“Η τάξη που έχει τα μέσα υλικής παραγωγής στη διάθεσή της, έχει έλεγχο ταυτόχρονα επάνω στα μέσα πνευματικής παραγωγής, ώστε κατά συνέπεια, γενικά μιλώντας, οι ιδέες εκείνων που υπολείπονται των μέσων πνευματικής παραγωγής να είναι υποτελείς στην κατέχουσα τάξη”. Καρλ Μαρξ.
Τα καπιταλιστικά κράτη από τα λιγότερα δημοκρατικά δηλαδή τα φασιστικά, ως εκείνα περισσότερο δημοκρατικά όπως αυτά που είναι κοινοβουλευτικά, ήταν πάντοτε γνωστά για τις πολυδιάστατες τακτικές λογοκρισίας. Σήμερα, ακόμα και σε μια εποχή σχετικής πολιτικής ύφεσης διάφορες χώρες εξασκούν διαφορετικούς τύπους λογοκρισίας ως προπαρασκευαστικό μέτρο βασισμένες πρωταρχικά στην πασπαρτού ιδεολογία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» ανεξαρτήτως της ρίζας και του σκοπού της, ή της ευρωενωσιακής «εξίσωσης του κομμουνισμού με τον φασισμό» ενώ το μόνο πράγμα που βλέπουμε να αναδύεται απρόσκοπτα μέσα στην Ευρώπη είναι οι φασίστες. Μετά όλοι τιτλοφορούν οποιοδήποτε λαϊκό κίνημα ενάντια σε αυτούς τους οργανισμούς ως μια «απειλή για τη δημοκρατία» και σε άλλες περιπτώσεις ως «τρομοκράτες».
Από προεδρικές δημοκρατίες με στοιχεία παραδοσιακότητας και προσωπολατρίας, μέχρι κοινοβουλευτικές μοναρχίες με κοσμοπολίτικες και πολυπολιτισμικές κοινωνικές δομές, υπάρχουν νομοθεσίες με τις οποίες η καλλιτεχνική έκφραση είτε περιορίζεται είτε απαγορεύεται. Χαρακτηριστικότερα το τουρκικό συγκρότημα «Γκρουπ Γιορούμ» έχει ονομασθεί ως τρομοκρατικό από το 2016 εκ μέρους της κυβέρνησης του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και με πολυάριθμα μέλη του να έχουν απαχθεί ή φυλακισθεί από κυβερνητικές δυνάμεις, ενώ χιλιάδες άλλοι καλλιτέχνες, διανοούμενοι και συνδικαλιστές διώκονται. Η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι ΗΠΑ, ως «συνέταιροι και σύμμαχοι» με την τουρκική κυβέρνηση έχουν πρακτικά ενθαρρύνει αυτά τα φαινόμενα εξασκώντας την επιλεκτική ευαισθησία τους για τα ανθρώπινα δικαιώματα μόνο όταν μπορούν να επωφεληθούν της ευκαιρίας. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας εναντίον ενός κρατικού μηχανισμού που αφαιρεί την ελευθερία των μελών των Γκρουπ Γιορούμ και όλων αυτών που αντιτίθενται στην περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων, δύο ακόμα από το συγκρότημα, η Χελίν Μπολέκ και ο Ιμπραΐμ Γκιοκτσέκ ξεκίνησαν απεργία πείνας που μετά από πολλούς μήνες κόστισε τελικά τις ζωές αμφότερων. Εξάλλου σε μία σχετικά παρόμοια υπόθεση, επαναλαμβανόμενα ισπανικά δικαστήρια καταλόγισαν ποινές κάθειρξης στον ράπερ Πάμπλο Χασέλ ο οποίος φυλακίστηκε τελικά πέρυσι με την κατηγορία της προσβολής του ισπανικού στέμματος και της αστυνομίας, και για προώθηση της τρομοκρατίας. 76 άνθρωποι έχουν διωχθεί στην Ισπανία, πολλοί από αυτούς καλλιτέχνες, με την ίδια επίσημη βάση του αντιτρομοκρατικού νόμου κατά της τέχνης «η οποία παροτρύνει σε βία και μίσος».
Τα παραδείγματα είναι πολλά και μερικά από αυτά δε θα δουν ποτέ το φως της δημοσιότητας. Άλλα είναι πιο ασυνήθιστα και λιγότερο αναμενόμενα από τα προαναφερθέντα˙ ωστόσο προσφέρουν μία καλύτερη οπτική γωνία στο βάθος της έννοιας της λογοκρισίας. Το 2017, στην πρωτεύουσα της Βουλγαρίας τη Σόφια, μια ντοκιμαντερίστικη ομάδα νοίκιασε κάποιον κινηματογράφο για να παρουσιάσει ένα φιλμ σχετικά με τον εμφύλιο πόλεμο στο Ντονμπάς της Ουκρανίας. Λαμβάνοντας υπόψη ότι η Βουλγαρία μαζί με την Ουκρανία έχουν γίνει αφοσιωμένοι συνέταιροι της στρατιωτικής συμμαχίας των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, και οι ρωσόφωνοι αντάρτες της ανατολικής Ουκρανίας από την άλλη πλευρά υποστηρίζονται σθεναρά από τη Ρωσία, η προβολή του ντοκιμαντέρ κατέληξε σε πολιτική αντιπαράθεση η οποία οδήγησε ακόμα και στην παρέμβαση της Ουκρανικής Πρεσβείας για να το ακυρώσει. Μία ένσταση η οποία σκιαγραφεί ξεκάθαρα την κρίση που συνεχώς κλιμακώνεται από τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς των ενεργειακών πηγών, οι οποίοι οδηγούν σε στρατιωτικές εντάσεις στα ρωσικά σύνορα τα οποία αποτελούν περιφέρεια κρίσιμης σημασίας. Ύστερα από έντονες διαμαρτυρίες των προσερχόμενων θεατών έξω από την αίθουσα, το ντοκιμαντέρ εν τέλει προβλήθηκε.
