Είναι όλο και πιο διαδεδομένο στους αριστερίστικους χώρους και ακριβέστερα στο στελεχικό τους προσωπικό, που σε μεγάλο βαθμό δεν προέρχεται από την εργατική τάξη, να κυριαρχεί στον λόγο τους η αφήγηση. Να κυριαρχεί η κοινωνιολογία με μαρξιστική μάσκα. Αλλά το κύριο ταλέντο τους είναι να κόβουν τσιτάτα και να ράβουν φράσεις από όλη την γκάμα των θεμελιωτών του επιστημονικού σοσιαλισμού, του επαναστατικού μαρξισμού και ότι άλλο θεωρήσουν ότι δίνει βαρύτητα στον λόγο τους. Να πασπαλίζουν με αυτά τον μικροαστικό-ρεφορμιστικό τους λόγο.
Αυτά στην Ελλάδα είναι μεταπολιτευτικά φαινόμενα, που σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας ευδοκίμησαν κυρίως στην φοιτητιώσα νεολαία, χωρίς ερείσματα στην εργατική τάξη. Τα περισσότερα από αυτά τα πολιτικά στελέχη (ηγετικά στελέχη ασήμαντων φοιτητοκεντρικών οργανώσεων γεμάτα μικροαστικές αυταπάτες) αποκομμένα καθώς είναι από την ταξική πάλη συνεχώς αστικοποιούνται, ενώ το παίζουν ότι είναι σε διαλεκτική με τα «κινήματα». Έτσι χωρίς κάποια συνέπεια λόγου και πράξεων, χωρίς δηλαδή να προετοιμάζουν πραγματικά την αναμέτρηση με την αστική τάξη, τρέχουν κάθε φορά να κρυφτούν πίσω από τις «μάζες» όταν έρθει η ώρα να απολογηθούν για τις λαθεμένες τους θέσεις. Όταν τους συμφέρει θέλουν να το παίζουν «πρωτοπορία» (και εγκαλούν τους πάντες) και όταν δεν τους συμφέρει βουτάνε σε ένα γενικά και αόριστα «κίνημα». Ενώ τις περισσότερες φορές τις δικές τους δεξιές παρεκκλίσεις θέλουν να τις μετατρέψουν σε «αντιφάσεις» όλου του κινήματος. Ένα παράδειγμα τελευταίας κοπής είναι τα «όχι μέχρι τέλους» που έριχναν ειδικότερα οι τροτσκογενής οργανώσεις και φίλα προσκείμενοι χώροι. Η Κοινωνιολογία, τους βοηθά να φαίνονται κάπως «ταξικοί», και να νιώθουν ότι γίνονται «ένα με τις μάζες» – αλλά βοηθά και τους ταξικούς συντρόφους να ατσαλώνονται απέναντι στις ουρίτσες των σοσιαλδημοκρατών. Από την άλλη, οι μικροαστοί ηγετίσκοι προσπαθούν συνεχώς να δώσουν «γραμμή» εντός του ριζοσπαστικού κινήματος διαμορφώνοντας τον λόγο τους ανάλογα την συγκυρία. Το brexit έδειξε πως τμήματα «υπερεπεναστατών» ανέλυσαν για άλλη μια φορά («μαρξιστικά», «κινηματικά», «ταξικά» κλπ) την εκλογική αυτή αναμέτρηση. Δεν χρειάζεται να επεκταθούμε…
Οι διάφορες ουρίτσες, «ταξικές» και μη, φάνηκε πόσο «ταλαιπώρησαν» τον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη περίοδο. Κάποιες έγιναν συνιστώσες, κάποιες άλλες βρίσκονταν σε ασφυκτική «όσμωση» με το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και αυτές που έμειναν εκτός μιλώντας και γράφοντας για κοινωνικά μέτωπα, αντιγερμανισμό, επιστροφή στη δραχμή, προωθώντας μεταβατικά προγράμματα ή παρατηρούσαν «κοινωνικές τάσεις ριζοσπαστικοποίησης» με την ψήφο «ενός κόσμου» στο ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν συμμάχησαν λέγοντας τα πιο παράλογα πράματα για αυτήν τους τη στάση. Σε όλες αυτές τις εκφάνσεις του αριστερίστικου οπορτουνισμού ο Λένιν είχε την τιμητική του, το 1905, οι μπολσεβίκοι και οι τακτικές του χθες ξεπατικωνόταν στο σήμερα από τους αριστεριστές της μεταφυσικής… Επειδή έτσι το θέλουν μια χούφτα πολιτικών στελεχών και μεταμοντέρνων μαρξιστολόγων, επειδή έχουν επιλέξει χρόνια τώρα να σέρνονται συνεχώς πίσω από την σοσιαλδημοκρατία και τον κυβερνητισμό.
