Προς τη 2η Συνδιάσκεψη της Βίδας
Με σταθερά βήματα και σημείο αναφοράς την 1η Συνδιάσκεψη (2017), η Βίδα, με εργαλείο την Κόκκινη Βιβλιοθήκη, προχωρά στην υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας και του επαναστατικού ΚΚΕ. Ειδικά σήμερα που η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ξέβαψε το μακιγιάζ των δήθεν αντιιμπεριαλιστών της χώρας, κατατάσσοντάς τους στην πουτινική αριστερά, είναι ιστορικό καθήκον ο διαχωρισμός με κάθε τρόπο. Γιατί δε νοείται αντιιμπεριαλιστής που είναι φιλοϊμπεριαλιστής στο όνομα του… αντιιμπεριαλισμού.
Το έχουμε γράψει και δε θα σταματήσουμε να το βάζουμε ως όρο ενότητας αλλά και αντιπαράθεσης. Για εμάς είναι πολιτική απατεωνιά να τιμάται το ΚΚΕ της περιόδου κατοχής- εμφυλίου και το αντιρεβιζιονιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε ενάντια στο 20ο Συνέδριο, ενώ παράλληλα να αθωώνεται ο ρωσικός ιμπεριαλισμός. Είναι πολιτική σπέκουλα να μιλάνε διάφοροι υπερκομμουνιστές, υπερεπαναστάτες και υπερόψιμοι αντιαναθεωρητές για ανεξαρτησία και αντιρεβιζιονισμό τη στιγμή που είναι πολιτική ουρά υπεράσπισης των ρώσων ιμπεριαλιστών.
Οι πολιτικοί πρόσφυγες αντιρεβιζιονιστές έδωσαν μάχες με τεράστιο κόστος, για να ανασυγκροτήσουν το κόμμα από την αντεπαναστατική στροφή. Ο Νίκος Ζαχαριάδης δολοφονήθηκε για την ανυπάκουη στάση του. Οι ζαχαριαδικοί κυνηγήθηκαν και διαγράφηκαν από την χρουτσοφική και μετέπειτα μπρεζνιεφική ηγεσία των εγκάθετων. Οι νεοκολιγιαννικοί αριστεριστές του facebook και της ιστορικής σύγχυσης και οι καθοδηγητές τους μπορεί να λερώνουν μια ιστορική επαναστατική περίοδο, όμως είναι ο διαλεκτικός υλισμός που θα βγει νικητής.
Τα εύπεπτα συνθήματα και οι μεγαλοστομίες μπορεί να δίνουν σε κάποιους ανάσες ανάτασης αλλά η ιστορία είναι αμείλικτη…
***
Το παρακάτω κείμενο είναι η εισήγηση συζήτησης της Κόκκινης Βιβλιοθήκης, που μοιράστηκε σε συντρόφισσες και συντρόφους τον Δεκέμβρη του 2021:
Η διαρκής και στρατευμένη παρουσία δεκαετιών των αναθεωρητών στα «εντός» του κινήματος έχει φτιάξει ένα περιβάλλον αρνητικών συσχετισμών για την προλεταριακή- κομμουνιστική προοπτική.
Αυτή η παρουσία και «χρυσή εφεδρεία από τα αριστερά» κατάφερε να γκρεμίσει ό,τι έχτισε το λαϊκό κίνημα του τόπου μας με το αίμα, την θυσία και τον ηρωισμό. Ο φορέας που γέννησε η εργατική τάξη, επηρεασμένη όπως το παγκόσμιο προλεταριάτο από την κοσμογονία της Οχτωβριανής Επανάστασης, λέγεται ΚΚΕ.
Τα καλύτερα παιδιά της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς έδωσαν όλο το είναι τους για να χτίσουν το Κόμμα τους. Με αγώνες και θυσίες καθοδήγησαν όλους τους αγώνες του ελληνικού προλεταριάτου, τις αγροτικές εξεγέρσεις, τους φτωχοδιάβολους των πόλεων, τον κάθε ξώμαχο, τους πρόσφυγες, τις καταπιεσμένες μειονότητες και τις γυναίκες στις φάμπρικες και στα χωράφια. Αυτό ήταν το Κόμμα που γεννήθηκε μέσα από τον πόνο, τον ιδρώτα, την αγωνία, το αίμα, τον εγκλεισμό και την περιθωριοποίηση της εργατικής τάξης και της αγροτιάς.
