Δημοσιοποιούμε κείμενο από το περιοδικό Κλάξον που εκδίδεται στη Μυτιλήνη. Με τον συντελεστή του Κλάξον μάς συνδέουν τα όμορφα και αγωνιστικά χρόνια του Βιβλιοφρικάριου και των ταξικών αγώνων μιας περιόδου πολύ διαφορετικής από τη σημερινή.
Μπορεί η απόσταση να μην επιτρέπει την καθημερινή ζύμωση αλλά και την εξέταση ζητημάτων που καίνε έτσι ώστε να μπορεί να δημιουργηθεί τόπος συνεύρεσης, όμως μερικές φορές λίγες λέξεις λειτουργούν σαν σινιάλο. Ή κλείσιμο ματιού… Όπως τότε, σύντροφε, σφηνωμένοι στα μικρά γραφειάκια του Βιβλιοφρικάριου γεμάτοι θάρρος και τσαγανό, όλοι μαζί ενάντια στους εργοδότες. Κλείσιμο ματιού και το κείμενό σου ότι δε σταματάμε να υπερασπίζουμε την αγωνιστική ιστορία του τόπου, με κάθε τρόπο και ο καθένας απο το μετερίζι του… Χωρίς φανφάρες παρά μόνο με την τρυφερότητα της ανθρώπινης αλληλεγγύης για την αλλαγή του κόσμου…
ανάμεσα στα φρύδια τους ένα γεράκι δύναμη,κι ένα μουλάρι από θυμό μες στην καρδιά τουςπου δε σηκώνει τ’ άδικο
***
Ο γράφων σ’ αυτό το κείμενο θυμάται τον εαυτό του το 1992. Ο γράφων ήταν τότε 13 ετών και παραθέριζε σε κατασκήνωση. Η κατασκήνωση λεγόταν “τα γλαράκια”. Εδραζόταν στο Σούνιο. Ο γράφων πέρναγε εξαιρετικά στην παιδική κατασκήνωση. Πήγαινε εκεί για τρία συνεχόμενα καλοκαίρια.
Ένα πρωί, την τρίτη χρονιά, στις έξι, ο αρχηγός της κατασκήνωσης οργάνωσε εκδρομή σε βουνό πλησίον της κατασκήνωσης για να δουν και απολαύσουν τα παιδάκια την ομορφιά του ξυπνήματος της φύσης. Ανεβήκαμε την ανηφόρα με μεγάλη χαρά ανάμεσα στα δέντρα και τα τιτιβίσματα των πουλιών. Ο γράφων, ακόμα αναζητά με κάθε ευκαιρία να μυρίσει τις μυρωδιές του πρωινού στο βουνό. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ολοκληρωμένο από αυτό!
Ο γράφων θυμάται τον αρχηγό της κατασκήνωσης που οργάνωσε αυτή την καταπληκτική εκδρομή, σημείο αναφοράς για τον γράφοντα, θυμάται λοιπόν 30 χρόνια μετά τον αρχηγό της κατασκήνωσης “τα γλαράκια”, στο Σούνιο, να δείχνει στα παιδάκια ένα νησί απέναντι και να τους λέει:
“Αυτό το νησί απέναντι λέγεται Μακρόνησος. Πολύς κόσμος παλιά έφαγε ψωμί εκεί και έγινε χρήσιμος στην κοινωνία”.