Και γινόμαστε ξανά «θεατές» ενός «βίντεο σοκ», μιας στυγνής δολοφονίας με έναν νεκρό, αποτέλεσμα ωμής βίας που έκανε κάθε άνθρωπο να ανατριχιάσει και να οργιστεί. Ξανά και ξανά. Δολοφόνοι αυτή τη φορά άντρες από το πλήρωμα της «BLUE HORIZON» (θυγατρική της Attica Group, από την οποία περίπου το 97,3% του συνολικού καταβεβλημένου μετοχικού κεφαλαίου κατέχει πλέον η Strix Holdings, η οποία είναι θυγατρική της Τράπεζας Πειραιώς) σε αναχώρηση πλοίου από τον Πειραιά προς το Ηράκλειο. Δολοφονημένος ο 36χρονος Αντώνης Καρυώτης που φαίνεται να τρέχει ώστε να προλάβει να επιβιβαστεί στο πλοίο. Δύο άντρες του πληρώματος τον πετάν στη θάλασσα. Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες για το πώς ο Αντώνης δολοφονήθηκε και έχασε τη ζωή του μέσα στις δίνες που προκαλούν οι προπέλες.
Το πλοίο, αν δεν υπήρχαν οι επιβάτες να καταδείξουν το έγκλημα, ήταν έτοιμο προς αναχώρηση. «Ούτε γάτα ούτε ζημιά». Η είδηση των πρώτων ωρών μιλούσε για ατύχημα και γινόταν μια αναφορά στα γρήγορα. Έπειτα πήρε θέση και δεύτερος χαρακτηρισμός ακόμα πιο προσδιορισμένος: Λαθρεπιβάτης!
Οι «λαθραίοι» εξάλλου είναι αυτοί που δολοφονούνται και δεν ακούγεται «κιχ». Ή μάλλον δικαιολογούνται όλα όταν ο «άλλος είναι λαθραίος». Αυτή είναι η κυρίαρχη ιδεολογία του εποικοδομήματος, «πληρώνει όποιος δεν πληρώνει»… Είναι στα χέρια του δήμιου ή των δήμιων κάθε φορά να πάρουν το νόμο στα χέρια τους και να αποδώσουν δικαιοσύνη… Ξέρουν ότι αυτό είναι το κυρίαρχο, άρα αυτό είναι και το δίκαιο. Στην καπιταλιστική αρένα γεννιούνται τέτοια εγκλήματα, φτιάχνονται τέτοιοι άνθρωποι, χτίζονται τέτοιες κοινωνίες…
Μα και ώρες μετά, και παρά την αγανάκτηση του κόσμου με το φρικτό θάνατο του «λαθρεπιβάτη», ο τρόπος που αναφέρεται η δολοφονία από τα ΜΜΕ και από τους κυβερνώντες του τόπου είναι μία από τα ίδια. «Βρήκε τραγικό θάνατο», «πέθανε», «έχασε τη ζωή του». Και ύστερα οι έρευνες για το περιστατικό, η τιμωρία για τους εμπλεκομένους, τα κροκοδείλια δάκρυα… Στην πεπατημένη δηλαδή. Α! μη ξεχάσουμε και αυτούς που αμφιταλαντεύονταν μέσα στον βομβαρδισμό των πληροφοριών: «τελικά είχε εισιτήριο», αναφώνησαν, άρα τώρα μπορούμε να μιλάμε για δολοφονία χωρίς αμφιβολίες, δεν ήταν «λάθρο»…
Ο Βαρβιτσιώτης, ως Υπουργός Ναυτιλίας, έκανε την τραγική εξίσωση θύτη και θύματος: «Θεωρώ ότι σήμερα υπάρχουν αυτοί που θρηνούν τον αδικοχαμένο και υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν τη δουλειά τους, να φέρουν ένα μεροκάματο, και σήμερα βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία».
Και πώς να μη σκεφτείς τον Ζακ που δολοφονήθηκε στο κέντρο της Αθήνας από νοικοκυραίους μπροστά στα μάτια της αστυνομίας, την 8χρονη Ρομά που καταπλακώθηκε από καγκελόπορτα και πέθανε αβοήθητη μπροστά στα μάτια περαστικών, τον Θανάση Καναούτη που δολοφονήθηκε επειδή δεν είχε εισιτήριο και τον κάθε φτωχοδιάβολο αυτής της ταξικής κοινωνίας που οι κανόνες της επιτρέπουν στους αυτόκλητους της Ιερής Ιδιοκτησίας να αποδίδουν δικαιοσύνη…
Στη δημοσιότητα έρχονται και οι πρώτες πληροφορίες για τον Αντώνη από την οικογένειά του. Προερχόταν από δεκαμελή οικογένεια, ζούσε σε εργατικές κατοικίες στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου, το τελευταίο διάστημα δούλευε σε ένα οπωροπωλείο. Ο Αντώνης φαίνεται, βάση μαρτυριών, να έπασχε από νοητική αναπηρία.
Για τα τέρατα που γεννά μια κοινωνία αλλοτριωμένη από ένα σύστημα ανισοτήτων και βαρβαρότητας ο κάθε Αντώνης περισσεύει. Είναι ο αδύναμος κρίκος που μπορεί εύκολα να κοπεί και αν «κάτσει η στραβή» να μη λογοδοτήσει και κανείς.
Μέσα σε ένα σύστημα εκμετάλλευσης και βαρβαρότητας, μέσα σε ένα καθεστώς που τρέφεται από τη βία και τα τέρατα που το ίδιο γεννά, δεν μένει πλέον χρόνος για δάκρυα και σκυμμένα κεφάλια.
Το συγκεκριμένο έγκλημα, εκτός όλων των άλλων ζητημάτων που ανοίγει μέσα στην κοινωνία, αμαυρώνει και την κοινωνική, επαναστατική, δημοκρατική, αντιφασιστική, αλληλέγγυα παράδοση που είχαν κατακτήσει οι προλετάριοι ναυτεργάτες και τα πληρώματα παντού στον κόσμο… Μια ιερή έννοια για τους απανταχού ναυτεργάτες και λιμενεργάτες η Αλληλεγγύη και η Ανθρωπιά, που έχουν γραφτεί τα πιο ηρωικά έπη για να γλιτώσουν κυνηγημένοι άνθρωποι από φασιστικά καθεστώτα, από χούντες και βασανιστές, αμαυρώθηκε στο λιμάνι του Πειραιά. Το ναυτεργατικό κίνημα στη χώρα μας και οι ηρωικοί κομμουνιστές ναυτεργάτες που το καθοδηγούσαν για δεκαετίες αγωνίζονταν απέναντι στους εφοπλιστάδες και είχαν για αδέρφια τον κάθε κυνηγημένο και φτωχοδιάβολο, είχαν ανεβάσει τον πήχη αυτής της παράδοσης πολύ ψηλά κάνοντας περήφανη την εργατική μας τάξη… Εκτός της φρίκης μας ως κοινωνία είναι και τα κόκκαλα των νεκρών αγωνιστών ναυτεργατών που τρίζουν για το αδιανόητο απάνθρωπο αυτό έγκλημα…Το προοδευτικό τμήμα του λαού, όσες και όσοι αγανακτούν και οργίζονται από την καθημερινή μαυρίλα που προσφέρει απλόχερα το σύστημα της βαρβαρότητας, της ταξικής εκμετάλλευσης και της βίας, δεν έχει άλλο δρόμο από την οργάνωση, την ταξική ενότητα και την αντίσταση.