Έχει γίνει πια σαφές στη χώρα μας με τον πιο τραγικό τρόπο, ότι ο καπιταλισμός παράγει τα εγκλήματα που του ταιριάζουν. Η ιστορική κοινωνικοπολιτική συνθήκη στην οποία τελούνται αυτά τα αποτρόπαια σεξιστικά εγκλήματα δεν είναι καθόλου τυχαία. Μια δεκαετία κρίσης του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, με καταστρεπτικές συνέπειες για τη χώρα μας, σημαίνει μια δεκαετία αποτροπιασμού από πλευράς της αστικής τάξης.

Ποιος είναι ο πυρήνας αυτής της σύγχρονης βαρβαρότητας; Για να ξεπεράσουν τα αφεντικά την κρίση χρειάζονται ένταση της εκμετάλλευσης, δηλαδή φτηνότερα μεροκάματα, δηλαδή φτηνότερο το εμπόρευμα εργατική δύναμη. Αυτή όμως η εξευτελιστική «τιμή» που κολλάει μια χούφτα καπιταλιστών στο κούτελο των εργαζομένων, δεν βγαίνει σχολώντας τη βάρδια. Ακολουθεί την εργατική τάξη σε κάθε της κίνηση, κάθε μέρα, μέσα και έξω από τη δουλειά, μέσα και έξω από το σπίτι. «Είσαι φτηνός, η ζωή σου δεν έχει καμιά αξία» κραυγάζει. Κι επειδή τα αφεντικά ξέρουν πολύ καλά να χρησιμοποιούν παλιά εργαλεία (όπως η πατριαρχική εξουσία, η καταπίεση) για τους νέους κερδοφόρους ορίζοντές τους, τις γυναίκες μάς θέλουν διπλά φτηνές. Η υποτίμηση της γυναίκας ρίχνει διπλά τα μεροκάματα και ταυτόχρονα δημιουργεί διπλή εφεδρεία στο στρατό των ανέργων. Αυτή είναι και η βάση του σύγχρονου σεξισμού, της έμφυλης καταπίεσης. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που δε σημαδεύει ειδικά το μεμονωμένο ατομικό σώμα, αλλά συνολικά το σώμα της τάξης των εκμεταλλευόμενων, το μίσος και το έγκλημα είναι το μέσο της κερδοφορίας και όχι ο σκοπός.

Ο παραπάνω είναι και ο βασικός λόγος που ο υπερτιμημένος αγώνας της μειοψηφίας των αστών γυναικών εντός της τάξης τους, καθόλου δεν άλλαξε τη ζωή της εργατικής πλειοψηφίας, ενώ αντίθετα οι κατακτήσεις και νίκες της εργατικής τάξης στον προηγούμενο αιώνα- με την κοσμογονία της Οκτωβριανής Επανάστασης και της ΕΣΣΔ- συμπαρέσυραν στην διεκδίκηση και στην πρόοδο και τις αστές. Το γυναικείο ζήτημα είναι ένα καθαρά ταξικό ζήτημα με διαταξικές όμως συνέπειες. Όταν η Τάξη ηττάται πρώτες στα συντρίμμια βρίσκονται οι ανάπηρες, οι μετανάστριες, οι γυναίκες της Τάξης, δεύτερες οι αστές. Για αυτό και στο τιμόνι του ζητήματος της γυναικείας χειραφέτησης, της γυναικείας απελευθέρωσης, της ουσιαστικής και όχι της κατ’ όνομα ψευτοπροοδευτικής, μπορούν να βρεθούν μόνο οι οργανωμένες προλετάριες. Αυτές δηλαδή που το συμφέρον τους είναι να σπάσουν τις αλυσίδες μαζί με τα θεμέλια της φυλακής και όχι να σπάσουν μονάχα τις αλυσίδες της πατριαρχίας, για να γίνουν οι ίδιες εκμεταλλεύτριες και δεσμοφύλακες.

