Στους παγκρατιώτες φίλους, στον Λουκά…
Η γενιά μας μεγαλωμένη στην μητρόπολη δεν είχε να ανοίξει πελώρια ξύλινα μπαούλα, για να απελευθερώσει μνήμες και αναμνήσεις. Οι αναμνήσεις μας τις περισσότερες φορές στριμώχνονταν σε κάποιο πατάρι. Εκεί κάποιες διορατικές, ας πούμε, μητέρες κρατούσαν τα σχολικά μας βιβλία και τα παιχνίδια μας. Μεγαλώσαμε σε δυάρια και τριάρια πολυκατοικιών, παίζαμε παγκότερμα στους δρόμους της γειτονιάς, κυνηγιόμασταν με φυσοκάλαμα και πλαστελίνη, στρώναμε playmobil και subbuteo στα πατώματα, ανάμεσα στα πόδια των μεγάλων…
Και κάποιοι από μας είχαμε και τους δικούς μας ήρωες, τα δικά μας πεδία μαχών, τις δικές μας σημαίες… Πρωταγωνιστές αναπαραστάσεων από ιστορίες που ακούγαμε στα σπίτια μας, από τους παππούδες μας και τις γιαγιάδες μας, τους γονείς μας…
Πολλοί από μας είχαμε παίξει ανάμεσα σε περίεργους ανθρώπους που κλαίγοντας τραγουδούσαν το Πέσατε θύματα στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Είχαμε σηκώσει εκείνες της κόκκινες σημαίες με το χρυσό σύμβολο επάνω, έτσι για παιχνίδι και δεν είχαμε πολυκαταλάβει τι σήμαιναν τα κατσουφιασμένα πρόσωπα των δικών μας μετά το ’90…
Ιστορίες που τα παιδιά της γενιάς μας, έχουν να πουν σήμερα στα δικά τους τα παιδιά, εξιστορώντας την περίοδο…
Πριν λίγες μέρες μια μητέρα ενός αγαπημένου φίλου άνοιξε το πατάρι, και έπεσε πάνω σε μια «γιάφκα»… του μικρού της γιου, πού έπαιζε πόλεμο στην συνοικία ως ελασίτης ήρωας μετά το ΄80 πριν το ΄90… Ήμασταν από κείνα τα παιδιά που δεν παριστάναμε τους αμερικάνους υπερήρωες, που οι συνομήλικοί μας ήθελαν να μοιάσουν…
Καθώς κοιτούσα τις φωτογραφίες της «γιάφκας»… πέρασαν από το μυαλό μου οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στις ανατολικές συνοικίες, που πολεμούσαν παλικαρίσια τον Δεκέμβρη του 1944 ενάντια στους Άγγλους και την ντόπια αντίδραση. Στις ίδιες συνοικίες μετά από τέσσερις δεκαετίες κάποια παιδιά με πλαστικά κρανάκια και τουφέκια κυνηγιόνταν πολεμώντας ανάμεσα από παρκαρισμένα Ι.Χ. φωνάζοντας «Λευτεριά στο λαό θάνατος στο Φασισμό» στη Φορμίωνος και στη πλατεία Μεσολογγίου…
Σκέφτηκα ότι ο Κολλημένος και ο Τσιφλάκος, αν ζούσαν και τα έβλεπαν από μια μεριά, σίγουρα θα καμάρωναν για κείνα τα πιτσιρίκια με τα δίκοχα και τα κρανάκια… Σκέφτηκα εκείνα τα παιδιά που τα μεγάλωσαν «ανάποδα» οι κομμουνιστές γονείς τους και ζούνε ανάμεσά μας και τα σκέφτηκα με την ελπίδα ότι εκείνες οι σημαίες που έπαιξαν μικροί συνεχίζουν να ανεμίζουν στις ψυχές τους, γι’ αυτούς που έφυγαν και γι’ αυτούς που και σήμερα παλεύουν!
«Παγούρης»