Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ανθρωπότητα ζει, σε παγκόσμιο επίπεδο, μια κατάσταση ασφυκτική και πρωτόγνωρη. Η πανδημία του Covid-19 εξαπλώθηκε γρήγορα και μπήκε για τα καλά στην καθημερινότητά μας με εκατομμύρια νεκρούς. Περίπου έναν χρόνο μετά από την εμφάνιση του ιού εμφανίζονται και τα πρώτα εμβόλια, που στη χώρα μας φτάνουν με τεράστιες καθυστερήσεις, ξεκινώντας οι εμβολιασμοί ανά ηλικιακές ομάδες.
Μετά από αρκετά ψευτομέτρα και ψευτοlockdowns (οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, εργοστάσια, ταχυμεταφορά κτλ λειτουργούσαν κανονικά, δίχως μέτρα και αποκρύψεις περιστατικών κορονοϊού, όπως και ο τουρισμός προχωρούσε συνεχώς στα πλαίσια της «κανονικότητας») φτάνουμε στις μέρες μας και στο άνοιγμα της κουβέντας για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού που μπήκε εκβιαστικά «από τα πάνω». Από τη μία η κυβέρνηση συνεχίζει να καλύπτει την εγκληματική της πολιτική πίσω από την «ατομική ευθύνη» και προχωρά ακόμα μια φορά σε ψευτομέτρα (βλέπε το άνοιγμα του τουρισμού και την έκθεση των εργαζομένων στην μετάλλαξη Δέλτα), χωρίς καμία ουσιαστική ενημέρωση και από την άλλη ένα τεράστιο φάσμα πολιτικών αποχρώσεων μεταφέρει τη συζήτηση γενικά και αόριστα ενάντια στην υποχρεωτικότητα.
Αυτά τα κάλπικα διλήμματα είναι γνωστά, ειδικά τα τελευταία χρόνια: «Μνημόνιο- αντιμνημόνιο», «ναι- όχι» στο πέτσινο δημοψήφισμα, «υποχρεωτικός εμβολιασμός- ατομική ευθύνη και δικαίωμα του καθενός». Πάντα αυτά τα ερωτήματα, τα οποία εν τέλει έρχονται από τα πάνω, έχουν ένα στόχο: τον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης από τις πραγματικές διεκδικήσεις της. Κακά όμως τα ψέματα: πίσω από την άρνηση της υποχρεωτικότητας μπαίνει, ξανά και ύπουλα, η άρνηση της πανδημίας. Αλλά μιας και μιλάμε για διλήμματα ας βάλουμε και εμείς ένα. Εμβολιασμός: Ναι ή όχι; Η εργατική τάξη και ο εργαζόμενος λαός να διεκδικούν ή όχι εμβόλια; Αυτά πρέπει να απαντηθούν χωρίς «ναι μεν αλλά…» από τις ταξικές δυνάμεις.
Οι οργανωμένες δυνάμεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος θα έπρεπε να ορίζουν την δικιά τους, αυτόνομη πολιτική και να μην κάνουν μια στείρα αντιπολίτευση όπως διάφοροι που έχουν χάσει κάθε σοβαρότητα όταν ζητάνε ΜΕΘ στις ανακοινώσεις τους αλλά αρνούνται το εμβόλιο(!). Σε ποιου είδους κουβέντα θέλουμε να μπούμε τελικά; Τι έπρεπε από την αρχή της πανδημίας έως και σήμερα να απαιτεί η εργατική τάξη; Η εργατική τάξη και οι οργανωμένες δυνάμεις θα έπρεπε και πρέπει να οξύνουν την πάλη για ζωή ενάντια στο θάνατο.
Η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού της Ν.Δ. δεν έχει ως στόχο τη δημόσια υγεία αλλά το τσάκισμά της. Γι’ αυτό η κυβέρνηση της Ν.Δ. ακόμα και μέσα στην πανδημία βρίσκει αφορμή για το περαιτέρω σακάτεμα της δωρεάν και δημόσιας υγείας. Κοιτάει και σήμερα να μπάσει τους εργολάβους της Υγείας στο παιχνίδι και να τσακίσει ακόμα περισσότερο τα εργασιακά δικαιώματα. Δεν κάνει προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ως εργάτριες και εργάτες, ως κομμουνίστριες και κομμουνιστές παλεύαμε και παλεύουμε μέσα και έξω από τους χώρους δουλειάς για τη ζωή της εργατικής τάξης και αυτό δεν μπορεί να μπαίνει σε παρενθέσεις. Ούτε σε πολιτικαντισμούς για να τα «πηγαίνουμε με όλους καλά» που αντί να οξύνουν λειαίνουν την κοινωνική αντιπαράθεση για τη ζωή της εργατικής τάξης.
