«…Και αντί να εκτιμήσετε, ειδικά εσείς, ότι έφερα το αποσμητικό και την ομορφιά στον ΣΥΡΙΖΑ, που είχε κατασκιάξει τον ανδρικό πληθυσμό και η Σία Αναγνωστοπούλου με το μαλλί μέδουσα και η Τασία Χριστοδουλοπούλου με τις ελιές Καλαμών διάσπαρτες σε όλη την μούρη και η Βασιλική Κατριβάνου, που για αυτήν… ουδέν σχόλιον. (…) Και αντί να με θαυμάσετε, κύριε Χατζηνικολάου, που είμαι αριστερή με λουκ καραδεξιάς (…)Έχετε μανία να μην με αφήνετε να τελειώνω ποτέ, να με βλέπετε να αγκομαχάω και έχω ντοκουμέντα της μη ολοκλήρωσής μου…».
Απόσπασμα από την εμετική «σάτιρα» του Τάκη Ζαχαράτου προς την Πόπη Τσαπανίδου και διαφόρων βουλευτριών του ΣΥΡΙΖΑ
«Ε όχι, είστε υπερβολική, έχω δεχθεί κι εγώ τέτοιου είδους σάτιρα, άγρια, επί δεκαετίες».
Απάντηση του Χατζηνικολάου μετά την αντίδραση της Πόπης Τσαπανίδου
«Ευτυχώς που ιδρύθηκε Υπουργείο Οικογένειας, με επικεφαλής μια άγαμη άτεκνη, για να αρχίσουμε να γεννάμε.»
Σχόλιο Τζήμερου για την επιλογή της Σοφίας Ζαχαράκη στο υπουργείο Οικογένειας και κοινωνικής συνοχής
«Η απορία είναι γενικότερη: μια γυναίκα που θέλει να την εκτιμούν για την προσωπικότητά της, το πνεύμα της, την καλλιέργειά της κ.λπ. γιατί βγάζει το μισό (ή και παραπάνω) βυζί σε κοινή θέα; Τι ακριβώς θέλει να εκφράσει; Σε ποιους απευθύνεται;»
Σχόλιο Τζήμερου για την εμφάνιση της βουλεύτριας Τζώρτζια Κεφαλά
«Θα σε πάω αίμα».
Παύλος Πολάκης, βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, προς την κοινοβουλευτική εκπρόσωπο της Νέας Δημοκρατίας, Φωτεινή Αραμπατζή.
Κάποια από τα παραπάνω είναι σχόλια των τελευταίων ημερών, ξεκάθαρες σεξιστικές επιθέσεις προς τις συγκεκριμένες γυναίκες. Με όλες τις παραπάνω γυναίκες προφανώς και μας χωρίζει άβυσσος. Ασχολούμαστε όμως με όλα αυτά τα σχόλια, γιατί ανάγονται σε οποιαδήποτε γυναίκα. Και ποια γυναίκα δεν έχει ακούσει ατάκες όπως οι παραπάνω; «Είναι ξινή, γιατί είναι ανοργασμική», «έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι, τι σου είπε; Υπερβολική!», «Εσύ δεν έχεις παιδιά και δεν ξέρεις», «μια γυναίκα με επίπεδο δεν τα πετάει όλα έξω!»… Σχόλια για «ατημέλητη» εξωτερική εμφάνιση, αφού η γυναίκα πρέπει να ακολουθεί ένα συγκεκριμένο πρότυπο. Σχόλια όλων των ειδών –για το ντύσιμο, για τις προσωπικές ή επαγγελματικές επιλογές, για το κορμί, για την κοινωνική ζωή- που ακολουθούν κάθε κορίτσι από την κούνια. Πόσο μάλλον όταν δούρειος ίππος τους είναι το «χιούμορ». Σχόλια με μεγαλύτερη επίδραση σε κορίτσια και γυναίκες που δεν έχουν το ίδιο βήμα με τις παραπάνω ούτε την ίδια θέση και σφίγγουν την αλυσίδα της γυναικείας υποτίμησης περισσότερο στο κορμί τους.
