Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 17χρονου αλγερινού Ναέλ από τους μπάτσους και την δίκαιη οργή Γάλλων «Β’κατηγορίας», Αράβων, μουσουλμάνων αλλά και λευκών φτωχολαϊκών μαζών, κυρίως της νεολαίας που απάντησαν με οδομαχίες και συγκρούσεις σε όλες τις πόλεις, κυκλοφόρησαν τα πρώτα συγκεντρωτικά από τις γαλλικές αρχές για τις «μέρες του μίσους» όπως τις ονομάζουν.
Σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, από το βράδυ της 27ης προς 28η Ιουνίου έως το πρωί της Τρίτης 4 Ιουλίουείχαν συλληφθεί 3.486 άτομα, 12.202 οχήματα κάηκαν,1.105 κτίρια κάηκαν ή υπέστησαν ζημιές και 209 τμήματα της εθνικής αστυνομίας, της χωροφυλακής ή της δημοτικής αστυνομίας δέχθηκαν επίθεση.Συνολικά 374 άτομα έχουν δικαστεί με τη διαδικασία του αυτοφώρουαπό την Παρασκευή, σύμφωνα με το υπουργείο Δικαιοσύνης. Ζημιές «τουλάχιστον 20 εκατ. ευρώ» στα μέσα μαζικής μεταφοράς του Παρισιού. Σε αυτό το ποσόυπολογίζονται τα λεωφορεία και το τραμ που κάηκαν, δύο τραμ που υπέστησαν ζημιές, καθώς και τα σπασμένα παγκάκια στις στάσεις. Συνολικά 39 λεωφορεία πυρπολήθηκανστην ευρύτερη περιοχή του Παρισιού.Κάθε λεωφορείο κοστίζει σχεδόν 350.000 ευρώ.
Όλα τα κόμματα «της Τάξης και της Ασφάλειας» του γαλλικού ιμπεριαλισμού (και όχι μόνο η κυβέρνηση Μακρόν) καταδίκασαν τον «εσωτερικό εχθρό» και τα «αχάριστα παράσιτα» που εξεγείρονται την ώρα που τους «τρέφει η πολιτισμένη Γαλλία». Όμως για όποιον γνωρίζει τα έργα και τις μέρες του γαλλικού ιμπεριαλισμού, γνωρίζει ότι αυτά τα επεισόδια έχουν «βάθος» ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό. Οι άνθρωποι του αστικού μηχανισμού, που προσπαθούν να τα ρίξουν σε άμυαλους ανήλικους και να τα αποπολιτικοποιήσουν, επιχειρούν να τα πασαλείψουν με κοινωνιολογία διαστρεβλώνοντας έτσι τον χαρακτήρα και το νόημα τους.
Ξέρουν ότι εκτός από την ταξική εκμετάλλευση στο εσωτερικό της χώρας σε Γάλλους και μετανάστες προλετάριους, συνεχίζουν και την αποικιακή πολιτική της ιμπεριαλιστικής Γαλλίας στο εσωτερικό. Ξέρουν ότι οι αιχμάλωτοι πολέμων και τα αποτελέσματα της διάλυσης χωρών είναι σε «τσιμεντένια σύρματα» στις γαλλικές πόλεις και ζούνε για χρόνια κάτω από τη μπότα του γαλλικού σωβινισμού.
Ρωτάμε· είναι η ιμπεριαλιστική Γαλλία υπεύθυνη για πολέμους, πραξικοπήματα, αντεπαναστάσεις, βασανιστήρια, πολεμικές εκστρατείες σε χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Ωκεανίας; Είναι η ιμπεριαλιστική αστική τάξη των «πολιτισμένων» Γάλλων ένας μηχανισμός καθυπόταξης, εκμετάλλευσης, υποδαύλισης εμφυλίων, επεμβάσεων και διάλυσης χωρών και λαών; Γίνονται όλα αυτά για την υπεράσπιση των γαλλικών συμφερόντων και μονοπωλίων;
Το γαλλικό κράτος συμπεριφέρεται στους άραβες, στους μαύρους και τους μιγάδες σαν να μην έχει τελειώσει ποτέ «το Αλγέρι» έχοντας τους μπάτσους συνεχώς με το χέρι στη σκανδάλη και περικυκλώνοντας τα γκέτο με όλα τα σώματα ασφαλείας σε καθημερινή βάση;
Είναι οι ταξικές αντιθέσεις και η κοινωνική περιθωριοποίηση που βγαίνουν στην επιφάνεια όλο και πιο συχνά από τα αποκαλούμενα «αποβράσματα» του 2005 μέχρι και σήμερα; Από τον Σαρκοζί μέχρι τον Μακρόν ο γαλλικός ιμπεριαλισμός πατάει πάνω στο ίδιο ματωμένο αυτοκρατορικό χαλί;
Σε όλα αυτά απαντάμε, ναι. Και είμαστε αλληλέγγυοι/ες με το πολυεθνικό προλεταριάτο που εξεγείρεται και ουρλιάζει συγκρουόμενο για τον βίαιο ξεριζωμό, τον πόνο, την εκμετάλλευση, τον ρατσισμό και τον θάνατο που βιώνει δεκαετίες ολόκληρες από την γαλλική αστική τάξη…
Υ.Γ. 1 Αυτές τις μέρες δεν μπορεί να μην έρθει στο μυαλό μας ο ανυπόταχτος λιβανέζος κομμουνιστής πολιτικός κρατούμενος Ζορζ Ιμπραήμ Αμνταλλά που αγωνίζεται μέσα από τις γαλλικές φυλακές 39 ολόκληρα χρόνια για όλους τους λαούς του κόσμου, που χτυπήθηκαν από τον γαλλικό ιμπεριαλισμό. Είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος της Ευρώπης. Αξίζει να ξαναδιαβάσουμε την έκδοση της Δικτύωσης Αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση που μετέφρασε το συγκλονιστικό βιβλίο του και να μάθουμε πως η γαλλική αντίδραση φέρθηκε και φέρεται στους λαούς και το αγωνιζόμενο προλεταριάτο.
Υ.Γ. 2 Η πλειοψηφική αριστερά στην Ελλάδα που στηρίζει με ευκολία την εξέγερση της νεολαίας στα γαλλικά προάστια θα πρέπει να είναι πιο προσεχτική ως προς τα ταρατατζούμ και τα μεγάλα λόγια, γιατί όταν δεν προβοκατορολογούσε πήρε τουλάχιστον αποστάσεις (για να το πούμε ευγενικά) τον Δεκέμβρη του 2008 και την περίοδο 2010-12, τις στιγμές που το εδώ νεανικό προλεταριάτο «φώτισε» τους δρόμους σηκώνοντας οδοφράγματα και απαντώντας με ταξική αντιβία στον κατασταλτικό μηχανισμό της ντόπιας αστικής τάξης.
Υ.Γ. 3 «Με την πραγματική λαϊκή εξέγερσηδεν θα σπάσει ούτεένατζάμι» Α. Παπαρήγα Δεκέμβρης 2008
«Εμείς χειροκροτούμε όσους μετέχουν στους αγώνες χωρίς κουκούλες» Α. Αλαβάνος Δεκέμβρης 2008