Επ’ αφορμή των πανελλαδικών συλλαλητηρίων που διαφημίστηκαν από τα ΜΜΕ και τον αστικό τύπο και στην Αθήνα τουλάχιστον φαίνεται να «ηγεμονεύει» ο γιατρός καρδιολόγος Φαίδων Βόβολης, βάζουμε κάποια ερωτήματα προς την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ερωτήματα ζύμωσης ας πούμε.
Οι αρνητές της πανδημίας, όποια μάσκα και αν φοράνε, θέτουν από το Μάρτη του 2020 αιτήματα, υπογράφουν διαμαρτυρίες, διαδηλώνουν συχνά-πυκνά, αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη του θανατηφόρου ιού. Μέχρι εδώ καλά. Ίσα-ίσα στην αστική δημοκρατία, από ότι λένε οι θιασώτες της, υπάρχει ελευθερία λόγου…
Σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα για την ανθρωπότητα λοιπόν οι αρνητές της πανδημίας είναι ορατό ρεύμα (όχι μόνο στη χώρα μας). Πάμε παραπέρα. Η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις. Η οικονομία, από εχθρούς και φίλους, ονομάζεται καπιταλιστική.
Ας πούμε τώρα ότι η εργατική τάξη από την αρχή της πανδημίας πειθόταν καθολικά (ανεξαρτήτως φύλου, εθνικότητας, πολιτικής απόχρωσης) από τους αρνητές και την προπαγάνδιση των θέσεων τους και ενεργούσε αντίστοιχα. Δηλαδή συνέχιζε ως τάξη να παράγει για τον ελληνικό καπιταλισμό (χωρίς να δέχεται την ύπαρξη της πανδημίας) ακριβώς όπως πριν: με την ίδια ένταση καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, με την ίδια καθημερινότητα στα εργοστάσια και στους χώρους δουλειάς.
Το ΕΣΥ (αυτό υπάρχει για την εργατική τάξη και όχι η ιδιωτική υγεία των προνομιούχων) διαλυμένο και με τρανταχτά κενά σε προσωπικό και ιατροτεχνικό εξοπλισμό. Οι εργάτες χωρίς μάσκες, χωρίς να κρατάνε τις αναγκαίες αποστάσεις και με την κοινωνική ζωή της εργατικής τάξης στον ελληνικό καπιταλισμό όπως πριν, διαλύοντας στη πράξη ακόμα και τα ψευτολοκντάουν των αστών, αρνητές των εμβολίων-φαρμάκων κλπ και σε κάθε τι που είχε σχέση με την αντιμετώπιση του Covid-19. Ας φανταστούμε το ίδιο και για όσους και όσες (μιλάμε για τεράστιο πληθυσμό) που είναι οι ευπαθείς ομάδες των λαϊκών στρωμάτων με χαμηλό ανοσοποιητικό και όχι μόνο (καρκινοπαθείς, χρόνια νοσούντες από άλλες παθήσεις, ΑΜΕΑ, απόμαχοι της δουλειάς με χρόνια αναπνευστικά προβλήματα κλπ).
Αφήνουμε αναπάντητα τα παρακάτω ερωτήματα:
Τι θα γινόταν σε επίπεδο ζωής αν κυριαρχούσαν στη συνείδηση της εργατικής τάξης αυτές οι θέσεις; Ποια θα ήταν η κατάσταση της υγείας της εργατικής τάξης και του λαού; Για τα γραφεία τελετών θα ήταν μια καλή ή μια κακή χρονιά;