Εν κατακλείδι αναφορικά με παρεμβάσεις εκπροσώπων του κράτους για λογοκρισία, ο Κύπριος ζωγράφος και σχολικός διευθυντής Γιώργος Γαβριήλ κατηγορήθηκε τον Σεπτέμβρη του 2020 από το Υπουργείο Παιδείας της χώρας του για το ότι «προκαλούν αλγεινή εντύπωση οι ζωγραφιές που δημοσιοποιεί (…) καθώς και έντονη αντίδραση και διαμαρτυρίες της κοινότητας στην οποία βρίσκεται το σχολείο». Το θέμα αυτών των έργων είναι κυρίως αντικαθεστωτική σάτιρα, και προκάλεσε την έναρξη πειθαρχικής έρευνας από το υπουργείο εναντίον του ως «προσβολή του δημόσιου αισθήματος». Στο μεταξύ, ο Σύνδεσμος Καθηγητών Τέχνης ανακοίνωσε τη διαφωνία του με την έρευνα, η οποία ένα χρόνο μετά το άνοιγμά της ανακλήθηκε. Κλείνοντας όσον αφορά στην επί του πεδίου λογοκρισία, ο Έλληνας κωμικός Χρήστος Ζαραλίκος παρενοχλήθηκε και απειλήθηκε κατά τη διάρκεια παράστασης τον Δεκέμβριο του 2021, από μία ομάδα λακέδων και μπράβων συνδεδεμένων με τον γνωστό ποδοσφαιρικό επιχειρηματία κ. Βαγγέλη Μαρινάκη, σχετικά με την εκφορά κωμικών σχολίων για τις δραστηριότητές του.
Η αύξηση διαφόρων λαών και χωρών που χρησιμοποιούν σήμερα κοινά διαδικτυακά προϊόντα από συνεχώς λιγότερες εταιρείες, έχει οδηγήσει τα διεθνή ακροατήρια σε μία νέα παγκόσμια εμπειρία κατανάλωσης, καθώς και στην έκθεσή τους σε διαρκώς περισσότερο συγκεντροποιημένους κανόνες διαδραστικότητας. Το συμπεριφορικό πλαίσιο που ορίζεται από όλο και λιγότερες επιχειρήσεις πληροφορικής, έχει οδηγήσει ορισμένες σχετικές έννοιες όπως η λογοκρισία σε μία άνευ προηγουμένου μετατόπιση. Η Γκουγκλ και τα πολλαπλά προϊόντα της, το Γιουτιούμπ για παράδειγμα, συγκροτούν ένα από τα μονοπώλια. Εξαιτίας του ότι οι υπηρεσίες τους υποσκελίζουν όλα τα σύνορα και τα κράτη εφόσον αυτά διατηρούν σχέσεις ελεύθερης αγοράς με τις ΗΠΑ, εκτός από το ότι δεν υπόκεινται στην έγκριση των τοπικών ραδιοτηλεοπτικών συμβουλίων, η Γκουγκλ-Γιουτιούμπ κτλ. επιβάλλει στην πραγματικότητα τη δική της πολιτική λογοκρισίας σε διάφορους ερμηνευτές και πολιτικούς καλλιτέχνες αυτεπάγγελτα:
– Το τραγούδι του Πάμπλο Χασέλ «Comunista» είναι λογοκριμένο για το ευρύτερο ακροατήριο
– «Του Αδόλφου τα Εγγόνια» από τους Υπεραστικούς εξίσου
– Το συγκρότημα Τοξικά Απόβλητα έχει 3 τραγούδια με την ίδια τύχη
– Το πανκ σχήμα Άδειες Μέρες λογοκρίθηκε για το τραγούδι που αναφέρεται στον Α. Γρηγορόπουλο
– Οι Κοινοί Θνητοί με το αντιιμπεριαλιστικό κομμάτι «Του Κόσμου οι Λαοί» επίσης
– Το τραγούδι του στρατευμένου ράπερ Φρανκ «Παρ’ το Προσωπικά» εξίσου λογοκρίθηκε
– Η ελληνική έκδοση του Αργύρη Νικολάου για το «Which Side Are you On?»
και ο κατάλογος συνεχίζεται… «Είναι ακατάλληλο για διαφημιστικούς σκοπούς» λένε. Αυτό είναι το ταβάνι της δημοκρατίας τους.
Το Διεθνές Μέτωπο Τέχνης απαιτεί την απελευθέρωση όλων των καλλιτεχνών, διανοούμενων και συνδικαλιστών που διώκονται για θέματα σχετικά με την ελευθερία έκφρασης, καθώς και την ελεύθερη διακίνηση όλων των αντικαπιταλιστικών και αντιφασιστικών πνευματικών προϊόντων.
Για να τσακιστεί η λογοκρισία, όλοι οι καλλιτέχνες και οι λαοί του κόσμου πρέπει να λογοκρίνουν τα πολιτιστικά μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό και την εμπορευματοποίηση!
ΔΙΕΘΝΕΣ ΜΕΤΩΠΟ ΤΕΧΝΗΣ
Διαβάστε ακόμα: