές ανάγκες.
Η υποτίμηση του ΕΣΥ από τη πλευρά του αστικού κράτους ήταν, είναι και θα είναι κλοπή των μισθών μας. Αυτή την αλήθεια το οργανωμένο εργατικό κίνημα δεν σταμάτησε να την φωνάζει και να την υπενθυμίζει με κάθε τρόπο. Και τι δεν ακούσαμε όσοι το επαναφέραμε διαρκώς στη συζήτηση και τι δεν έκαναν για να αποπροσανατολίζουν το πόπολο από τη σκανδαλώδη κλοπή που διέπρατταν διαχρονικά. Έφτασαν στο σημείο να μιλάνε για την τελευταία… «σοβιετία» στην Ευρώπη, επειδή η οργανωμένη εργατική τάξη πάντα είχε στραμμένο το βλέμμα στην υπεράσπιση της δημόσιας δωρεάν υγείας που χει πληρωθεί από το μισθό της.
Η δημόσια και δωρεάν παιδεία και η υγεία είναι κατακτήσεις που κατάφεραν οι λαϊκοί αγώνες και φυσικά αποσπάστηκαν από τους καπιταλιστές τον προηγούμενο αιώνα με τον φόβο των προλεταριακών σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Ο ταξικός συσχετισμός λειτούργησε υπέρ των εργαζομένων για πολλές δεκαετίες, έστω για βασικές ανάγκες που έπρεπε να καλύπτουν. Φυσικά, η ανατροπή που έφερε η υποχώρηση του εργατικού κομμουνιστικού κινήματος σε όλα τα επίπεδα κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό δεν θα μπορούσε να μην επιφέρει αρνητικές συνέπειες και στα ζητήματα που φαίνονταν «λυμένα» και μόνιμα κατοχυρωμένα…
Το κεφάλαιο παντού στο κόσμο επιτίθεται σε όλα τα μέτωπα και φυσικά ξηλώνει κατακτήσεις. Η ελληνική αστική τάξη πέρασε και αυτή στην αντεπίθεση εναρμονισμένη με τη συνολική κατεδάφιση των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
Ιδιωτικοποιεί τα πάντα. Πετά στο δρόμο ότι περισσεύει. Αφήνει τα παιδιά των εργατών αγράμματα. Περιθωριοποιεί σε εγκληματικό βαθμό τα ΑΜΕΑ. Διαλύει ότι θυμίζει κοινωνικό κράτος μιας περιόδου δηλαδή που οι εργάτες ήταν στους δρόμους και διεκδικούσαν να καλύψουν τις υλικές ανάγκες τους συλλογικά και μαχητικά.
Πως θα μας φαίνονταν ως εργατική τάξη (μιας και το σοβαρό και πρωτεύον ζήτημα σήμερα είναι η πανδημία και η αντιμετώπισή της) αν το κράτος σταματούσε να χορηγεί στα παιδιά μας τα παρακάτω εμβόλια: ιλαράς, ερυθράς, παρωτίτιδας, αιμόφιλου ινφλουέντζας, φυματίωσης, τετάνου, ηπατίτιδας Α, ηπατίτιδας B, πολιομυελίτιδας, διφθερίτιδας, κοκίτη, μηνιγγίτιδας C και πνευμονιόκοκκου;
Αν έλεγε: «Τέλος. Όποιος τα θέλει, τα πληρώνει». Θα ήταν εγκληματικό; Θα έπρεπε οι εργάτες να μην επιτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη; Το ίδιο φυσικά θα πρέπει να γίνεται με κάθε τι που μηχανεύεται η αστική τάξη και το κράτος της ενάντια στην εργατική τάξη.
Για να μην πλατειάζουμε: όλες τις ιστορικές στιγμές που η ανθρωπότητα χτυπήθηκε από ιούς και φυσικές καταστροφές, οξύνθηκε η σύγκρουση των ταξικών συμφερόντων.
Γιατί κάθε φορά (όπως και τώρα με τον Covid-19) φαίνεται πεντακάθαρα ποιοι ελέγχουν τα εργαλεία παραγωγής και την επιστήμη και για ποιους δουλεύουν. Εμείς, ως κομμουνιστές, παλεύουμε για να γίνουν κτήμα όλων των ανθρώπων και να μπουν στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών με σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Οι ταξικοί μας αντίπαλοι μάς επιβάλλουν το αντίθετο μέχρι στιγμής. Όλα να δουλεύουν για τα κέρδη του καπιταλιστή.
Για μας στη σημερινή φάση της καπιταλιστικής κρίσης σε συνθήκες πανδημίας με εκατομμύρια νεκρούς ανά τον κόσμο, η παγκόσμια εργατική τάξη και οι λαοί χρειάζεται να διεκδικήσουν εμβόλια, φάρμακα και ότι μπορεί να σημαίνει «υγεία για όλους» και να καταδείξουν με κάθε τρόπο την εγκληματική πολιτική του ιμπεριαλιστικού συστήματος και των αστικών τάξεων.
Εκεί θεωρούμε σήμερα (στην κρίσιμη φάση της πανδημίας) ότι μετριούνται από τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις που θέτουν μέσα στις λαϊκές μάζες και οι δυνάμεις που θέλουν να φωτίζουν τον δρόμο του αντικαπιταλισμού και της ταξικής αντιπαράθεσης. Εκεί φυσικά φαίνονται και όσοι με την εκκωφαντικήσιωπή τους ή με τις μικροαστικές τους ιδεοληψίες δίνουν άλλοθι στην εγκληματική αστική διαχείριση στη χώρα μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο.
Όχι άλλοι νεκροί από τον Covid-19
Το ιμπεριαλιστικό-καπιταλιστικό σύστημα δολοφονεί