Τα μέλη του, οι εργάτες και ο λαός, μας έδωσαν από την ίδρυσή του μάχες και αγώνες για να βοηθήσει τους πολιτικούς κρατούμενους, τις χήρες, τα παιδιά των αγωνιστών, να στήσουν και να ξαναστήσουν τον Ριζοσπάστη από τις επιθέσεις φασιστών, χαφιέδων και κρατικών αρχών. Το Κόμμα γινόταν μαζικό, παρά τα εμπόδια, γιατί τροφοδοτούνταν διαρκώς με έμψυχο υλικό από τις καλύβες και τις χαμοκέλες.
Αυτό το Κόμμα στήθηκε πάνω στις μαρξιστικές λενινιστικές αρχές και μπολσεβικοποιήθηκε όχι μηχανιστικά μα μέσα από τις αντιθέσεις που γεννούσε ο ελληνικός καπιταλισμός της περιόδου. Οι κουκουέδες ακούραστοι αγωνιστές της εργατικής τάξης έδωσαν φως σε όλα τα ζητήματα που άνοιγε η ταξική πάλη και απάντησαν σ’ όλα τα νεοελληνικά προβλήματα γειώνοντας το επαναστατικό πρόγραμμα στις συνθήκες του τόπου.
Αυτό ήταν και το μεγαλείο του ΚΚΕ που ξέφευγε από την σεχταριστική πολιτική της εφηβείας του, των «αριστερών» και δεξιών λαθών και της κρίσης του 1929-31 και πέρασε στη μαζική πλατιά πολιτική μαζών με αρχηγό τον Νίκο Ζαχαριάδη και μέλη του επαναστάτες κομμουνιστές «παντός καιρού». Η ιστορική απόφαση της 6ης Ολομέλειας του 1934 ήταν αυτό που άλλαξε τη φυσιογνωμία του Κόμματος κατακτώντας τις λαϊκές μάζες, βάζοντας το σπόρο για την αγωνιστική πορεία μαχών και αγώνων με τους εργάτες και αγρότες στην πρώτη γραμμή και το ΚΚΕ στην πρωτοπορία. Δε θα μπορούσε να υπάρχει Αντίσταση και ΕΑΜ-ΕΛΑΣ χωρίς επαναστατικό λαϊκομετωπικό ΚΚΕ, δεν θα μπορούσε να υπάρχει ΔΣΕ χωρίς κουκουέδες πρωτοπόρους επαναστάτες αφιερωμένους μια ζωή στον σοσιαλισμό.
Αυτή η επαναστατική περίοδος 1931- 1956 (συμπεριλαμβανομένης και της συμμετοχής εκατοντάδων μελών του Κόμματος στον Ισπανικό Εμφύλιο στις Διεθνείς Ταξιαρχίες) σημάδεψε τον εργαζόμενο λαό της χώρας και για το ΚΚΕ είναι μια περίοδος δράσης που λίγα κομμουνιστικά κόμματα έχουν να επιδείξουν και γι’ αυτό καμάρωνε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα αυτή τη μικρή μεσογειακή χώρα και το κίνημά της. Γι’ αυτό πέσανε να το φάνε και οι ταξικοί εχθροί του αλλάζοντας χίλια πρόσωπα να το κατασπαράξουν, τι δε μηχανεύτηκαν… Άλλοτε σαν «φίλοι», άλλοτε σαν ανανεωτές, άλλοτε σα χαρτοσακουλάδες και αντικομμουνιστές, άλλοτε σαν ψευτοδημοκράτες και προοδευτικοί. Όλοι έβαλαν το λιθαράκι τους και στα μέσα της δεκαετίας του 1950 με το λαϊκό κίνημα ηττημένο στρατιωτικά και τους αγωνιστές στην πολιτική προσφυγιά και τα ξερονήσια να καταφέρουν την πραξικοπηματική του «αλλαγή».
Η «αλλαγή» του ΚΚΕ μιας θυελλώδους εικοσιπενταετίας που τα έβαλε με τον ντόπιο φασισμό και με πέντε κατοχικούς στρατούς φυσικά και δεν ήταν ομαλή. Ο μηχανισμός του αστικού στρατοπέδου έκανε δουλειά τεράστια με χαφιέδες, παρακρατικούς και ένα αντικομμουνιστικό μεταπολεμικό κράτος χωρίς να καταφέρει να σπάσει το φρόνημα των αγωνιστών και μελών του Κόμματος. Τα γεγονότα του 1955-1956 και οι διαγραφές των Ελλήνων παρτιζάνων και όλων όσων επέμεναν στην τριτοδιεθνιστική-μπολσεβίκικη γραμμή με αρχηγό τον Νίκο Ζαχαριάδη επιτάχυναν τις αρνητικές εξελίξεις για την πολυπόθητη διάλυση του επαναστατικού ΚΚΕ.
