Η ρώσικη εισβολή στην Ουκρανία συνεχίζεται και όλοι οι μεγάλοι παίχτες του ιμπεριαλιστικού συστήματος είναι σε διαρκή κινητικότητα πιέζοντας ο ένας τον άλλον, με όλους τους τρόπους, έτσι ώστε να γύρει η πλάστιγγα προς την κατεύθυνση που θίγονται ή δεν θίγονται συμφέροντα. Σε αυτή την ιστορική φάση του ενδοϊμπεριαλιστικού ανταγωνισμού και της ενεργειακής κρίσης σειρά πήρε η Ουκρανία, ως ένα ακόμα καρέ αυτής της επιτάχυνσης, για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα του χάρτη έτσι ώστε να αποτυπωθεί ο συσχετισμός των ιμπεριαλιστών και να αποδοθεί ποιος ή ποιοι θα πλασαριστούν σε καλύτερες θέσεις.

Οι ειρηνικές διπλωματικές συνομιλίες, οι κυρώσεις, τα μέτωπα, οι «νέες» συμμαχίες και οι «πισώπλατες» προδοσίες, τα κλεισίματα περασμάτων, οι υποσχέσεις για βοήθεια, οι βόμβες και τα τρομοκρατικά χτυπήματα σε αμάχους, τα fake news της ιμπεριαλιστικής προπαγάνδας εναλλάσσονται ως χαρτιά σε μια παρτίδα θανάτου σκληρών τζογαδόρων.

Για όλα αυτά όμως και για να μπορούν να «τζογάρουν» οι ιμπεριαλιστές χρειάζονται έναν παράγοντα σε υπακοή και σε μαστούρα. Όπως στην ειρήνη, όταν θέλουν το προλεταριάτο να έχει δεχτεί την ταξική εκμετάλλευση ως από τη φύση δοσμένη στους ανθρώπους και υπάκουα να δουλεύει και να παράγει υπεραξία, έτσι και στον πόλεμο χρειάζεται ο παράγοντας αυτός το προλεταριάτο να καταπίνει την ιμπεριαλιστική αφήγηση της άμυνας ή και της επίθεσης ότι γίνεται για το δίκιο, την ειρήνη, την δικαιοσύνη…

Κανείς ιμπεριαλιστής δε θα πει: «χτυπώ την τάδε χώρα γιατί θέλω να την ληστέψω, να της πάρω τα εδάφη ή τα λιμάνια για να τσεπώσω αυτά τα κέρδη». Κανείς δε θα πει: «τον πόλεμο αυτόν τον κάνω (εγώ και μια χούφτα καπιταλιστών) για να ανεβάσω τους οικονομικούς μου δείκτες, να τζιράρω από την καταστροφή, να ανοίξω δουλειές, να πουλήσω απούλητα εμπορεύματα, να σηκώσω την τιμή του βαρελιού στα ύψη ή να την ρίξω στα τάρταρα ανάλογα τα εκάστοτε συμφέροντα, να συνδέσω αυτό το λιμάνι με εκείνο το σιδηρόδρομο και φτηνά να μπορώ και να πουλώ ότι μονοπωλώ».

Και γιατί να το πει; Γιατί να πει την αλήθεια και να ανοίξει τα μάτια στους λαούς που υπάκουα συντάσσονται κάτω από «ξένες σημαίες» και για καπιταλιστικά συμφέροντα; Όλοι οι ιμπεριαλιστές όταν επεμβαίνουν ως «σωτήρες» με τανκς και αεροπλάνα για να χτυπήσουν, να τεμαχίσουν, να μοιράσουν ή να κατακτήσουν, το κάνουν για την «δημοκρατία και τα δικαιώματα των μειονοτήτων», για την «ειρήνη, την ασφάλεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα»…

Αυτό ας μην το ξεχνάμε και ας μην τσιμπάμε στην επίκληση στο «πατριωτικό» συναίσθημα που προσπαθεί να επιτύχει ο κάθε ιμπεριαλιστής για να νομιμοποιήσει στις μάζες, εντός και εκτός, τη λεηλασία του εις βάρος μιας χώρας. Η δαιμονοποίηση του εχθρού ως δικτάτορες, τζιχαντιστές, καταφύγιο τρομοκρατών δεν είναι παρά το άλλοθι, που στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν κατασκεύασμα των ίδιων των ιμπεριαλιστών που χρησίμεψε σε μια προηγούμενη περίοδο για τα συμφέροντά τους. Οι δικτάτορες που ανέτρεψε η «αραβική άνοιξη» με τη πολύμορφη υλική στήριξη της «δημοκρατικής» δύσης είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Παλιοί συνεργάτες που έπρεπε να φύγουν από το κάδρο γιατί άλλαξαν τα γεωπολιτικά συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Τόσο απλά.

Οι πόλεμοι ανοίγονται για υλικά ταξικά συμφέροντα. Ποια πολιτική και ποια τάξη εξυπηρετεί ο πόλεμος. Αυτό είναι το ζήτημα που πρέπει να κοιτάμε. Κάτω από αυτή την κριτική πρέπει να δουλέψουμε για να ανατραπεί το παραμύθι που κάθε φορά υφαίνουν οι ιμπεριαλιστές και γίνεται το σάβανο για τα φέρετρα.