Δε χρειάζεται να μιλήσουμε για τις κυβερνήσεις (τόσο τη δική μας όσο και ανά τον κόσμο). Η διαχείρισή τους ήταν και είναι εγκληματική, υποτιμώντας οι ίδιες εσκεμμένα τη σοβαρότητα της κατάστασης υπηρετώντας για άλλη μια φορά τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Δε χρειάζεται να μιλήσουμε για τις φαρμακευτικές εταιρείες, οι οποίες προφανώς το μόνο που σκέφτονται είναι το κέρδος τους (για αυτό άλλωστε κανείς δεν έδωσε την πατέντα δημιουργώντας ανταγωνισμό μεταξύ των εταιρειών) αλλά μη γελιόμαστε και τη φήμη τους (για αυτό ήταν ένας αγώνας δρόμου και δις η εφεύρεση του εμβολίου). Δε χρειάζεται να μιλήσουμε για την… αλλοίωση του DNA, τις παρακολουθήσεις με τσιπάκια και τον έλεγχο(!).
Ας μιλήσουμε όμως για την κοινωνική ευθύνη έναντι της ατομικής. Πόσο ατομικιστική είναι η αντίληψη του «έχω δικαίωμα να κάνω ό, τι θέλω» σε μια περίοδο πανδημίας; Αλήθεια, το δικαίωμα προστασίας της κοινωνίας υφίσταται; Ας μιλήσουμε για τους πάνω από 13.500 νεκρούς στην Ελλάδα και σχεδόν 5.000.000 παγκοσμίως και το πώς θα σταματήσει αυτός ο εφιάλτης. Ας μιλήσουμε για την Αφρική, την Ασία, την Παλαιστίνη… Τελικά ο λαός της Βραζιλίας, που μετρά πάνω από 500.000 νεκρούς, έχει δίκιο που διαδηλώνει απαιτώντας εμβόλια με σύνθημα «Εμβόλιο, ψωμί, υγεία και εκπαίδευση!»;
Οι εργαζόμενοι/ες και ειδικά αυτοί και αυτές που δουλεύουν στο χώρο της υγείας έχουν χρέος να μπουν μπροστά, ανεξαρτήτως από ποια κυβέρνηση κρατάει το τιμόνι, να παλέψουν για «Υγεία για όλους», να ζητάνε ουσιαστικά μέτρα προστασίας, για τους ίδιους που βρίσκονται στη πρώτη γραμμή, αλλά και για τον λαό, να βάζουν μπροστά το συλλογικό και όχι το ατομικό.
Το θέμα είναι το πόσο αναγκαία ήταν και είναι η σωστή ενημέρωση, πόσο αναγκαίο είναι να υπάρχουν μέτρα προστασίας στη δουλειά, πόσο αναγκαία είναι η στελέχωση των δημόσιων νοσοκομείων; Και εν τέλει πόσο αναγκαίος είναι ο εμβολιασμός ως μέτρο αντιμετώπισης αυτού του θανατηφόρου ιού σε συνδυασμό με όλα τα παραπάνω. Διότι μετά από ενάμιση χρόνο πανδημίας αν το μόνο αίτημα, όπως γράψαμε και παραπάνω, είναι οι γενικολογίες «με ολίγη» από μέτρα προστασίας και ΜΕΘ η κατάσταση θυμίζει σκύλο που κυνηγά την ουρά του. Για αυτό ακριβώς ο εμβολιασμός, όπως και ο κάθε εμβολιασμός μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, είναι αναγκαίος για την υγεία του λαού και πρέπει να μπαίνει ως αίτημα διεκδίκησης της εργατικής τάξης.
Οι αρνητές της πανδημίας, από όπου και αν προέρχονται, το μόνο που καταφέρνουν είναι να γίνονται το άλλοθι της εκάστοτε κυβέρνησης, να αποπροσανατολίζουν την εργατική τάξη από τις διεκδικήσεις της. Η τάξη μας οφείλει να διεκδικεί πλατιά επιστημονική ενημέρωση (πχ για τις ευπαθείς ομάδες, το διαβήτη, τις αλλεργίες, τα αυτοάνοσα κτλ), να παλεύει για υγεία όλου του λαού, διεκδικώντας από δομές έως φάρμακα και εμβόλια. Οφείλει να στηρίζει τη ζωή ενάντια στο θάνατο.