Καθώς ο ταξικός εχθρός έτριβε τα μάτια του, «από αλλού το περίμενε από αλλού του ήρθε» έκανε πλέον ανοικτά την εμφάνισή του ένας άλλου είδους κομμουνισμός που πιο πολύ έμοιαζε με σοσιαλδημοκρατία παρά με το κουκουέδικο Κόμμα. Αν το επαναστατικό ΚΚΕ το διέλυσαν στην 25χρονη του πορεία το μόρφωμα της μεταζαχαριαδικής (και στην ουσία αντιζαχαριαδικής και αντιμπολσεβίκικης) αριστεράς ζει και διαλαλεί τις «αλήθειες» του 70 χρόνια τώρα. Είναι λογικό να κυριαρχεί αυτή η αριστερά ως χρήσιμος φορέας του ελληνικού καπιταλισμού και του αστικού συστήματος. Αυτή η αριστερά είναι που γράφει την ιστορία, την κόβει και την ράβει, την «ανανεώνει» και την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.
Όμως παρά τις διώξεις, τη λάσπη, τις διαγραφές, χιλιάδες άντεξαν και σήκωσαν την κόκκινη σημαία της ιστορίας του επαναστατικού ΚΚΕ τις πρώτες δεκαετίες και το χρωστάμε στο μαρξιστικό λενινιστικό κίνημα που αναπτύχθηκε στη χώρα, στις οργανώσεις των πολιτικών προσφύγων στην ανατολική Ευρώπη και στην Τασκένδη και στις οργανώσεις της μεταπολίτευσης με αναφορά στο επαναστατικό ΚΚΕ. Αυτοί κράτησαν και το κόκκινο νήμα της ιστορικής αλήθειας και όχι της παραχάραξης των σοσιαλδημοκρατών, ευρωκομμουνιστών, κολιγιαννικών, νεοτροτσκιστών κλπ.
Σήμερα, το συνεχές χτύπημα του επαναστατικού ΚΚΕ γίνεται στο πεδίο της ιστορίας. Και εδώ οι αστοί ιστοριογράφοι και οι μαρατζιδοκαλύβηδες δεν κατάφεραν πολλά, είναι τέτοια η αίγλη του ΚΚΕ στις καρδιές των μαζών και της νεολαίας και γεμάτη η χώρα από το αποτύπωμά του, που δεν έπεισαν τις λαϊκές μάζες παρά μόνο στρώματα γύρω από την καπιταλιστική ελίτ.
Την δουλειά της αποδόμησης την κάνουν αποτελεσματικότερα οι ιστορικοί-ερευνητές που ξεπετάχτηκαν «από την αριστερά». Ως άξια τέκνα των προκατόχων τους. Απλά σήμερα με τη «μόδα» των αρχείων και όχι με τις διακηρύξεις και με τα «Ναι στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ».
Σήμερα οι ερευνητές θυμίζουν πιο πολύ «Ιντιάνα Τζόουνς» που μαθαίνουν γλώσσες και βουτάνε στα αποχαρακτηρισμένα αρχεία της πρώην ΕΣΣΔ (άραγε δεν είναι χαλκευμένα από τη χρουτσοφική και μπρεζνιεφική γραφειοκρατία;) ή ψάχνουν Οπλατζήδες (και μυστήριες φιγούρες πιστολέρο ξεκομμένες από τη διαλεχτική που τους γέννησε) ή διασχίζουν δρομάκια που χτύπησε ο ΕΛΑΣ οργανώνοντας περιπάτους κατόπιν αμοιβής ή αναβιώνουν τον αντιδραστικό αρχειομαρξισμό που χαιρέτησε τον αστικό στρατό το 1949 ή ή…
Την ίδια ώρα βλέπουμε υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος, ρεφορμισμό και αντικομμουνισμό ακόμα και στις γραμμές της προλεταριακής νεολαίας. Γιατί η λαθολογία που βρίθει μέσα στα πονήματα και στα ερευνητικά projects ας μη γελιόμαστε δεν βοηθά ούτε ενισχύει την αγωνιστική πορεία εκείνων των χρόνων. Το βλέπουμε στους συσχετισμούς σήμερα και αποτυπώνεται πολιτικά στο πως η αστική αριστερά καρπώνεται αυτές τις μελέτες. Ειδικά όταν όλα τελικά βγαίνουν για να χτυπήσουν το Κόμμα των Μπολσεβίκων και την Τρίτη διεθνή αλλά και το επαναστατικό ΚΚΕ. Κάποιοι ερευνητές αυτής της «νέας γενιάς ιστορικών της αριστεράς» όλα αυτά τα έχουν απλά συμπεριλάβει σε μια μικροκαριέρα, μια «φάση», με ανταγωνισμούς-παραγκωνισμούς και λοιπά που δημιουργεί ο ανταγωνισμός της «εξειδίκευσης» στην ευρύτερη κουκουεδολογία.
