Το πολιτικό συνονθύλευμα των οργανώσεων που δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ –και ενοποιήθηκε μέσα από διάφορες διαδικασίες οι οποίες δεν είναι της παρούσης– είχε στην πολιτική του ατζέντα δύο ζητήματα στα οποία εξέφραζε μια ιδιαίτερη «υπερευαισθησία».

Με αυτά τα δύο ζητήματα συμπαρασύρθηκαν πολλές φορές και ευρύτερα τμήματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, αυτή η σύγκλιση όμως συμπεριέλαβε μέχρι και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Αυτά τα δύο ζητήματα ήταν ένας λόγος που διάφοροι ευαίσθητοι και φιλάνθρωποι συμπολίτες μας έδωσαν την ψήφο τους στην «πρώτη φορά αριστερά». Πάνω και σε αυτά τα ζητήματα ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να έρχεται σε ώσμωση με τα κάθε είδους κινήματα δικαιωματισμού, φτάνοντας κάποιες φορές και στην ηγεμονία τους.

Ποια είναι αυτά τα δύο ζητήματα, τα οποία έχουν και σχέση μεταξύ τους; Πρώτο, ο κοσμοπολίτικος «αντιεθνικισμός» που εμφανιζόταν στην μεταπολιτευτική αριστερά και δυνάμωνε συνεχώς φτάνοντας μέχρι και τα κινήματα της λεγόμενης αντιπαγκοσμιοποίησης (με αφετηρία τον πολιτικό τους «μπαμπά» το ΚΚΕ εσωτερικού που είπε το ΝΑΙ στην ΕΟΚ από… διεθνιστική σκοπιά). Δεύτερο, το μεταναστευτικό-προσφυγικό, το οποίο οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ δήθεν προάσπιζαν ως θεματοφύλακες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων… Δύο ζητήματα που ο τρόπος προσέγγισης άφηνε να εννοηθεί, κυρίως από τις «φίλιες» δυνάμεις, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις διαφωνίες είναι από τη «δική μας πλευρά». Δεν ήταν λίγοι αυτοί που «ψάρωσαν» για κινηματικά μέτωπα με τον ΣΥΡΙΖΑ λόγω του «αντιεθνικισμού» του και της «αλληλεγγύης» του σε μετανάστες και πρόσφυγες. Να θυμηθούμε μόνο την εποχή του Κοινωνικού φόρουμ και του «μαξιμαλιστικού» κοινωνικού αιτήματος «Άνθρωποι πάνω από τα κέρδη!». Αν αναλογιστούμε το σήμερα και τους χώρους που το λάνσαραν, μόνο πικρό γέλιο μπορεί να φέρει.

