Τα δυτικά αστικά μίντια σπανίως εμφανίζουν πλέον ειδήσεις από τη Συρία. Έντεκα χρόνια μετά την έναρξη των συγκρούσεων στο συριακό έδαφος και την εμπλοκή των ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσίας, Τουρκίας, Ισραήλ, Ιράν, φαίνεται πως τα κροκοδείλια δάκρυα στεγνώνουν εύκολα. Οι μονοπωλιακές δυνάμεις κάνουν στρατηγική για τα κέρδη τους και οι λαοί πληρώνουν τις καταστροφές.
Ποια είναι, λοιπόν, η κατάσταση στη Συρία σήμερα; Οι μάχες τα τελευταία χρόνια έχουν εξασθενίσει αλλά το μέτωπο του Ιντλίμπ παραμένει ανοιχτό: το 2020 η υποστηριζόμενη από τη Ρωσία εκστρατεία του συριακού στρατού για ανακατάληψη απέτυχε. Οι συγκρούσεις με τις τουρκικές δυνάμεις υπενθύμισαν ότι το μέτωπο θα μπορούσε να αναζωπυρωθεί και η σύγκρουση να κλιμακωθεί. Παράλληλα και στα βορειοανατολικά η κατάσταση παραμένει ασταθής.
Η επιστροφή στις μάχες υψηλής έντασης στην Ιντλίμπ έστειλε για άλλη μια φορά κύματα προσφύγων προς τα τουρκικά σύνορα προσθέτοντας στο ήδη τρομακτικό ανθρωπιστικό κόστος του πολέμου. Ο εκτιμώμενος αριθμός των νεκρών από το 2011 υπολογίζεται σε 400.000. Σε διάφορα σημεία της σύγκρουσης εξαναγκάστηκε να εκτοπιστεί περισσότερο από το ήμισυ του πληθυσμού. Η Υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών για τους Πρόσφυγες εκτιμά ότι συνολικά έχουν εγκαταλείψει τη Συρία 5,6 εκατομμύρια άνθρωποι…
Στις τόσες έμψυχες και υλικές απώλειες, στα εκατομμύρια των ξεριζωμένων του σήμερα έρχεται να προστεθεί η καταστροφή της «επόμενης μέρας»: Το κόστος της ανοικοδόμησης της Συρίας ανέρχεται στα 250 δις δολάρια (εκτίμηση από ΟΗΕ). Η συριακή αστική τάξη, υπό την ηγεσία Άσαντ, έρμαιο του δικού της καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει. Η ιμπεριαλιστική Ρωσία μετά την εισβολή της στην Ουκρανία δεν θέλει να το αναλάβει. Οι ιμπεριαλιστές της ΕΕ επίσης. Οι τελευταίοι, μάλιστα, στις επίσημες εκθέσεις τους μιλούν για 14 εκατομμύρια ανθρώπους που χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας και για 6,7 εκατομμύρια ανθρώπους που έχουν εγκαταλείψει τη Συρία. Κόπτονται, λοιπόν, τόσο πολύ για την ανθρωπιστική κρίση και την «εξαγωγή δημοκρατίας» στη Συρία, δηλαδή για ένα καθεστώς που θα προωθεί τα δικά τους συμφέροντα, που παρατείνουν τις οικονομικές κυρώσεις και για το 2023. Μένει να δούμε τις αποφάσεις του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού με κυβέρνηση Μπάιντεν.
Τα συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα: μια κατεστραμμένη χώρα, ένας διαλυμένος λαός θα κληθεί από την αστική του τάξη να υποθηκεύσει το μέλλον του σε κάποιον «καλοθελητή» του ιμπεριαλιστικού συστήματος. Για άλλη μια φορά αποδεικνύεται έμπρακτα ότι ο μόνος δρόμος για τη σωτηρία των λαών είναι η πάλη τους ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.
«Οι μαρξιστές έχουν πολλές φορές δηλώσει ότι το καπιταλιστικό σύστημα της παγκόσμιας οικονομίας κρύβει μέσα του τα στοιχεία της γενικής κρίσης και των στρατιωτικών συγκρούσεων, ότι λόγω αυτού η εξέλιξη του παγκόσμιου καπιταλισμού στην εποχή μας δε συντελείται με τη μορφή σχεδιοποιημένης και ισόμετρης πορείας προς τα μπρος, αλλά μέσα από κρίσεις και πολεμικές καταστροφές.»
Ι. Β. Στάλιν, 9/02/1946