Όμως δε μπορούμε πολιτικά να μείνουμε αμέτοχοι. Μια νέα γενιά κομμουνιστών και κομμουνιστριών παλεύει πολιτικά να σταματήσουν να τραβάνε και να σχίζουν σε κομμάτια το επαναστατικό ΚΚΕ και τον αρχηγό του Νίκο Ζαχαριάδη συνεχίζοντας τον αγώνα για τη διάσωση της μνήμης. Έχουμε και μείς χρέος να συνεχίσουμε την πάλη και τον αγώνα για την ιστορική δικαίωση του ΚΚΕ και να συμπεριλάβουμε την πάλη αυτή με την καθημερινή πάλη για αλλαγή των συσχετισμών και το χτίσιμο επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος.
Ως Κόκκινη Βιβλιοθήκη θεωρούμε πως είναι επιτακτικό καθήκον η πολιτικο-ιδεολογική συγκρότηση των νέων αγωνιστών και αγωνιστριών. Όσοι αναφέρονται στην κομμουνιστική παράδοση του τόπου χρειάζεται να μελετήσουν βαθιά την ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και να βάλουν πλάτη για την υπεράσπιση της ιστορίας του Κόμματος. Τα ντοκουμέντα που έχει αφήσει το Κόμμα (και διατήρησαν ιδιαίτερα οι ζαχαριαδικές οργανώσεις στην προσφυγιά και οι αγωνιστές και αγωνίστριες που αρνήθηκαν το πραξικόπημα στα εσωτερικά του Κόμματος) σίγουρα πλέον είναι λιγότερα από τον εκδοτικό βομβαρδισμό των αριστερών αναθεωρητών αλλά είναι ανώτερα από άποψη μεθοδολογίας και συμπερασμάτων γιατί βγήκαν μέσα από τη φωτιά της ταξικής πάλης. Αυτά τα ντοκουμέντα χρειάζεται να τα φέρουμε σε κάθε λαϊκό σπίτι, σε κάθε εργατικό σωματείο και σε κάθε βιβλιοθήκη να τα κοινωνήσουμε έτσι ώστε να γκρεμίσουμε τα εύπεπτα αφηγήματα των «μοδάτων» ερευνητών και λοιπών παρατρεχάμενων.
Σύντροφοι και συντρόφισσες, μόνο αν οικοδομήσουμε την ενότητά μας θα καταφέρουμε να υπερασπίζουμε την ιστορία με καλύτερους όρους από τους καριερίστες και τους μεταμοντέρνους αριστερούς που χρησιμεύουν μια χαρά στην κοινωνική ομαλότητα, καλλιεργώντας δήθεν το πνεύμα της αμφισβήτησης ψάχνοντας και παρουσιάζοντας δήθεν τα «κακώς κείμενα» από αρχεία και σεντούκια βοηθώντας για άλλη μια φορά τον ταξικό εχθρό.
Η Κόκκινη Βιβλιοθήκη πάνω σε αυτή τη γραμμή μελετά και αναπτύσσει την κριτική της αντίληψη πάνω στην ιστορία του ΚΚΕ υπερασπίζοντάς το όχι επιφανειακά και «οπαδικά» αλλά διαλεκτικά υλιστικά. Καλούμε σε ιστορικοπολιτική συμπόρευση (με μίνιμουμ συμφωνία την υπεράσπιση του επαναστατικού –εργατικού κινήματος και του ζαχαριαδικού ΚΚΕ) όλους τους κομμουνιστές και κομμουνίστριες, τον αντιφασιστικό δημοκρατικό κόσμο, τους προλετάριους και τις προλετάριες που συνθλίβονται στις μυλόπετρες του Κεφαλαίου και πνίγονται από την αναθεωρητική χαβούζα.