Άμα δεν γνωρίζαμε τον κύριο Θ. Καρτερό, πού ανήκει πολιτικά και ποια Ελλάδα οραματίζεται ως σοσιαλδημοκράτης, με το τελευταίο του άρθρο, που διαβάσαμε στο leftgr, θα νόμιζε κανείς ότι πήγε σε κάποιο συνέδριο αριστεριστών που ετοιμάζουν κάποια έφοδο… Μα όχι πήγε σε συνέδριο ενός αριστερού αστικού κόμματος που ετοιμάζεται να κυβερνήσει ξανά. Να διαχειριστεί τον ελληνικό καπιταλισμό ξανά, προς όφελος του Κεφαλαίου ξανά. Εφεδρεία ξανά. Τίποτε καινούργιο.
Απλά μας εντυπωσίασε η ρητορική και οι πινελιές που χρησιμοποίησε από τη μέθη για εξουσία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι και παραληρηματική αυτή η μέθη γιατί δε μπορεί να θες την εξουσία, δηλαδή να διαχειριστείς τον ελληνικό καπιταλισμό, και να λες ότι σου κατεβαίνει στο κεφάλι από τον προηγούμενο αιώνα, άσχετα με την σημερινή αστική αριστερά και τα «έργα» της (αχ αυτή η χρυσή της νιότης πανοπλία, αχ φουκαριάρα ΕΠΟΝ).
Σταχυολογούμε (η υπογράμμιση δική μας) ορισμένα έτσι για την ιστορία και για το καλαμπούρι. Είμαστε οι πρώτοι που υπερασπιζόμαστε (με ένα δυνατό διπλό ελληνικό) κάποιον που χει τσούξει κάνα δυο ποτηράκια (πόσο μάλλον μετά από συναυλίες, συνέδρια ΣΥΡΙΖΑ κλπ)… Οπότε ας απολαύσουμε μαζί. Το επόμενο πρωί, μετά τη μέθη, είναι που λες: τι χρειάζονταν όλα αυτά;
***
Το παλλόμενο σώμα χιλιάδων συνέδρων στο Τάε Κβον Ντο της καρδιάς μας προσυπέγραψε την περασμένη Πέμπτη την υπεύθυνη δήλωση: Ερχόμαστε!
Ερχόμαστε όχι μόνο γιατί αρχίζουν δειλά-δειλά να το ομολογούν οι δημοσκοπήσεις, αλλά γιατί εκεί στο Τάε Κβον Ντο φάνηκε πόσο καλά δούλεψε τον προηγούμενο καιρό η επιμελητεία των αισθημάτων.
Ερχόμαστε, γιατί η συγκίνηση των ιδεών ηλεκτροδοτεί πάλι τον κόσμο τον μικρό τον μέγα, τα παλιά οράματα και οι νέες παροτρύνσεις άρχισαν να δουλεύουν στο φουλ, η βαρβαρότητα έχει γεννήσει τον νεκροθάφτη της και η Ιστορία έχει βάλει μπρος τον κινητήρα. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε: της δικαιοσύνης τον νοητό ήλιο δεν τον ορίζουν τα ρουσφέτια, η καταστολή, η golden visa και τα golden boys. Τον ορίζει η χρυσή της νιότης πανοπλία που γυάλισε η υπομονή, η επιμονή, το πείσμα της περισυλλογής, μετά τον ζοφερό Ιούλιο του 2019.
Με τον πιο δύσκολο τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ πέρασε τα καυδιανά δίκρανα και έχει αφήσει πίσω του την εφηβεία της αφέλειας, που άνοιξε το μονοπάτι του Εφιάλτη. Ξέρουμε τώρα πόσο αδίστακτος, έτοιμος να κουρελιάσει όσα διακηρύσσει, συμμορίτης του λευκού κολάρου, επαγγελματίας της ψευτιάς και επενδυτής της συκοφαντίας είναι ο αντίπαλος. Και ξέρουμε επίσης πώς θα τον αντιμετωπίσουμε.
Ερχόμαστε και είναι οριστικό. Με τη χάρτα των δικαιωμάτων και τα πέντε συν ένα σημεία στο χέρι. Και στην αριστερή τσέπη το σακουλάκι με τους σπόρους τού αύριο που μας άφησαν οι ταγμένοι έως το τέλος εραστές της δικαιοσύνης, που κράτησαν αναμμένο το καντηλάκι της μπροστά σε στρατοδίκες, αποσπάσματα, βασανιστήρια και διωγμούς. Έτσι πάει το πράγμα. Οι απέναντι αλλάζουν για να μην αλλάξει τίποτε, παρά προς το χειρότερο. Κι εμείς αλλάζουμε για να δώσουμε χώρο στα όνειρα να πάρουν εκδίκηση.
Διαβάστε ακόμα: