Αυτό το άρθρο γράφεται για να σκεφτούμε όλοι και να είμαστε προσεκτικοί όταν μιλάμε για αγώνες λέγοντας «μεγάλα λόγια». Οι καταστροφικές φωτιές στην Βόρεια Εύβοια είναι μάλλον το μόνο που βρίσκει σύμφωνους όλους τους Ευβοιώτες και δε μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την καταστροφή που άφησαν…
Από την άποψη της λαϊκής-ταξικής πάλης χωράει πολύ συζήτηση για το πώς προχώρησε το πράμα, τη στιγμή που δεν υπήρξε ένα πλατύ λαϊκό μαχητικό μέτωπο και δεν οξύνθηκε η πάλη μεταξύ εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων. Για άλλη μια φορά κέρδισε η φιλανθρωπία, οι συναυλίες, οι συμβολικές διαμαρτυρίες. Οι εργαζόμενοι που καταστράφηκαν και η συσπείρωσή τους ποτέ δε μπήκε στο κέντρο της πάλης και δεν κατανοήθηκε ως η κεντρική δύναμη που οδηγεί τους αγώνες στη Βόρεια Εύβοια.
Πολλοί ήταν αυτοί που όλα τα ήθελαν στεγανά και να μη «ξεφύγουν», η κοινοβουλευτική αριστερά βοήθησε στο να υπάρχει πολιτική καταγγελία αλλά την οργή που υπήρχε δεν ήθελε να τη διοχετεύσει έτσι ώστε η Βόρεια Εύβοια να γίνει ένα πραγματικό ταμπούρι αντίστασης. Την ώρα που είχαν καταστραφεί τα βασικά υποκείμενα της ταξικής εκμετάλλευσης και οι λαϊκές οικογένειες φτωχοποιήθηκαν μέσα σε λίγες μέρες κυριαρχούσε συνέχεια το «όχι τώρα»…
Εργάτες γης, κτηνοτρόφοι, μελισσοκόμοι, πευκάδες, μετανάστες προλετάριοι, εργαζόμενοι και ελεύθεροι επαγγελματίες ήταν αυτοί που έμειναν χωρίς εργαλεία δουλειάς και μεροκάματο. Η αγροτικοκτηνοτροφική παραγωγή καταστράφηκε σχεδόν ολοκληρωτικά, σπίτια και υποδομές κάηκαν, η φύση δεινοπάθησε και ο λαός της Βόρειας Εύβοιας στο σύνολό του έκλαψε για την κυβερνητική αναποτελεσματικότητα και την εγκληματική πολιτική.
Όμως κάτι έλλειψε και θα ήταν καλό να είμαστε προσεχτικότεροι όταν μιλάμε. Και έλλειψε ο παράγοντας: λαϊκή αντίσταση! Αυτός ο παράγοντας που θα μπορούσε να δώσει το έναυσμα να γίνει η Βόρεια Εύβοια εστία κοινωνικής φωτιάς και πραγματικά μαχητικού αγώνα που θα καμάρωνε γι’ αυτόν ο κάθε αγωνιζόμενος άνθρωπος του λαού μας.
Όχι. Δεν έγινε. Και θα σταθούμε στις προεκλογικές δηλώσεις της Λαϊκής Συσπείρωσης στους Δήμους Μαντουδίου-Λίμνης- Αγίας Άννας και Ιστιαίας – Αιδηψού. Όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει όλο το κείμενο ΕΔΩ.
Λένε λοιπόν σε σημεία (ο τονισμός δικός μας):
«Μέσα από την καταστροφή και τις στάχτες, ξεκίνησε ένας μεγαλειώδης αγώνας του λαού της περιοχής, που συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, αυτός ο ανυποχώρητος αγώνας συνέβαλε καθοριστικά στο να σταθεί στα πόδια του ο κόσμος, να μην αποδεχθεί αυτά που του ετοιμάζουν, είχε σημαντικά αποτελέσματα.