Οι πιο μαχητικοί τέτοιων αντιλήψεων μεταφυσικής μίλησαν ακόμα πιο μαξιμαλιστικά στο εξ αρχής κάλπικο δημοψήφισμα του Ιούλη, «έργο» συριζέικου διαμεσολαβητικού χαρτιού «πίεσης».
Αρνούμενοι να αναλύσουν το πριν, τους συσχετισμούς και τις ανεπάρκειες του επαναστατικού κινήματος αλλά δήθεν αναφερόμενοι σε αυτό, πήγαν να κάνουν έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα… χωρίς να έχουν δουλέψει οι ίδιοι για να απεγκλωβίσουν την εργατική τάξη από την ηγεμονία των «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ, αφέθηκαν στην φάκα του, και μετά χτυπιόνταν να μπούνε στη βουλή αξιοποιώντας κάτι που δεν κατάλαβαν, ότι ποτέ αυτό το δημοψήφισμα δεν ταυτίστηκε με μια έξοδο από την Ε.Ε.
Νόμισαν οι κύριοι επαναστάτες αριστεριστές ότι έτσι θα τα «σπάσουν» με τον ιμπεριαλισμό, με ένα δημοψήφισμα, και όπως συνήθως …βλέποντας και κάνοντας…
Γιατί αν μελετούσαν την ελληνική περίπτωση, την εργατική τάξη πρώτα και κύρια μετά το 90, αν μελετούσαν τους συσχετισμούς στο συνδικαλιστικό κίνημα, αν εντόπιζαν ποιες ήταν οι αντιιμπεριαλιστικές/αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που με συνέπεια παρήγαγαν λόγο εντός της εργατικής τάξης και των φτωχολαικών στρωμάτων μεταπολιτευτικά εναντίον της Ε.Ε. θα καταλάβαιναν ότι χρειάζεται πολλή δουλειά για να γυρίσει ο ήλιος… και ότι εκτός από κοινωνιολογία που τα κάνει όλα «ταξικά» χρειάζεται και αυτόνομη προλεταριακή πολιτική, χρειάζεται αρνήσεις και ρήξεις, χρειάζεται πάλη πολύμορφη που θα ενώνει την τάξη και θα ξεσκεπάζει τους εχθρούς της. Πολλοί από αυτούς τους αφελείς αριστεριστές που δήθεν επανεθεμελιώνουν τον Λένιν αλλά και ότι βρουν μπροστά τους, ενώ οι ίδιοι πράττουν με πυξίδα το αυθόρμητο και το χύμα, είναι αυτοί που έσπειραν χειρότερες αυταπάτες ακόμα και από τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ… Ονομάζοντας αυτή τη μορφή οπορτουνισμού, πολιτική μαζών …
Υποτίθεται θέλουν έξοδο από την Ε.Ε., αλλά δεν οργανώνουν την εργατική τάξη προς αυτή τη κατεύθυνση, θέλουν δήθεν την έξοδο από την Ε.Ε. αλλά δεν συγκρούονται με τους σοσιαλδημοκράτες, θέλουν δήθεν την έξοδο από την Ε.Ε. αλλά χωρίς να αποδέχονται τον ένοπλο παράγοντα «μέχρι τέλους» δηλ. την δικτατορία του προλεταριάτου, θέλουν δήθεν την έξοδο από την Ε.Ε. αλλά δεν αποδέχονται τον σοσιαλισμό σε μία χώρα, θέλουν δήθεν την έξοδο από την Ε.Ε. αλλά δεν προσανατολίζονται γύρω από την συσσωρευμένη επαναστατική πείρα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Και η βαλίτσα πάει μακριά, εμείς υπενθυμίζουμε απλά σε συντρόφους του ταξικού κινήματος να κοιτάνε την πολιτική των περιεχομένων και να προσανατολίζονται με πυξίδα τα ταξικά συμφέροντα και τα σύνθετα καθήκοντα που συνεχώς μπαίνουν για την προετοιμασία της αναμέτρησης με την αστική τάξη και τον ιμπεριαλισμό.