Ο Άλκης Καμπανός είναι άλλη μια χαρακιά στο σώμα της κοινωνίας μας. Είναι άλλη μια ανθρώπινη ύπαρξη που της στέρησαν τη ζωή και γράφεται στη μαύρη λίστα της καπιταλιστικής σήψης και αλλοτρίωσης. Είναι άλλο ένα νέο παιδί που χάθηκε γιατί κάποιοι ποτισμένοι με μίσος θέλησαν να δείξουν ποιος κάνει «κουμάντο στην πόλη»…
Ποιοι θέλουν και ποιους συμφέρει να υπάρχει τεχνητό μίσος μεταξύ των παιδιών μας; Ποιοι θέλουν η προλεταριακή νεολαία να είναι χωρισμένη;
Ποιοι θέλουν οι εργάτες να χωρίζονται σε ντόπιους και ξένους; Ποιοι θέλουν οι εργατολαϊκές συνοικίες να χωρίζονται σε ανταγωνιστικές νεανικές συμμορίες; Ποιοι θέλουν οι άντρες να έχουν ιδιοκτησία τις γυναίκες; Ποιους συμφέρει οι οπαδικοί σύνδεσμοι να είναι τυφλωμένοι με μίσος για τους απέναντι; Ποιοι βγαίνουν κερδισμένοι από τον εμφύλιο των φτωχών; Ποιοι καλλιεργούν όλες τις αντιδραστικές δήθεν μοντέρνες κουλτούρες της βίας και του νεοφασιστικού κυνισμού για τους αδύναμους; Ποιος βγαίνει κερδισμένος από την αλληλοσφαγή των παιδιών της εργατικής τάξης;
Η απάντηση είναι μία: οι καπιταλιστές και το σύστημά τους που στηρίζεται πάνω στη βία και την κλοπή.
Ο Άλκης δεν ήταν κίτρινος, μαύρος, πράσινος, κόκκινος ή μπλε. Ήταν δικός μας, ένα παιδί που θα πρεπε να μεγαλώνει μαζί μας σε μια κοινωνία διαφορετική. Σε μια κοινωνία ισότητας και αλληλεγγύης και όχι σε μια κοινωνική αρένα κανιβάλων, όπως είναι η σημερινή της καπιταλιστικής Ελλάδας.
Όπως ο Παύλος Φύσσας, ο Ζακ, ο Λουκμάν, η Τοπαλούδη, ο Φραγκούλης και δεκάδες άλλα θύματα αυτού του συστήματος, έτσι και ο Άλκης έπεσε από το αδίστακτο και δηλητηριασμένο χέρι ανθρώπων του συστήματος.
Οι νέες γενιές προλετάριων ας αρνηθούν τον οπαδισμό και ας χτίσουν μαχητικούς πυρήνες αλληλεγγύης και αγώνα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη. Η δολοφονία του Άλκη ας γίνει αφετηρία άρνησης του σάπιου πολιτισμού τους και στάση ζωής ενάντια στην καπιταλιστική αλλοτρίωση.
Να μη θρηνήσουμε άλλα δικά μας παιδιά. Πάλεψε για την εργατική τάξη και τη νεολαία της. Να χτίσουμε μια μαχητική προλεταριακή κουλτούρα και να αγωνιστούμε για τον Κομμουνισμό.