Στις 7 Ιουλίου έχασε τη ζωή του, εν ώρα εργασίας, ο εργάτης στα Ναυπηγεία Ελευσίνας Νίκος Λαρεντζάκης. Ο εργάτης παρά το ότι άνηκε σε ευπαθή ομάδα (καρδιοπαθής) «έσβησε» κάτω από τον καυτό ήλιο, μέσα σε βάρκα, αφού τα αφεντικά των ναυπηγείων τον έβαλαν να δουλέψει υπερωρίες μέσα στο μεσημέρι και μάλιστα σε πόστο που δεν ήταν ειδικότητά του. Τον Νίκο τον δολοφόνησε το Κεφάλαιο για τα κέρδη του.
Μια μέρα μετά το έγκλημα, στις 8 Ιουλίου, ο περιφερειάρχης Πατούλης επισκέφτηκε τα ναυπηγεία Ελευσίνας με τυμπανοκρουσίες και χαμόγελα δηλώνοντας:
«Είναι μεγάλη ικανοποίηση για μένα, να βλέπω συναισθήματα χαράς στους εργαζομένους, με την εξασφάλιση θέσεων εργασίας έπειτα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αβεβαιότητας και αδράνειας».
Τη στιγμή που η εργατική τάξη θρηνεί ακόμα έναν νεκρό της οι εκφραστές του ντόπιου Κεφαλαίου νιώθουν… ικανοποίηση. Έτσι απαντήθηκε από το Κεφάλαιο, δια στόματος Πατούλη, η δολοφονία του εργάτη στα Ναυπηγεία.
Τον Σεπτέμβριο του 2022 γράφαμεμε αφορμή την επίσκεψη Μητσοτάκη και του ξεπουλήματος στην αμερικάνικη ONEX των συγκεκριμένων Ναυπηγείων:
[…] Συνεπέστατη γραμμή της κυβέρνησης στο ότι δε μπορεί η «ψωροκώσταινα» να έχει βαριές υποδομές, οπότε καλύτερα να τα δώσουμε στους Αμερικάνους… όπως δώσαμε στους Κινέζους, στους Γερμανούς κλπ.
Η κονόμα είναι μεγάλη και η λεηλασία καθημερινή. Οι ιμπεριαλιστές συγκρούονται και η εξάρτηση της αστικής τάξης είναι τέτοια που η εθνική πολιτική της λέγεται ξεπούλημα και «δουλειές του ποδαριού» […] το ναυπηγείο θα δουλέψει και στοιχηματίζουμε ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί των καπιταλιστών στον καθημερινό μόχθο θα είναι τεράστιες και η ένταση της εκμετάλλευσης μεγάλη […].
Δυστυχώς πέσαμε μέσα σε αυτό που στοιχηματίζαμε τότε και πως αλλιώς θα γινόταν. Αυτή η εκμετάλλευση και αυτοί οι εκβιασμοί δολοφόνησαν τον Νίκο και δολοφονούν κάθε Νίκο καθημερινά στα κάτεργα.
Μέσα στους χώρους δουλειάς πρέπει να συσπειρωθούμε γύρω από αιτήματα πάλης για τη ζωή και το μεροκάματο. ΜΑΠ, ιατρική υποστήριξη, αναγκαία μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, τήρηση των ωραρίων, έλεγχοι ασφαλείας και ό, τι χρειάζεται και είναι απαραίτητο για να μη θυμίζουν τα ναυπηγεία σφαγεία. Όποιος φορέας που αναφέρεται στην εργατική τάξη κάνει έκπτωση στα παραπάνω ανεξάρτητα πολιτικών αντιλήψεων παίζει το παιχνίδι της εργοδοσίας και της κυβέρνησης.
Το έγκλημα λοιπόν ήταν προδιαγεγραμμένο όχι μόνο επειδή ήξεραν πως ο εργάτης που έχασε τη ζωή του άνηκε σε ευπαθή ομάδα και τον έβαλαν να δουλέψει υπερωριακά ντάλα μεσημέρι αλλά κυρίως επειδή η εθνική πολιτική της εξάρτησης και οι πολιτικές των μονοπωλίων έχουν τον εργάτη και την εργάτρια ως εργαλεία που όταν φθαρούν ή χαλάσουν παίρνουν άλλα.
Θα ξαναπούμε λοιπόν και έτσι θα κλείσουμε:
Οι εργάτες στη χώρα θα ζήσουν σαν άνθρωποι όταν αποτινάξουν τον ιμπεριαλιστικό ζυγό και τη ντόπια αστική τάξη