Όταν σκεφτόμαστε την ηρωικό αγώνα των Χαλυβουργών (Οκτώβρης 2011- Ιούλης 2012) δεν μπορεί παρά να αισθανόμαστε περηφάνια για την στάση των αγωνιζόμενων χαλυβουργών μέσα σε φοβερά δύσκολες συνθήκες που γεννούσε η επίθεση του Κεφαλαίου.
Δεκαοχτώ απολυμένοι εργάτες, δεκαοχτώ συνάδελφοί τους έγιναν ο λόγος που οι χαλυβουργοί είπαν ένα μεγάλο ΟΧΙ. Είχε προηγηθεί το εκβιαστικό δίλημμα του καπιταλιστή της χαλυβουργίας Μάνεση «5ωρο ή 180 απολύσεις». Οι πύλες του εργοστασίου έγιναν η φωνή όλης της εργατικής τάξης, η φωνή του αγώνα και της ταξικής αλληλεγγύης. Εκεί έδωσαν την πιο δίκαια μάχη οι χαλυβουργοί και οι οικογένειες τους, το ταξικό κίνημα. Εκεί μέσα από τη πάλη γραμμών κερδήθηκαν οι εργατικές συνειδήσεις, εκεί συγκινηθήκαμε, εκεί οργιστήκαμε, εκεί ήταν που οι χειραψίες και οι σηκωμένες γροθιές ξεπέρασαν ακόμα και διαφωνίες (όπου αυτές εμφανίστηκαν). Γιατί είμαστε η εργατική τάξη και την ενότητα τη σφυρηλατούν οι πράξεις.
Από πλευράς μας ως μέλη της Βίδας και εργαζόμενοι-ες η συγκεκριμένη απεργία και η αλληλεγγύη στους απεργούς έξω από τις πύλες του εργοστασίου, στις πορείες και διαδηλώσεις ήταν ένα γερό μάθημα. Η απεργία των χαλυβουργών καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την πολιτική πορεία του περιοδικού μας. Σε συνδυασμό φυσικά και με άλλα κρίσιμα γεγονότα της περιόδου στην πάλη των τάξεων. Τα συμπεράσματα, τις σκέψεις και τα διδάγματα τα έχουμε καταγράψει σε τεύχη του περιοδικού μας.
Η απεργία των Χαλυβουργών έγινε έμπνευση για δεκάδες ανθρώπους, γράφτηκαν τραγούδια, στίχοι, ποιήματα. Ο κόσμος της ταξικής αλληλεγγύης και της εργασίας επιστράτευσε σε αυτόν τον αγώνα κάθε μέσο για να δώσει θάρρος και να τονώσει το ηθικό των απεργών. Τι να πρωτογράψει κανείς;
Την ανάγκη για αυτά τα λίγα λόγια για την 9μηνη απεργία των Χαλυβουργών μάς την γέννησε το πραγματικά αξιέπαινο έργο της Σοφίας Καμαγιάννη Οι Χαλυβουργοί για 3 τρομπέτες, τρομπόνι και κρουστά. Είμαστε χαρούμενοι για το έργο της και θεωρούμε ότι δίνει απάντηση για το τι μπορεί να δημιουργήσει η τέχνη όταν στρατεύεται και εμπνέεται από την ταξική πάλη. Οι Χαλυβουργοί έρχονται να προστεθούν δίπλα στον συλλογικό δίσκο Μέρες από Ατσάλι της Τέχνη εν Κινήσεικαι στο ντοκιμαντέρ Non omnis moriar από την Κολλεκτίβα Λοκομοτίβα.
Αντιγράφουμε την παρουσίαση από τη δημιουργό:
Το έργο γράφτηκε το φθινόπωρο του 2012 κι είναι εμπνευσμένο από τον 9μηνο απεργιακό αγώνα των χαλυβουργών που θα μείνει στην ιστορία, εκτός όλων των άλλων, και για την ιδιαίτερη χρονική στιγμή που συνέβη, στην Ελλάδα των μνημονίων και της βίαιης εφαρμογής όλο και πιο απάνθρωπων μέτρων, με την κοινωνία να βρίσκεται σε κατάσταση σοκ. Στο έργο προσπάθησα να καταγράψω τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου από τη μεγάλη σύγκρουση, αλλά και τις επιμέρους ποιότητες και διακυμάνσεις της που κράτησαν τόσον καιρό, έχοντας στη φαντασία μου και την εικόνα των εργατών μέσα στο εργοστάσιο. Οι χαλυβουργοί όλους τους μήνες αγωνίστηκαν με απαράμιλλη δύναμη, αντοχή, αυταπάρνηση, συλλογικότητα και αλληλεγγύη-και με μεγάλο κόστος στις ίδιες τις ζωές τους, για όσους παρακολούθησαν την ιστορία και μεταγενέστερα.
Σ.Κ.