Γι αυτό ακριβώς και στη χώρα μας την πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα, όπου κινηματικά μπήκε μπροστά μια γενική αόριστη και διαταξική «γυναικεία ταυτότητα», το ζήτημα της γυναικείας απελευθέρωσης ως καίριο ζήτημα του αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, έπεσε στον βούρκο. Δεν οδήγησε τις εργάτριες σε αντικαπιταλιστική οργάνωση, σε σφιχτή γροθιά ενάντια στο εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν οδήγησε τις αστές σε προδοσία της Τάξης τους και της κυρίαρχης κουλτούρας της. Η τελευταία εξάλλου έχει τον τρόπο- ή το συμφέρον- να δημιουργεί, αλλά και να σκοτώνει κάθε ταυτότητα.

Αποδυνάμωσαν λοιπόν τα διαταξικά πρόσημα την γυναίκα της Τάξης, έσκυψε περισσότερο το κεφάλι. Με την κρίση της πανδημίας- μια κρίση μέσα στην κρίση- η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων βρέθηκε στο στόχαστρο ενός οπλοπολυβόλου: τηλεργασία, ανεργία, εγκλεισμός με συνεχή φροντίδα παιδιών ή ανήμπορων, κακοποίηση. Κάποια λίγα κυκλοφόρησαν στα αστικά μίντια για τα αυξημένα ποσοστά από καταγγελίες ή απόπειρες καταγγελιών κακοποιημένων γυναικών. Δε λέγονται εξάλλου τυχαία αστικά τα μίντια, αλλά επειδή στηρίζουν την εκμετάλλευση, την συγκαλύπτουν, την λειαίνουν. Γιατί τι άλλο από συγκάλυψη ήταν η θεαματική αντιμετώπιση των καταγγελιών «επώνυμων» γυναικών; Στα σόσιαλ ή στα σκέτα αστικά μίντια, αυτό που έπρεπε να γίνει και έγινε ήταν το εξής: οι καταγγελίες των κακοποιημένων γυναικών, οι επιθέσεις εναντίον τους, που ξεκινούσαν προφανέστατα από τη σχέση εξάρτησης –νέα αθλήτρια, παράγοντας ομίλου, άνεργη ηθοποιός, θιασάρχης εργοδότης-να προβληθούν ως θέαμα. Όσο ακούγονται τα ονόματα, αναπαράγονται οι φωτογραφίες, δημιουργούνται φήμες, τόσο απομακρύνεται το γεγονός από τις αιτίες του. Όταν προβάλλουν πρόσωπα προς ενοχοποίηση, τόσο απενοχοποιούν τη βάση των εγκλημάτων τους, την εξουσία του συλλογικού καπιταλιστή, την κοσμοθεωρία και υλική βάση ύπαρξης ολόκληρης της αστικής τάξης. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτή είναι η γενετήσια αλυσίδα της αστικής τάξης.

Πάνω στον σβέρκο της γυναίκας η αλυσίδα αυτή πατάει διπλά: η ζωή της πρέπει να φτάνει μέχρι τη συμβολή της στην αναπαραγωγή και συντήρηση της εργατικής τάξης. Μια φυλακή μέσα στη φυλακή. Μια φυλακή που χτίζεται κάθε μέρα από το σύστημα της εκμετάλλευσης, από την ιδεολογία των αφεντικών, από τα κάθε είδους τσιράκια τους, που κωλοχτυπιούνται στις οθόνες και στα ηχεία για να περάσουν το μήνυμα ότι η γυναίκα δεν είναι άνθρωπος, υποκείμενο, αλλά αντικείμενο, «γλάστρα», βασική πρωταγωνίστρια κάθε είδους διασκεδαστηρίων. Όλα τα όργανα επιστρατεύονται για αυτό το σκοπό, ιδιαίτερα αυτά που έχουν ήδη τις «επιτυχίες» τους στις κραταιές χώρες του ιμπεριαλιστικού συστήματος.

Δεν υπάρχει χρόνος για καθυστέρηση. Γυναίκες της Τάξης, άλλος δρόμος δεν υπάρχει, πέρα από την Οργάνωση και τον Αγώνα.