Στις 23 Μάη 2021, πέθανε στη Γαλλία ο Josep Almudéver Mateu, σε ηλικία 101 ετών. Επρόκειτο για τον τελευταίο επιζώντα των Διεθνών Ταξιαρχιών, έναν από τους 35.000 μαχητές από 80 χώρες που πήγαν στην Ισπανία για να πολεμήσουν ενάντια στο φασιστικό πραξικόπημα του Φράνκο.

Γεννήθηκε στη Μασσαλία το 1919 από Ισπανούςγονείς γι’ αυτό κι είχε διπλή υπηκοότητα. Όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα του Φράνκο ήταν 16 χρονών. Έκρυψε την ηλικία του για να ενταχθεί στον Δημοκρατικό Στρατό.

Με την ανακήρυξη της Δημοκρατίας, πίστεψε στα ιδανικά της προοδευτικής ανθρωπότητας. Μια εβδομάδα μετά το πραξικόπημα το 1936, ανήλικος ακόμα, στρατολογήθηκε στο γερμανικό τάγμα, αλλά δεν τον άφησαν να πολεμήσει.Δοκίμασε ξανά στo τάγμα Pablo Iglesias του Σοσιαλιστικού Κόμματος και τοποθετήθηκε στο Μέτωπο του Αραγκόν, όπου τραυματίστηκε και τον έστειλαν πίσω στο σπίτι του όταν ανακάλυψαν ότι είχε πει ψέματα για την ηλικία του.Απτόητος, μόλις ανέκαμψε, χρησιμοποίησε το γαλλικό του διαβατήριο για να μπει στις Διεθνείς Ταξιαρχίες, στο τάγμα Γκαριμπάλντι (αποτελούνταν από Ιταλούς, Ισπανούς και Αλβανούς, διακρίθηκε σε πολλές μάχες).Πολέμησε μέχρι τη διάλυση των Διεθνών Ταξιαρχιών το 1938.

Το 1938 ήταν πρόσφυγας στη Μασσαλία, αλλά μετά τις ειδήσεις από την Ισπανία αποφάσισε να επιστρέψει στο μέτωπο.Μετά από μια περίοδο μάχης και μπροστά στην επικείμενη ήττα κατέφυγε μαζί με τον πατέρα του στο λιμάνι του Αλικάντε, όπου και τον συλλαμβάνουν.

Μετά την επικράτηση του Φράνκο, την 1η Απριλίου 1939, φυλακίστηκε στο στρατόπεδο Albatera, όπου μοιράστηκε τις δυσκολίες με 17.000 άλλους Δημοκρατικούς κρατούμενους, όπου αναγκάζονταν να παρακολουθούν τις εκτελέσεις των συντρόφων τους. Οι ξυλοδαρμοί, τα βασανιστήρια, οι αυτοκτονίες, τα εκτελεστικά αποσπάσματα ήταν καθημερινό φαινόμενο.

Όπως περιέγραφε ο ίδιος σε συνέντευξή του: «Ήταν ένα εγκληματικό μέρος. Οι άνθρωποι εκεί πέθαιναν από πείνα, ασθένειες, απ’ όλα. Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα με ανάγκαζαν να παρακολουθώ όταν πυροβολούσαν ανθρώπους που προσπαθούσαν να αποδράσουν απ’ το στρατόπεδο. Ποτέ στη ζωή μου δε θα ξεχάσω τα ουρλιαχτά αυτών των ανθρώπων.»

Από την Albatera μεταφέρεται στο Portacelli κιαργότερα στο Modelo· καταδικάστηκε σε θάνατο για το έγκλημα της «υποβοήθησης της εξέγερσης» (η ποινή μετατράπηκε σε φυλάκιση 30 ετών).Αργότερα μειώθηκε στα 12 χρόνια. Αποφυλακίζεται το 1942 κι έπειτα παντρεύεται την Carmen Ballester. Αποφασίζει να παλέψει ενάντια στη φρανκική δικτατορία και εντάσσεται στο αντάρτικο του Κομμουνιστικού Κόμματος, την Αντάρτικη Ομάδα του Λεβάντε- Αραγωνίας (AGLA). Εκεί ενεργούσε ως σύνδεσμος μέχρι το 1946, όταν σε επίθεση στον σιδηρόδρομο στην Catarroja, οι περισσότεροι σύντροφοι του συνελήφθησαν. Αναγκάζεται να φύγει στη Βαρκελώνη και διασχίζει παράνομα τα Πυρηναία για να εγκατασταθεί μόνιμα στη Γαλλίατο 1947.

Ο ίδιος, όντας ασίγαστος όπως τον περιγράφουν οι σύντροφοί του, άφησε παρακαταθήκη ένα αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ, το «El último brigadista» («Ο τελευταίος Ταξιαρχίτης»), ένα βιβλίο, το «El Pacto de no Intervención. PobreRepublica» («Το σύμφωνο της μη επέμβασης. Καημένη δημοκρατία») καθώς και πολλά άρθρα.

Τιμή στους αντιφασίστες που πολέμησαν για τα ανώτερα ιδανικά της Δημοκρατίας και του Σοσιαλισμού. Τιμή στις Διεθνείς Ταξιαρχίες και τους 10.000 πεσόντες στα πεδία των μαχών ενάντια στον φασισμό.