Σαν σήμερα (16 Απρίλη) κλείνουν 73 χρόνια από την έναρξη της μάχης του Βερολίνου. Οι στρατιές του Κόκκινου Στρατού με επικεφαλής τους στρατάρχες Ζούκοφ και Κόνιεφ ξεκινούν τον βομβαρδισμό στρατιωτικών θέσεων των Ναζί από το σοβιετικό πυροβολικό.
Από τον Ιούνη του ’41 έως και τον Μάη του’45 όπου και συνθηκολόγησε η ναζιστική Γερμανία, οι απώλειες της Σοβιετικής Ένωσης έφτασαν τα εικοσιπέντε εκατομμύρια νεκρούς. Τα δεκαπέντε από αυτό το τρομαχτικό νούμερο, ήταν άμαχοι. Η στρατιωτική μηχανή του Χίτλερ τα δύο πρώτα χρόνια που είχε την πρωτοβουλία κινήσεων στα πεδία των μαχών, εφήρμοσε την πολιτική της τελικής λύσης εκτελώντας κομμουνιστές, εβραίους, γυναίκες και τα παιδιά τους. Αλλά και κατά την υποχώρησή της η βέρμαχτ, υπό την σαρωτική αντεπίθεση του Κόκκινου Στρατού, άφηνε πίσω της καμμένη γη.
Τα δέκα εκατομμύρια των νεκρών μαχητών του Κόκκινου Στρατού, οπλίτες, αξιωματικοί, κομισάριοι, πιστοποιούν την αυταπάρνηση του σοβιετικού ανθρώπου, στην αντίσταση του απέναντι στην ναζιστική ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, αλλά και την ακλόνητη αποφασιστικότητά του, στο να την εξαφανίσει, όπως και έπραξε υψώνοντας λίγο αργότερα την κόκκινη σημαία στο ράιχσταγκ.
Ο σοβιετικός πολίτης, μέσα στον αβάσταχτο πόνο του, την αγωνία του και την καρτερικότητά του δεν έπαψε να δίνει συγκλονιστικά έργα τέχνης κατα την διάρκεια του πολέμου. Έργα που αποτυπώνουν το φρόνιμά του, αλλά και την βαθιά του οδύνη. Ο συντριπτικός του πόνος που σκιαγραφεί την ανθρώπινη υπόσταση του κόκκινου μαχητή, και τα βαθιά τραύματά του αποδίδονται εξαιρετικά σε δύο έξοχα ενδεικτικά ποιήματα. Μεγαλειώδη έργα τέχνης, κληρονομιά και φορείς της ευγένειας και του σοβιετικού μεγαλείου.
Το ποίημα του Konstantin Simonov ”Περίμενέ με!” του 1941, και το ”Ο γιος” του 1943, γραμμένο από τον Pavel Antokolovsky ο οποίος έχασε τον γιο του σε μάχη το καλοκαίρι του 1942.
Περίμενέ με
Περίμενέ με, και σίγουρα θα γυρίσω
μόνο περίμενέ με αρκετά
περίμενε κι όταν κίτρινες βροχές θα γεμίζουν τις νύχτες με θλίψη
περίμενε στους αποπνικτικούς καύσωνες
και στις άγριες χιονοθύελλες
περίμενε κι όταν κανείς πια δεν περιμένει κανέναν
περίμενε κι όταν τα γράμματα από μακριά σταματήσουν
περίμενέ με ακόμη κι όταν κανείς άλλος δεν βαστά να περιμένει
Μην τους ακούσεις σαν σου πουν
πως ήρθε η ώρα να ξεχάσεις
κι ότι οι ελπίδες σου ψεύτικες είναι
Ακόμη κι αν ο γιος κι η μάνα μου πουν πως χάθηκα
κι αν οι φίλοι μου κουραστούν να περιμένουν
άσε τους δίπλα στη φωτιά να πιουν πικρό κρασί
περίμενε
και μην καθίσεις μαζί τους
μην πιεις τίποτε…
Περίμενέ με, και σίγουρα θα γυρίσω
Όλοι οι θάνατοι δεν θα με σκοτώσουν
κι ας πουν αυτοί που δεν περίμεναν:
“Τι τύχη!”
Αυτοί που δεν ξέρουν να περιμένουν
δεν θα καταλάβουν ποτέ
ούτε κανείς θα καταλάβει, αγαπημένη,
πώς εσύ που με περίμενες,
μου έσωσες τη ζωή
Μόνο εσύ κι εγώ θα ξέρουμε
πώς έζησα της φωτιάς
Απλά, εσύ ήξερες να περιμένεις
όπως κανείς άλλος στον κόσμο.
Ο γιος
Μην με καλείς πατέρα, μην με ψάχνεις
Μην με καλείς πατέρα, μην εύχεσαι να γυρίσω
Είμαστε σε έναν αφιλόξενο δρόμο, που η φωτιά και το αίμα έσβησαν τα ίχνη μας.
Πετώ με τα φτερά του κεραυνού, δεν έχω το σπαθί μου στην θήκη
Πέσαμε στην μάχη και τα λόγια σου δεν θα με φέρουν πίσω
Θα συναντηθούμε ξανά κάποτε; αυτό δεν το γνωρίζω
Ξέρω μόνο ότι θα συνεχίσουμε να πολεμάμε
Είμαστε κόκκοι άμμου μέσα στο άπειρο
Δεν θα συναντηθούμε ποτέ, δεν θα δούμε πια το φως
Αντίο λοιπόν γιε μου, αντίο συνείδησή μου
Αντίο νιότη μου και παρηγοριά μου, αντίο μοναδικέ μου
Μακάρι αυτό το αντίο να είναι το τέλος μιας ιστορίας,
γεμάτης κενό, γιατί κανείς δεν είναι τόσο μόνος όσο εγώ.
Θα μείνεις για πάντα μακριά από το φως και τον αέρα
Με τον πόνο του θανάτου, σιωπηλός χωρίς παρηγοριά
Δεν θα αναστηθείς ποτέ, θα μείνεις για πάντα ένα δεκαοχτάχρονο παιδί…
Αντίο λοιπόν! Τα τρένα δεν θα έρθουν ποτέ από εκεί
Κανένα αεροπλάνο δεν πρόκειται να πετάξει προς τα εκεί…
Αντίο λοιπό γιε μου, γιατί δεν γίνονται θαύματα,
όπως δεν γίνονται αλήθεια τα όνειρα σε αυτό τον κόσμο
αντίο θα σε ονειρεύομαι όπως όταν ήσουν μωρό,
να πατάς στην γη με μικρά δυνατά δάχτυλα.
Την γη που έθαψε κι όλας τόσους…
αυτό το τραγούδι για τον γιο μου, έρχεται στο τέλος του…