Το σύνθημα που κυριάρχησε τις μέρες της μεγάλης καταστροφής στη Βόρεια Εύβοια: “Μόνο ο λαός σώζει το λαό”, έγινε σύνθημα που αγκάλιασε όλους τους αγώνες του λαού σε όλη την Ελλάδα». Και παρακάτω: «Σε αυτόν τον αγώνα οι κομμουνιστές και οι φίλοι του κόμματος, άλλοι αγωνιστές ήταν πρώτοι, οργάνωσαν, διέθεσαν την ψυχή τους. Αυτοί οι άνθρωποι σήμερα κοσμούν τα ψηφοδέλτια της “Λαϊκής Συσπείρωσης”».
Σταθήκαμε σε αυτά τα «μεγάλα λόγια» γιατί στην περιγραφή της καταστροφής δεν έχουμε λόγο να διαφωνούμε με τη Λαϊκή Συσπείρωση. Δύο χρόνια μετά τα ίδια και χειρότερα για τη ζωή των κατοίκων. Αυτό θα το παραδεχτεί και το ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως όσοι και όσες ζουν από τα χέρια τους και όχι από την επιχειρηματικότητα…
Αλλά εδώ υπάρχουν και οι ευθύνες αλλά και οι αλήθειες για όσους λένε ότι θέλουν να μιλάνε ως κομμουνιστές ή αγωνιστές ή ακτιβιστές ή τελοσπάντων υπέρ των «από κάτω»…
Μεγαλειώδης αγώνας και ανυποχώρητος δεν μπορεί να ονομαστεί η συμβολική συγκέντρωση και οι συναυλίες αλληλεγγύης, μια-δύο πορείες στο κέντρο της Αθήνας και αντίστοιχα στην περιφέρεια Χαλκίδας. Δε μπορεί να ονομαστεί μεγαλειώδη η ήσυχη και σε στεγανά πάντα κατεύθυνση που υπήρχε και που ποτέ δεν θέλησε να συγκρουστεί με το Κεφάλαιο και το κράτος του πολιτικά, κοινωνικά. Γιατί η πάλη προχωρά πάνω στο συσχετισμό, κεντρικό γίνεται και δημιουργεί προβλήματα ό, τι αγωνίζεται με στρατηγική-τακτική με στόχους και σκοπούς.
Και μείς φλομώσαμε στις εξαγγελίες «περί κλιμάκωσης» που έρχεται αλλά ποτέ δεν ήρθε, τον βερμπαλισμό «ούτε να σκέφτεστε το ένα, ούτε να σκέφτεστε το άλλο» (ο Μπένος και τα σκέφτηκε και τα πράττει) και τις γενικολογίες μέχρι τις κάλπες τελικά… Αυτή ήταν, ρωτάμε, η μεγαλειώδης κατάσταση ενώ είχε καεί το μισό νησί;
Με τις λέξεις δε μπορεί να παίζουμε, ούτε με την ιστορία. Είναι καλό να είμαστε τίμιοι όταν μιλάμε στους συνανθρώπους μας γιατί μετά μπορεί να μετατραπούμε σε καρικατούρες.
Για παράδειγμα, στη Λευκίμη στη Κέρκυρα (ΧΥΤΑ), στην Κερατέα (ΧΥΤΑ), στις Σκουριές (Ελληνικός Χρυσός ΑΕ), στη Μυτιλήνη (στρατόπεδα συγκέντρωσης της ΕΕ) όντως έγιναν μεγαλειώδεις αγώνες, οι κάτοικοι συγκρούστηκαν, αγωνίστηκαν, πάσχισαν να ανατρέψουν μια πολιτική για τον τόπο τους, έφτασαν σε σημεία να προφυλακίζονται αγωνιστές από χωριά, να δέρνονται και να συλλαμβάνονται, να τρώνε χημικά και, σε φάσεις οξυμμένης αντιπαράθεσης, να «παίρνουν τα βουνά και τα λαγκάδια». Παράλληλα με την κεντρική σύγκρουση και τις αγρύπνιες τους στα μπλόκα έκαναν συναυλίες, συμβολικές διαμαρτυρίες, λαϊκές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης κλπ. Η μουσική κολεκτίβα «Υπεραστικοί» αποτυπώνει σε δύο τραγούδια μάλιστα την αντίσταση των κατοίκων στα ΜΑΤ στις Σκουριές και στη Μυτιλήνη για να τιμήσουν τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες. Με χαρακτηριστικότερη τη γιαγιά-σύμβολο αντίστασης στις Σκουριές που τραγουδά στα ΜΑΤ ενώ αυτά έχουν μετατρέψει το χωριό της σε χημικό αντιδραστήριο…