Οι αριστεροί αναθεωρητές που προέρχονται από ρεφορμιστικές και ευρωκομμουνιστικές μήτρες και οι «συνοδοιπόροι» τους έδιναν την εντύπωση πως είναι πραγματικά αντιεθνικιστές –από τη σκοπιά του κοσμοπολιτισμού του Κεφαλαίου πάντα!– και φυσικά υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Οι ίδιοι αυτοί αριστεροί της «ανανέωσης και της δημοκρατίας» έβγαζαν φλύκταινες με τη «δογματίλα» των μαρξιστών-λενινιστών κομμουνιστών και για τα δύο αυτά ζητήματα. Όταν ήταν αντιπολίτευση και μπαινόβγαιναν στα «κινήματα», χλεύαζαν ως παλιάς κοπής και εκτός εποχής τον τριτοδιεθνιστικό αντιφασισμό και αντιιμπεριαλισμό. Σε πολλές περιπτώσεις διάφορες από τις τάσεις του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν κάποτε φλύαρα υπερεπανασταστικές, κατηγορούσαν όσους ακολουθούσαν τον «ορθόδοξο» μαρξισμό-λενινισμό ότι είναι κρυφοεθνικιστές, πατριώτες και καθόλου διεθνιστές. Όμως τα πράγματα ήρθαν αλλιώς και σήμερα οι διαχειριστές του ελληνικού καπιταλισμού, οι πάλαι ποτέ αριστεροί, και όσοι ακόμα τους στηρίζουν, πρέπει να πάρουν θέση. Να εξηγηθούν στον λαό και για τα δύο ζητήματα και για το πώς τα διαχειρίστηκαν. Λόγια και πράξεις σε αντίθετη τροχιά, πολιτικοί απατεώνες, κοινοί προβοκάτορες που καπηλεύτηκαν τα οράματα και τις αξίες του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Συγκυβέρνησαν με το ακροδεξιό κόμμα ΑΝΕΛ, έστησαν εθνική παράσταση στο Καστελόριζο με την εγκληματική ναζιστική οργάνωση Χ.Α, σε κάθε ευκαιρία πλάσαραν τον αριστερό αντικομμουνισμό τους για να ικανοποιηθούν οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και η ντόπια αστική τάξη… Δεν είδαμε να «κουνιέται φύλλο» στην «αντιεθνικιστική» αριστερά με τα σημαντικά και πρωτόγνωρα αυτά καμώματα της κυβέρνησης.  Αυτοί που στο παρελθόν κατηγορούσαν (και σωστά) το ΚΚΕ ότι έκανε συλλαλητήρια μαζί με χριστιανοταλιμπάν και μικροαστικά πατριωτικά κόμματα ενάντια στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας ή άλλοι (που σωστά) κατήγγειλαν το βρώμικο ’89, ως μια τεράστιας σημασίας ήττα για τον λαό της αριστεράς, σήμερα –αλλά και τα τελευταία τέσσερα χρόνια– αυτοί οι «σκληροί αντιεθνικιστές» πού είναι; Γιατί δεν ακολούθησαν καταγγελτική πολιτική απέναντι στην κυβέρνηση; Γιατί δεν δημιούργησαν αντιεθνικιστικό μέτωπο ενάντια στο ΣΥΡΙΖΑ; Η επιλεκτική τους μνήμη αποδεικνύει πραγματικά πόσο αντιεθνικιστές είναι… Ακόμα πιο «μυστήριο» φυσικά γίνεται, όταν μιλάμε με «κινηματικούς» συνοδοιπόρους του ΣΥΡΙΖΑ, που αφήνουν στην άκρη τον «ριζοσπαστισμό και την κριτική σκέψη» και πλέκουν το εγκώμιο της κυβέρνησης. Είναι αστείο που αυτού του τύπου η αριστερά, η αντικομφορμιστική, η ανανεωτική, η ανοιχτόμυαλη που κατηγορούσε τους «ορθόδοξους» κομμουνιστές για δογματισμό, στηρίζει δαγκωτά και με όλη τη δογματίλα του ντουνιά τον ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια εντύπωση προξενεί φυσικά και η συνεχής σιωπή των ανθρωπιστών «συντρόφων» για το ζήτημα των μεταναστών και προσφύγων. Πώς, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ, που όπως προείπαμε, είχε «υπερευαισθησία» για τους ανθρώπους που κατακλύζουν την χώρα μας ως προϊόν της βαρβαρότητας του ιμπεριαλιστικού συστήματος, έφτασε να διαχειρίζεται τα «σύρματα». Οι μεταμοντέρνες αφηγήσεις, η «διανοουμενίστικη» ανάλυση για τον «Άλλο», έμειναν απλώς στις εργασίες των πανεπιστημιακών τους στελεχών και στα ελιτίστικα «διεθνιστικά» σουαρέ της αστικής αριστεράς των «κινημάτων». Επί τέσσερα χρόνια η ελληνική αστική αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι ο δεσμοφύλακας χιλιάδων ανθρώπων. Είναι η κυβέρνηση που άφησε να αλωνίζουν «Μ»ΚΟ σε όλη τη χώρα και συνεργάζεται με κάθε λογής ιμπεριαλιστικό οργανισμό στη χαρτογράφηση αυτών των ανθρώπων, στον διαχωρισμό τους και στην προώθησή τους στα κάθε είδους καπιταλιστικά κάτεργα της δύσης. Μια βρόμικη δουλειά που η δήθεν αριστερή τους τοποθέτηση και «ευαισθησία» θα έπρεπε να μην τους επιτρέπει. Πάλι δεν είδαμε σπουδαία κριτική και σχεδόν καμία δράση από τους συνοδοιπόρους του ΣΥΡΙΖΑ που δεν ντρέπονται να μας κοιτάν στα μάτια και να μιλάνε για «αντιδεξιά» μέτωπα και λοιπά πασοκικά αντανακλαστικά περί δεξιάς… Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά, ξέρουμε πως ο δρόμος της ρήξης με τη σοσιαλδημοκρατία είναι μια διαδικασία με βάθος και απαιτείται χρόνος και βαθιές διεργασίες, για να χτυπηθεί μέσα στο ευρύτερο ριζοσπαστικό κίνημα που είχε και έχει απλωμένα πλοκάμια.

Οι καιροί είναι θολοί και δύσκολοι, το γνωρίζουμε. Ως διεθνιστές προλετάριοι καλούμε ξανά την εργατική τάξη και κάθε ταξικό αγωνιστή, κάθε μαχόμενη αγωνίστρια να βγάλει συμπεράσματα από αυτά τα τέσσερα χρόνια αστικής διαχείρισης. Να τους τρίψει στη μούρη τα ψέματα και τα παραμύθια που είπαν στον ελληνικό λαό. Μόνο ο προλεταριακός διεθνισμός και ο ταξικά προσανατολισμένος αντιφασισμός μπορούν να σταθούν απέναντι στα συμφέροντα του Κεφαλαίου και να είναι πραγματικά η φωνή του αγώνα, της ανθρωπιάς, της ειρήνης και ενός κόσμου για όλους τους ανθρώπους.