Ο σάλος που έχει προκληθεί με το beach bar «Santa Marina» στη Ρόδο και τις φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν με τον λουόμενο σερβιτόρο δεν μπορεί να μην έχει συνέχεια. Ο ιδιοκτήτης, που με τις δηλώσεις του παίζει με τη νοημοσύνη μας, ουσιαστικά κάνει χρήση της γλώσσας όλων των αφεντικών όταν αυτά πρέπει να αποδείξουν ότι «δεν τρέχει τίποτε στο μαγαζί».
Πέρα από τις δηλώσεις του ότι ο λουόμενος σερβιτόρος παίρνει 3.000 ευρώ, που εμείς δε μπορούμε να διασταυρώσουμε, έχει περάσει στην αντεπίθεση με βαριά επιχειρήματα για το «δίκιο που χει χάσει»…
1. Εργασία και χαρά. Λέει στο «Μέγκα» τα εξής:
«Αντί να πάει από την κανονική πλευρά, πήγε από εκεί για να την σπάσει στον συνάδελφό του. Το νερό είναι μέχρι 1 μέτρο. Παίζουν τα παιδιά. Είναι παιδιά 22, 23 ετών. Τι να κάνω εγώ; Αυτός πήγε από εκεί για να του την κάνει, για να πάει πιο γρήγορα από τον άλλον».
Δηλαδή μιλάμε όχι για beach bar αλλά για το Allou fun park! Τα «παιδιά» παίζουν εν ώρα εργασίας και αυτός πατρικά τα αφήνει να δροσίζονται στα κύματα…
Ο ίδιος είχε πει αλλού:
«Τα παιδιά για να δουλεύουν τόσα χρόνια στην επιχείρηση δεν δουλεύουν τυχαία. Τον έναν τον έχω 5 χρόνια, τον άλλον τον έχω 10 χρόνια, άλλον 15. Παρακαλούν να δουλέψουν εδώ».
Συνεχίζει να αποκαλεί τους εργαζόμενους παιδιά (παρακάτω θα θυμίσουμε πως απαντάνε οι ντελιβεράδες στον παρακάτω χαρακτηρισμό) που από τις ηλικίες που δίνει μιλάμε για ενήλικες. Εκτός αν είχε προσλάβει τα «παιδιά» αυτά από προσχολική ηλικία.
2. «Body shaming». Λέει στον «Alpha», προσπαθώντας να γυρίσει το κλίμα:
«Εμείς δεν βάλαμε με το ζόρι τον εργαζόμενο να πάει μέσα στη θάλασσα. Το νερό έφτασε στο στήθος του γιατί είναι κοντός. Πήγε από μόνος του για να πάρει τα τυχερά».
Δεν είναι αυτό που νομίζεις… Το παιδί είναι ζουμπάς τι δεν καταλαβαίνετε… δεν φταίει το αφεντικό και γι’ αυτό… κάπου έλεος δηλαδή! Είπατε για εκμετάλλευση, είπατε για μεσαίωνα, είναι κοντός, αυτό φταίει. Αν ήταν ψηλός δεν θα έπαιζε κανένα πρόβλημα να δουλεύει μέσα στο νερό κάτω από τον ήλιο, απλά θα φορούσε μόνο μαγιό…
3. Και οι απαραίτητες κλάψες:
«Είναι στο μάτι του καθενός πώς βλέπει αυτό που κάνουμε εμείς, που βάζουμε τις ξαπλώστρες στη θάλασσα. Το κάνουμε γιατί θέλουμε να προσφέρουμε κάτι διαφορετικό, γιατί η παραλία δεν έχει κόσμο. Μπας και έρθει κάποιος και κάτσει. Δεν είναι εμπορική παραλία εδώ».
Το κάνουνε για το καλό όλων αυτό, είναι κοινωνική προσφορά. Η παραλία δεν έχει κόσμο αλλά ο μισθός φτάνει τα 3000 ευρώ, άραγε πόσα είναι τα κέρδη;;; Τι να πει κανείς πραγματικά όταν αρχίσει η γλώσσα των αφεντικών να βαφτίζει το κρέας ψάρι…
Υποσχεθήκαμε να θυμίσουμε το σύνθημα που φωνάζανε στις μοτοπορείες οι ντελιβεράδες παλιότερα, για να απαντήσουν στα αφεντικά που τους αποκαλούσαν «παιδιά» (στείλε το παιδί εκεί κτλ).
Δεν είμαστε «παιδιά», δεν είμαστε «παπιά» (στο beach bar, είναι και παπιά κυριολεκτικά) είμαστε εργάτες γαμώ τα αφεντικά…