Όλα αυτά τα σχόλια (και ακόμα περισσότερα) με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη μια γυναίκα στην καθημερινότητά της αντανακλούν και διαμορφώνουν τις αντιλήψεις της κοινωνίας για αυτή. Περιχαρακώνουν τη θέση της μέσα στην κοινωνία και προβάλλουν τον ρόλο που πρέπει να έχει. Μια γυναίκα πρέπει να είναι περιποιημένη αλλά και σεμνή, προορισμός της είναι η μητρότητα, η οποία οφείλει να ισοπεδώσει προσωπική, επαγγελματική και κοινωνική ζωή ως προτεραιότητα. Και όλο αυτό το χτίσιμο γυρίζει γύρω από τον άντρα- προστάτη αποδεικνύοντας τις εξουσιαστικές σχέσεις και τις έμφυλες διακρίσεις που δημιουργούνται κατά των γυναικών.
Ο σεξιστικός λόγος δε δημιουργεί μόνο συγκεκριμένες απόψεις αλλά και συγκεκριμένες πρακτικές. Γιατί προέκταση της λεκτικής βίας είναι η σωματική βία και η κάθε μορφής επιβολή προς συμμόρφωση στο πρότυπο. Και φυσικά, ενώ τα φώτα στρέφονται σε γυναίκες διάσημες, ξέρουμε ότι στο πραγματικό στόχαστρο βρίσκεται το κορίτσι των λαϊκών γειτονιών, η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων, η προλετάρια, η μετανάστρια, η οποία στη γειτονιά της, στον χώρο δουλειάς της, πίσω από τις κλειστές πόρτες της οικογενειακής εστίας έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματική βαρβαρότητα, εκμετάλλευση και τις πρακτικές που γεννούν τα σεξιστικά σχόλια.
Σε μια εποχή υποθετικής ισότητας η επίθεση φαίνεται να γίνεται όλο και πιο σκληρή. Όχι μόνο μέσα από τον σεξιστικό λόγο αλλά και από διάφορες φωνές που κάνουν την εμφάνισή τους και μιλάνε για μαθήματα αγνότητας, δικαιώματα αγέννητου παιδιού, αμφισβήτηση του δικαιώματος της έκτρωσης, εκπτώσεις ηθών της ελληνικής κοινωνίας που αντικατοπτρίζονται στη γυναίκα, τρέφοντας τα σκοταδιστικά ένστικτα μερίδας της κοινωνίας. Σε αυτή την επίθεση όσο οι γυναίκες της αστικής τάξης υπερασπίζονται την εκμετάλλευση της εργασίας της πλειοψηφίας των γυναικών, όσο τις θέλουν πιο φτηνές για να συσσωρεύει πλούτο η δική τους μειοψηφία, τόσο θα τις παρασέρνουν κι αυτές τα κύματα του κάθε σεξιστικού χείμαρρου.
Ως γυναίκες, παρ’ όλα τα δικαιώματα που έχουμε κατακτήσει στο πέρασμα των χρόνων νιώθουμε ακόμη την ανισοτιμία στο πετσί μας σε καθημερινή βάση. Νιώθουμε διαρκώς τον κίνδυνο μέσα σε μία κοινωνία που τα δικαιώματά μας από την εκπαίδευση ως την εργασία και οι προσωπικές μας επιλογές από το ντύσιμό μας μέχρι την αυτοδιάθεση του κορμιού μας συνεχώς βρίσκονται στο στόχαστρο και γίνονται αντικείμενο συζήτησης.
Μέσα σε αυτό το σύστημα η επαγρύπνηση για την προάσπιση του ίδιου μας του εαυτού είναι μονόδρομος. Η απάντηση σε όλους όσοι θέλουν τη γυναίκα από ένα πειθήνιο αντικείμενο ως ένα «φεμινιστικό κίνημα χαρούμενο» (όπως δηλώθηκε στο φετινό θέμα των πανελληνίων), είναι ο οργανωμένος αγώνας σε αντικαπιταλιστική βάση για την ολοκληρωτική απελευθέρωσή μας και την οικοδόμηση ενός κόσμου που θα μας χωρά μέσα όλες δίχως φόβο.