Για τα εργατικά ”ατυχήματα”

Το παρακάτω κείμενο για τα εργατικά ”ατυχήματα”, βρίσκεται στο τρέχον τεύχος (24 – 25) του Περιοδικού ΒΙΔΑ που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2017. 

Τα εργατικά «ατυχήματα» δεν είναι ούτε μεμονωμένα περιστατικά που συμβαίνουν μία στο τόσο, αλλά ούτε προέρχονται από ανθρώπινα λάθη όπως υποστηρίζουν οι εργοδότες  αλλά και τα ΜΜΕ όταν έπειτα από καταγγελίες ταξικών δυνάμεων αναγκάζονται να προβάλλουν.  Στα κάτεργα της μισθωτής εργασίας  το σακάτεμα των εργαζομένων είναι καθημερινό φαινόμενο. Στα εργοστάσια, στα οδικά έργα, στις οικοδομές, στις βιοτεχνίες, στις ταχυμεταφορές,  στο εμπόριο και όπου αλλού υπάρχει εντατικοποίηση για να «βγει η δουλειά» ακούμε για θανατηφόρα «ατυχήματα».

Τα βαφτισμένα από το κεφάλαιο «ατυχήματα» είναι εγκλήματα των εργοδοτών και έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται από το σύνολο των εργαζομένων σε κάθε κλάδο για να καταπολεμηθούν ουσιαστικά και στην βάση τους. Το ζήτημα της ασφάλειας μας στην εργασία πρέπει να είναι ένα συνεχές πεδίο αντιπαράθεσης και αγώνα, ταξικής ενότητας και πάλης.

Αντιγράφουμε ορισμένα σημεία για τις υποχρεώσεις των εργαζομένων από το Ελληνικό Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας της Εργασίας (ΕΛ.ΙΝ.Υ..Α.Ε.): Να χρησιμοποιούν σωστά τις μηχανές, τον προστατευτικό εξοπλισμό, τους μηχανισμούς ασφαλείας. Να αναφέρουν αμέσως στον εργοδότη καταστάσεις που παρουσιάζουν άμεσο και σοβαρό κίνδυνο για την υγεία. Να παρακολουθούν υποχρεωτικά τα σεμινάρια σε θέματα υγείας και ασφάλειας της εργασίας.

Αν ερωτηθούν για τα παραπάνω οι εργαζόμενοι/ες που καθημερινά παράγουν τον πλούτο που τα αφεντικά καρπώνονται, είναι σίγουρο πως θα απαντήσουν με ερώτηση. Που τα  είδατε αυτά! Ποιος προστατευτικός εξοπλισμός, ποιος «διάλογος» με τον εργοδότη για θέματα ασφάλειας, ποια σεμινάρια;

Στους χώρους της μισθωτής εργασίας τα ζητήματα που «ταλαιπωρούν» τους εργοδότες είναι άλλα και σίγουρα όχι τα μέσα προστασίας και υγιεινής για το «προσωπικό» που απασχολούν. Οι νόμοι του καπιταλισμού, της ελεύθερης αγοράς, του ανταγωνισμού είναι οι «αξίες» πάνω στις οποίες στηρίζονται οι εργοδότες και δεν χάνουν την ευκαιρία για όλο και περισσότερη εντατικοποίηση της εργασίας σε όλους τους τομείς, με το λιγότερο κόστος για τους ίδιους.

Εφευρίσκουν συνεχώς νέους τρόπους (κατά)πίεσης για την αύξηση της παραγωγής, μειώνουν με κάθε τρόπο το μεροκάματο και διευρύνουν τα ωράρια. Εξαντλούν με όλα τα μέσα το εμπόρευμα που αγοράζουν και δεν διστάζουν να το σκοτώσουν για τα Κέρδη τους.

Η αστική δικαιοσύνη ως μηχανισμός  του κεφαλαίου επιβεβαιώνει με τις δήθεν υπερταξικές της αποφάσεις πως ξεπληρώνεται το αίμα που χύνουν οι εργαζόμενοι στα κάτεργα των αφεντικών. Ας παρατηρήσουμε δύο τελευταίες αποφάσεις από τον Άρειο πάγο που πετάνε το μπαλάκι της ευθύνης στους ίδιους τους εργαζόμενους.

Οδηγός ψυγείου- νταλίκας έχασε τον έλεγχο του οχήματος με αποτέλεσμα να προσκρούσει στο στηθαίο του αυτοκινητόδρομου, ενώ ο οδηγός κατάφερε την τελευταία στιγμή να βγει από το φλεγόμενο όχημα. Το αστικό δικαστήριο όρισε συνυπαιτιότητα στον εργαζόμενο κατά 99%, ενώ ο οδηγός κατήγγειλε πως αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα λάστιχα.

Στην δεύτερη περίπτωση, νεοπροσληφθέντας οδηγός έχασε την ζωή του όταν το όχημα εξετράπη της πορείας του, με αποτέλεσμα να πέσει στον γκρεμό. Το εφετείο μοίρασε τις ευθύνες κατά 60% για την εταιρεία και 40% για τον εργαζόμενο που δεν φορούσε ζώνη. Οι συγγενείς του θύματος κατήγγειλαν στο δικαστήριο την υπέρβαση του νόμιμου ωραρίου, επί 8 ώρες κάθε μέρα χωρίς ξεκούραση(!).