Ε, ναι αυτοί έδωσαν τη ψυχή τους, μπορούν να επικαλεστούν αυτές τις λέξεις. Γιατί αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο και είχαν μέχρι και νεκρούς (Κέρκυρα) για το δίκιο του αγώνα τους. Εμείς, εδώ, συγγνώμη που θα προσγειώσουμε τους υποψήφιους της Λαϊκής Συσπείρωσης, δεν πατήσαμε στις ίδιες ράγες. Δεν έπεσε πέτρα (που λέγαν οι παλιοί), δεν υπήρξε μια κατάληψη δημόσιου κτιρίου, έστω για να καλύψει ανάγκες κέντρου Αγώνα, δεν μπλοκαρίστηκαν δρόμοι έτσι ώστε να καταλάβει ο κρατικός μηχανισμός ότι η Βόρεια Εύβοια εξεγείρεται, και γι’ αυτό φταίνε διάφοροι παράγοντες που δεν είναι της παρούσης…
Πολιτικό είναι το ζήτημα. Πολιτική και η επιλογή αγώνα.
Θα σταθούμε μόνο στην αντικειμενική αλήθεια. Η Βόρεια Εύβοια κάηκε αλλά δεν σήκωσε το λάβαρο της εξέγερσης και της οργανωμένης αντίστασης, έμεινε στις εξαγγελίες και τα «θα»… Δεν στριμώχτηκαν οι τοπικοί άρχοντες ενώ η καπιταλιστική ανάπτυξη τρέχει ολοταχώς… Ή δεν είναι έτσι;
Το ότι οι πευκάδες αγωνίστηκαν και απέσπασαν τις επταετείς συμβάσεις δεν το υποτιμάει κανείς (και είχαν τη στήριξη όλων) αλλά αυτό δε μπορεί να μετρηθεί ως κάτι το μεγαλειώδες και ανυποχώρητο… για το σύνολο και το μέγεθος της καταστροφής που υπέστησαν αυτοί και οι οικογένειές τους.
Οι πυροπαθείς και πλημμυροπαθείς είναι στο πουθενά και λειτούργησε η «γενναία» φιλανθρωπία «από τα πάνω» (καπιταλιστικοί όμιλοι, εκκλησία, ΜΚΟ) και αυτό είναι και το κοινό μυστικό για το ότι ο λαός της Βόρειας Εύβοιας δεν ακολούθησε το δρόμο της μάχης αλλά απορροφήθηκε η οργή του από τις «δωρεές» και την «αναπτυξιολογία».
Οι πολιτικές πρωτοπορίες που θέλουν κάτι διαφορετικό από αυτό που συμβαίνει για τον λαό μας είχαν και έχουν ευθύνη λοιπόν και για την πολιτικο-ιδεολογική πάλη ενάντια στη φιλανθρωπία και στην ερμηνεία της στις φτωχολαϊκές μάζες. Ούτε αυτό υπήρξε σε πλατιά βάση έτσι ώστε να κατανοήσουν αυτή την παγίδα που τους έστησαν σε πρωτόγνωρο για τα κοινωνικά δεδομένα βαθμό.
Δε μπορείς όμως να τα πηγαίνεις με όλους καλά. Και δεν είναι και πολύ αγωνιστικό όταν τη στιγμή της πάλης των τάξεων «κουρδίζεις μπουζουκοκιθάρες» αντί τις λαϊκές συνειδήσεις… Ο λαός έμεινε απροστάτευτος στα «γλυκά λόγια» της αστικής τάξης δύο χρόνια και η αστική τάξη όσο περνούσε ο καιρός ανακτούσε ξανά το χαμένο έδαφος χωρίς αντιδράσεις και εμπόδια στο «έργο της». Το ζήτημα είναι ότι ο λαός της Βόρειας Εύβοιας έμεινε στο δόκανο της εξουσίας…