Ακούμε για αισιοδοξία, ακούμε για ελπίδα. Βλέπουμε χορούς, πάρτι, συναυλίες, καπνογόνα. Τι είναι αυτά που δεν βλέπουμε; Δουλειά μυρμηγκιού, δουλειά ώστε να χτιστούν σχήματα με στόχους (Υγεία, παιδεία, εργασία), σκυφτά κεφάλια (όχι αυτά που κλαψουρίζουν για χαμένα ποσοστά) να σχεδιάζουν τη στρατηγική. Τη στρατηγική της Τάξης, αυτής της Τάξης με το «Τ» κεφαλαίο, που μπαίνει ως σημείο αναφοράς από πολλούς, αλλά όχι και απαραίτητα επαφής με αυτήν.
Κακά τα ψέματα και δυστυχώς ακούγονται από πολλές μπάντες. Και μάλιστα ψέματα τρανταχτά. Πολλές οι νίκες, πολλά τα «Ζήτω» και τα «Αντί», χωρίς όμως στρατηγική και πολεμική ώστε να γείρει η πλάστιγγα των συσχετισμών προς τους φτωχοδιάβολους που στενάζουν. Να λοιπόν ακόμα ένα που δεν βλέπουμε: Αλήθειες.
Η εργατική τάξη στριμωγμένη στη γωνία. Οι συσχετισμοί τρομαχτικά αρνητικοί. Το αίμα των προλετάριων κυλάει στα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς, οι αριθμοί αμείλικτοι. Οι νεκροί των λαϊκών στρωμάτων στα διαλυμένα νοσοκομεία, οι χιλιάδες νεκροί από την εγκληματική διαχείριση της πανδημίας, οι δεκάδες νεκροί και νεκρές στα Τέμπη, όλες και όλοι, αυτές και αυτοί, που ξεχνιούνται ή αναφέρονται στα πεταχτά και μετά… κάλπες ή οτιδήποτε άλλο που θα μετατρέψει την οργή σε αναμονή, την οργάνωση σε ανάθεση. Η χώρα βαθιά εξαρτημένη, οικονομικά και πολιτικά, αφημένη στην κομπραδόρικη αστική τάξη. Αλήθειες που αν δεν τις κοιτάξουμε κατάματα, αν δεν τις αναλύσουμε θα παραμένουμε με σκυμμένα κεφάλια ή αναμμένα… καπνογόνα.
Σήμερα, στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη Περάματος, δολοφονήθηκε ακόμα ένας εργάτης. Ακόμα ένας νεκρός εργάτης που πάλευε για το μεροκάματο. Ακόμα ένας νεκρός αυτής της Τάξης που θα… σωθεί αν σταματήσει να γίνεται ουρά, αν γίνει τάξη για τον εαυτό της.
Α.