Πληροφορηθήκαμε ότι ο Κοτανίδης, ο οποίος υποδύεται τον ηγέτη κομμουνιστή επαναστάτη Νίκο Ζαχαριάδη, στην παράσταση που ονομάζει «Ομπίντα», συνεχίζει να πουλάει την τέχνη του στον γνώριμο βούρκο της «ζαχαριαδολογίας». Εκφραστής και αυτός της διαστρέβλωσης και της «εθνικοκομμουνιστικής» αφήγησης, δήθεν από την σκοπιά του σεβασμού για τον κομμουνιστή διεθνιστή Ζαχαριάδη και της πολιτικής γραμμής που υπηρετούσε, κομμένης και ραμμένης φυσικά για τους σαλονάτους της «κοτανίδειας» σχολής.
Το σενάριο της παράστασης όποιος θέλει μπορεί να το βρει και να το μελετήσει, να το κρίνει και να βγάλει τα συμπεράσματά του. Δεν θα σταθούμε στο σενάριο. Φυσικά για τον Νίκο Ζαχαριάδη μιλάνε τα κείμενά του και τα έργα του. Οι κομμουνιστές, οι αγωνιστές, οι προλετάριοι γνωρίζουν τον καθοριστικό ρόλο του κομμουνιστή ηγέτη για την ανάπτυξη του κομμουνιστικού κινήματος και του επαναστατικού προσανατολισμού του ΚΚΕ.
Γνωρίζουμε, για να προλάβουμε όσους μας θεωρούν «εμμονικούς», ότι τα προβλήματα της εργατικής τάξης είναι πολύ σοβαρότερα από την παράσταση του Κοτανίδη. Όμως εδώ έχουμε μια άθλια διαδικασία, πολιτικού «κόψε ράψε» που δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους.
Ο πολιτικά φιλελεύθερος Κοτανίδης συνεχίζει λοιπόν να σπεκουλάρει τον ιστορικό ηγέτη στο όνομα της «ζαχαριαδολογίας». Τα πολιτικά συμπεράσματα του ίδιου, των φίλων και συνεργατών του τάσσονται ενάντια στην επαναστατική κομμουνιστική πολιτική. Πώς μπορούν, θα ρωτήσουμε εμείς, άνθρωποι που στηρίζουν τον ελληνικό καπιταλισμό, την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, υπηρέτησαν αστικά κόμματα, έγιναν απολογητές και αποστάτες, ξεφτίλισαν έννοιες και όρους από τις κωλοτούμπες δεκαετίες τώρα, να σταθούν στο πλευρό του επαναστάτη ηγέτη;
Απλά τον εκδικούνται, τον χτυπάνε με χαμόγελο και «σεβασμό». Ενημερωθήκαμε ότι στον δεύτερο κύκλο της παράστασης θα βρεθούν να μιλήσουν διάφοροι μαϊντανοί ζαχαριαδολόγοι, που πραγματικά αφήνουν άφωνα ακόμα και μικρά παιδιά.
Η Λούκα Κατσέλη, ο Σπύρος Λυκούδης και ο Παύλος Γερουλάνος τι ακριβώς θα θέσουν στην συζήτηση για τον Νίκο Ζαχαριάδη; Γιατί δεν αφηγούνται τις «ωραίες» ιστορίες των υπηρεσιών τους ως προς το αστικό σύστημα και θέλουν να τοποθετηθούν πάνω σε ζητήματα ξένα και εχθρικά ως προς την πολιτική τους; Ο Ζαχαριάδης μόνο ανατριχίλα τούς δημιουργεί, και προσπαθούν να την ψελλίσουν μέσω της παράστασης. Σκοπός τους είναι να χύσουν δηλητήριο για την επαναστατική ανατροπή. Γιατί ξέρουν καλά πως ο Νίκος Ζαχαριάδης δεν χωρά στον κόσμο τους.
Το κολεγιόπαιδο και καραμανλικός Γιάννης Λούλης, θεωρητικός της κεντροδεξιάς τι ακριβώς θα συμπεράνει για την ζωή του Νίκου Ζαχαριάδη; Από ποια σκοπιά;
Εκτός των πολιτικών προσωπικοτήτων, δημοσιογράφοι και καθηγητές, φίλοι του Κοτανίδη, που τους χρειάζεται στον κύκλο συζητήσεών του για τον «πλουραλισμό», βοηθάνε άλλος περισσότερο άλλος λιγότερο την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο καθένας από το πόστο του έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του…
Όλοι μαζί -άλλος λιγάκι «αριστερά», άλλος λιγάκι δεξιά- γίνονται ένας ωραίος θίασος μετά την παράσταση, θάβουν τον Νίκο Ζαχαριάδη παρά τα λόγια «σεβασμού» και «συμπάθειας». Θα ξαναπούμε: οι πράξεις μετράνε, η θέση του καθενός στην πάλη των τάξεων, η θέση του καθενός στο σήμερα.
Οι παραπάνω βρίσκονται από την πλευρά της αστικής τάξης, του ελληνικού καπιταλισμού, υποτακτικοί του ιμπεριαλισμού. Στηρίζουν όλα αυτά που πολέμησε με νύχια και με δόντια ο Νίκος Ζαχαριάδης και το επαναστατικό ΚΚΕ.
Τελειώνοντας, δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε ότι ο “θίασος” μετά την παράσταση ουσιαστικά συγκαταλέγεται στην στρατευμένη τέχνη. Με την πλευρά της αστικής τάξης φυσικά και ενάντια στην σοσιαλιστική προλεταριακή επανάσταση, που ο Ζαχαριάδης πίστευε και για αυτήν πάλευε…
Προτείνουμε για ανάγνωση το παρακάτω κείμενο:
και δύο κείμενα κριτικής της παράστασης από: