Δήλωση του Ζωρζ Αμπνταλλά που διαβάστηκε στη διαδήλωση της 27ης Ιουνίου του 2020 στο Παρίσι, ενάντια στην προσάρτηση της Δυτικής Όχθης, ενάντια στην σιωνιστική κατοχή και για τη στήριξη της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού.
Αγαπημένες-οι φίλες-οι, αγαπημένες-οι συντρόφισσες-οι
Μέσα σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες, οι μάζες του παλαιστινιακού λαού και οι επαναστατικές τους πρωτοπορίες μάχονται αδιάκοπα, από τα τέλη της δεκαετίας του εξήντα. Η εμφάνιση και η ισχυροποίηση της σύγχρονης παλαιστινιακής επανάστασης, που ακολούθησε την ήττα της αραβικής αστικής τάξης και των διάφορων καθεστώτων της το 1967, γέμισαν ολότελα με ενθουσιασμό τις λαϊκές μάζες και τις ενεργές δυνάμεις του αραβικού κόσμου, κυρίως στις χώρες του MASHREQ (ανατολικό μέρος του αραβικού κόσμου). Ωστόσο, οι αντιδραστικοί όλων των πλευρών δεν θέλησαν ποτέ, και δεν μπορούν να θέλουν, να συνυπάρχουν με αυτό το επαναστατικό κέντρο στην περιοχή και να εγκρίνουν με αυτόν τον τρόπο μια πραγματική αντίσταση στην σιωνιστική οντότητα, που, παρεμπιπτόντως, δεν είναι παρά ένα όργανο μεταξύ πολλών που εξυπηρετούν τον ιμπεριαλισμό, για τη λεηλασία και την κυριαρχία στην περιοχή. Είναι στην πραγματικότητα μια οργανική επέκταση του δυτικού ιμπεριαλισμού. Για αυτό ακριβώς ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού αναλαμβάνει μια αποστολή πιο πολύπλοκη από κάθε άλλο εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στην παραδοσιακή αποικιοκρατία.
Από τις αρχές της δεκαετίας του εβδομήντα, η διάλυση της παλαιστινιακής επανάστασης βρίσκεται στην ημερήσια ατζέντα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των έμπιστών τους αντιδραστικών στην περιοχή. Από τότε ακολούθησαν διαδοχικοί πόλεμοι και σφαγές που οι λαϊκές μάζες αντιμετώπισαν με τα διαθέσιμα μέσα και τις ικανότητές τους… παρ’ όλο που η επανάσταση ήταν διαιρεμένη (είναι ακόμη σήμερα) μεταξύ δύο πόλων: ο ένας αναζητά με κάθε κόστος διαπραγματεύσεις και παραχωρήσεις δίχως τέλος και ο άλλος επικεντρώνεται στην αντίσταση με όλα τα μέσα και ιδιαίτερα στον ένοπλο αγώνα. Αμέτρητες μάχες έχουν δοθεί, ορισμένες χάθηκαν, άλλες κερδήθηκαν, μα συνολικά παρ’ όλες τις απώλειες και παρ’ όλα τα λάθη, οι λαϊκές μάζες έχουν κατορθώσει να παγιώσουν ορισμένες κατακτήσεις, τη στρατηγική σημασία των οποίων κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει σήμερα.
Ο παλαιστινιακός λαός είναι ακόμη εκεί και η παλαιστινιακή υπόθεση είναι πιο ζωντανή από ποτέ: μια ιστορική πορεία που το περίγραμμά της χαράχτηκε από το αίμα των παλαιστίνιων επαναστατριών-ών και η δυναμική της διαιωνίζεται από τον πρόωρο χαμό αυτών των λουλουδιών και όλων των Λιονταριών της Παλαιστίνης-φως, πάντα πιο λαμπρό, φάροι της ελευθερίας, αδάμαστοι ήρωες αιχμαλωτισμένοι στις σιωνιστικές φυλακές.
Όλοι μιλάνε αυτές τις μέρες για την απόρριψη των περίφημων συμφωνιών του Όσλο. Θα ήταν ίσως χρήσιμο να επισημάνουμε ότι τέτοιες πρωτοβουλίες για τις οποιεσδήποτε διαπραγματεύσεις, και με τίμημα πολύ σημαντικές παραχωρήσεις, έχουνε υπάρξει αμέτρητες από το «ενδιάμεσο πρόγραμμα» το λεγόμενο «πρόγραμμα των δέκα σημείων» χονδρικά από το 1974, στο αποκορύφωμα του παλαιστινιακού αγώνα. Αργότερα με την αποδοχή των ψηφισμάτων 242 και 338 με παραχώρηση του Εθνικού Συνεδρίου το 1988. Και τέλος με το Όσλο το όποιο δεν συνέβαλε ούτε στο να σταματήσει ο αποικισμός και η κατάσχεση της παλαιστινιακής γης ούτε στο να αποτραπεί ο συνεχώς αυξανόμενος εξιουδαϊσμός του AlQuds (Ιερουσαλήμ).
Για περισσότερα από 27 χρόνια, «αυτοί» συνέχισαν να τροφοδοτούν τις αυταπάτες για την ίδρυση ενός «κράτους πραγματικά ανεξάρτητου» σε λιγότερο από το 22% της Παλαιστίνης, ενώ συνεχιζόταν η εκστρατεία της ενεργού αποικιοποίησης, μιας αποικιοποίησης πληθυσμιακής. Συνέχισαν να τροφοδοτούν τις ψευδαισθήσεις για δύο «κράτη», που θα βρίσκονταν το ένα δίπλα στο άλλο, σαν παλιοί γείτονες που έχουν τσακωθεί για ένα κομμάτι γης. Ψευδαισθήσεις ότι θα μπορούσε να υπάρχει η σιωνιστική οντότητα απλά σε ειρήνη και να δημιουργηθούν άλλες σχέσεις με την περιοχή (όχι μόνο με τον παλαιστινιακό λαό) που δεν θα εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα αυτής της «οργανικής επέκτασης του ιμπεριαλισμού».
Από το 1993, οι παλαιστινιακές λαϊκές μάζες ήρθαν αντιμέτωπες με φρικτές σφαγές, μια πολιορκία γενοκτονίας και την φυλάκιση παιδιών και ολόκληρων οικογενειών, για να μην μιλήσουμε για την κατεδάφιση των σπιτιών και άλλων αγαθών, επειδή μια τάξη κομπραδόρων είδε στη φαντασίωσή της τα συμφέροντά της να ανθίζουν στο τέλος του τούνελ!!!
Σίγουρα δεν είναι εύκολο πράγμα η έξοδος από το βάλτο του Όσλο, ακόμη περισσότερο όταν τα όργανα καταστολής συνδέονται ουσιαστικά με τους μηχανισμούς της αντεπανάστασης στην υπηρεσία του κατακτητή σιωνιστή.
Ας ανθίσουν χίλιες πρωτοβουλίες αλληλεγγύης υπέρ της Παλαιστίνης και της ένδοξης αντίστασής της!
Αλληλεγγύη, πλέρια αλληλεγγύη με τους αντιστεκόμενους στις σιωνιστικές φυλακές, και στα κελιά απομόνωσης στο Μαρόκο, στην Τουρκία, στην Ελλάδα, στις Φιλιππίνες και παντού στον κόσμο!
Αλληλεγγύη, πλέρια αλληλεγγύη με τους νέους προλετάριους στις λαϊκές γειτονιές!
Τιμή στους Μάρτυρες και στις λαϊκές μάζες που αγωνίζονται!
Κάτω ο ιμπεριαλισμός και τα σκυλιά που τον φρουρούν σιωνιστές και άλλοι αντιδραστικοί άραβες!
Ο καπιταλισμός δεν είναι παρά βαρβαρότητα, τιμή σε όλους και όλες που αντιτίθενται με ποικίλα μέσα!
Μαζί Σύντροφοι, και μόνο μαζί θα νικήσουμε!
Σε όλους τους Συντρόφους και φίλες-ους, τους πιο θερμούς επαναστατικούς μου χαιρετισμούς.
Ο σύντροφός σας George Abdallah
Lannemezan, 27 Ιουνίου του 2020
* Η δήλωση τουΖωρζ Αμπνταλλάμεταφράστηκε από τα γαλλικά για το περιοδικό Βίδα και το blogspot Prolet connect.