Η «δικαιοσύνη» καλύπτει ανοιχτά το Κεφάλαιο κλείνοντας παράλληλα το μάτι στο κράτος του με τους  αντεργατικούς νόμους, τους ανύπαρκτους ελεγκτικούς μηχανισμούς, την όλο και πιο βαθιά εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.

Για το πώς η αστική τάξη μεταφράζει το σακάτεμα των εργατών/τριων στα κάτεργα θα πάρουμε ως παράδειγμα έναν εκπρόσωπό της που δεν χάνει ευκαιρία να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των επιχειρηματιών -ως σύμβουλος επιχειρήσεων και αρθρογράφος της «καθημερινής» -τον Ανδρέα Δρυμιώτη, που μέσα από το βήμα που του δίνει η συγκεκριμένη φυλλάδα μίλησε για το εργοδοτικό έγκλημα που έγινε στις 8/5/2015 στα ΕΛΠΕ αφήνοντας πίσω του 4 νεκρούς. Μεταξύ άλλων γράφει κυνικά ως λακές των αφεντικών:

Ατυχήματα συμβαίνουν και θα συμβαίνουν παντού, ανεξάρτητα από την ιδεολογία. Είναι μέρος της ζωής μας. Μπορούμε και πρέπει να προσπαθούμε να τα περιορίσουμε στον μέγιστο δυνατό βαθμό, αλλά όποιος ισχυρίζεται ότι μπορούμε να τα αποφύγουμε, είναι βαθιά νυχτωμένος ή σωστότερα φοράει μαύρες, κατάμαυρες παρωπίδες. Ειδικά οι εργολαβικές εταιρείες, που παρέχουν υπηρεσίες σε τρίτους, προσέχουν πολύ περισσότερο το θέμα της ασφάλειας ώστε να μην έχουν ατυχήματα, γιατί απλούστατα αν έχουν ατυχήματα θα χάσουν τους πελάτες τους. Δεν υπάρχει στη ζωή δραστηριότητα, ακόμα και ψυχαγωγική, χωρίς τον κίνδυνο ατυχήματος.

Ως εργάτες/τριες με εφόδιο την ταξική μας αντίληψη και πολιτική, είμαστε σε θέση να ξεχωρίζουμε  τα εγκλήματα του κεφαλαίου για την κερδοφορία χωρίς να υπολογίζουν καμία ανθρώπινη αξία, από έναν κεραυνό που θα μας πέσει στο κεφάλι(!). Όπως επίσης, γνωρίζουμε πολύ καλά την «προσοχή» που δίνουν τα αφεντικά σε θέματα ασφαλείας. Την βιώνουμε στο σακάτεμα και τις απώλειες.

Κλείνουμε με κάποιους αριθμούς (σύμφωνα με τις στατιστικές της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας) για την κατανόηση λειτουργίας του παγκόσμιου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής με βάση και μόνο τα εργατικά «ατυχήματα»:

•    1,1 εκατομμύρια εργαζόμενοι τον χρόνο χάνουν την ζωή τους εξαιτίας του εργασιακού περιβάλλοντος.
•    300.000 θάνατοι έχουν αιτία την έκθεση των εργαζομένων σε επικίνδυνες ουσίες.
•    Περίπου 250 εκατομμύρια εργατικά ατυχήματα και 160 εκατομμύρια επαγγελματικές ασθένειες καταγράφονται τον χρόνο.

Οι πολιτικές διαχείρισης και αναδιαρθρώσεων στις εργασιακές σχέσεις εν μέσω οικονομικής κρίσης συνεπάγονται με την ένταση της εκμετάλλευσης από το κεφάλαιο στους χώρους της εργασίας. Από την κατάργηση σε όλο και περισσότερους κλάδους των ΒΑΕ μέχρι την εντατικοποίηση με φόντο την όλο και πιο αυξανόμενη ανεργία, την μαύρη και ανασφάλιστη εργασία, οι εργαζόμενοι βιώνουν όλες αυτές τις συνθήκες που τους σπρώχνουν στο καθημερινό τους «σακάτεμα»: εργατικά  «ατυχήματα», επαγγελματικές ασθένειες, άγχος και στρες…

Η  ζύμωση μεταξύ των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, η συναδελφική αλληλεγγύη και η συνολική πάλη για την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης, μπορεί να βάλει φραγμό στην συνολική επίθεση του κεφαλαίου. Με ταξική συνείδηση και σκληρή δουλειά μέσα στο υποκείμενο που δέχεται την ταξική εκμετάλλευση θα επιτευχθεί η ενότητα και οργάνωση ως η μόνη λύση για την συντριβή της εκμετάλλευσης σε κάθε εργασιακό κάτεργο ξεχωριστά, αλλά και συνολικά του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος. Για να σταματήσει να  χύνεται το αίμα της εργατικής τάξης για τα κέρδη των καπιταλιστών.