Αυτό που λένε «ελληνικό νοικοκυριό» στενάζει. Και για να μιλήσουμε πιο συγκεκριμένα στενάζει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Ο καθένας και καθεμία που παλεύει ώστε να βγάλει τον μήνα. Αυτοί που χτυπιούνται από τους χαμηλούς μισθούς, τη μαύρη εργασία, τα κλεμμένα μεροκάματα, τα απλησίαστα ενοίκια, τις τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης. Χτυπιέται η ελληνική επαρχία που πνίγεται τον χειμώνα και καίγεται το καλοκαίρι, χωρίς κανένα μέτρο πρόληψης πριν και κάλυψης αναγκών μετά.
Στις δουλειές, και παντού δηλαδή, ο κόσμος συζητάει για αυτά που βιώνει. «Δεν βγαίνω για το νοίκι, ο ιδιοκτήτης ζητάει τα διπλά», «έχω κόψει το τυρί», «δεν μπορώ να αγοράσω λάδι». Ο κόσμος των λαϊκών γειτονιών στις πόλεις, οι δουλευτάδες της γης στην ελληνική επαρχία βρίσκονται συνεχώς με τη θηλιά στον λαιμό.
Η κατάσταση είναι ήδη στο απροχώρητο και μια χώρα εξαρτημένη σαν την Ελλάδα μόνο λύση δεν μπορεί να βρει για τους «από κάτω». Στην Ελλάδα ο μισθωτός, ο εργάτης γης, προσπαθεί να «κόψει ό, τι κόβεται». Από το τραπέζι λείπουν πλέον τα βασικά και αυτό σίγουρα «δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις».
Φέτος, λοιπόν, θέλει τόλμη να συζητήσει κανείς για την αγορά λαδιού ώστε να βγει η χρονιά, σε μια χώρα παραγωγό της Ε.Ε. σε λάδι. Ο τενεκές ξεκινάει από τα 150 ευρώ (για τους «τυχερούς»!) και φτάνει τα 200 ευρώ, ανάλογα πάντα και με την περιοχή. Το 1 λίτρο ελαιόλαδο στα super markets πουλιέται 10 ευρώ Μ.Ο. και αυτό ανάλογα με την «ετικέτα» του προϊόντος.
Πολυάριθμοι είναι οι ελαιώνες που κάηκαν φέτος στη Ρόδο και στον Έβρο, 40 χιλιάδες ήταν τα ελαιόδεντρα που καταστράφηκαν από τη φωτιά τον Ιούλιο του 2022 στον ελαιώνα της Άμφισσας. Σε Κρήτη και Πελοπόννησο η απόδοση φέτος είναι χαμηλή. Φυσικά κανείς δεν μιλάει και πολύ-πολύ για το πώς γίνονται στάχτες τα ελαιόδεντρα, για το πώς σκάνε τα χέρια της αγροτιάς από τη δουλειά και παλεύει αφημένη στην τύχη της για την κάθε σοδειά. Κλιματική αλλαγή, μας λένε, και έπειτα ψευτοδιαχείριση της αγανάκτησης με κάνα ψίχουλο ως απάντηση στις καταστροφές του τόπου.
Και ενώ όλα τα παραπάνω περνιούνται στα ψιλά, και αναφέρονται σαν να μην αφορούν στην τελική και κανέναν, οι «εναλλακτικές κερδοφόρες» πολιτικές πλασάρονται ως ρεαλιστικές πολιτικές. Η Ελλάδα που θα μπορούσε να θρέψει τον λαό της με δικά της αγροτικά προϊόντα βρίσκεται αλυσοδεμένη στις ορέξεις των ντόπιων και ξένων εκμεταλλευτών. Λένε και ξαναλένε για τη «βαριά βιομηχανία του τουρισμού» οι δήθεν πατριώτες που έχουν κάνει την Ελλάδα ένα μεγάλο οικόπεδο χαρισμένο στους ιμπεριαλιστές – δανειστές για μπίζνες…
Και ενώ όποιος εργαζόμενος ζει σε αυτόν τον τόπο, ντόπιος και μετανάστης, δεν μπορεί να φάει οποιοδήποτε υγιεινό, φρέσκο και φθηνό προϊόν, εμφανίζεται κάθε φορά κάτι το «εναλλακτικό» ως λύση! Δεν είναι λίγα τα ρεπορτάζ που αναφέρονται στον αγροτουρισμό και πιο συγκεκριμένα στον ελαιοτουρισμό. Μπορεί η Ελλάδα να μην παράγει ούτε κατσαβίδι αλλά έχουμε βαριά βιομηχανία τουρισμού. Μπορεί η αγροτική παραγωγή να τσακίζεται και να ελέγχεται από μονοπωλιακά συμφέροντα αλλά έχουμε αγροτουρισμό. Μπορεί λαδάκι να μη βάζουμε στο πιάτο μας αλλά έχουμε ελαιοτουρισμό.
Αντιγράφουμε από το επίσημο site του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων: «Ο Αγροτουρισμός επιδιώκει τη δημιουργία θετικών κοινωνικών, πολιτιστικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων και ανταποκρίνεται στην ανάγκη των αγροτών να αποκτήσουν συμπληρωματικό εισόδημα απασχολούμενοι με τον τομέα των υπηρεσιών καθώς και στην ανάγκη των κατοίκων των αστικών κέντρων να επιστρέψουν στη φύση».
Οι ανάγκες ενός ολόκληρου λαού που θα έπρεπε να καλύπτονται με στοχευμένη παραγωγή σε προϊόντα, γίνονται και σε αυτόν τον τομέα υπηρεσίες… Δημιουργεί, λέει, ο αγροτουρισμός, θετικές πολιτιστικές επιπτώσεις. Μαζί με αυτό κοτσάρονται από δίπλα τα διάφορα «εναλλακτικά» ρεπορτάζ με «εναλλακτικές» λύσεις. Αντιγράφουμε κάποια από αυτά, χάριν αστείου… που μόνο αστεία δεν είναι:
[…] Ο επισκέπτης θα μαγευτεί από την τοπιογραφία, θα κάνει βόλτα σε οικογενειακούς ελαιώνες, θα μάθει μυστικά και πρακτικές της ελληνικής παραγωγής ελαιόλαδου, θα απολαύσει δράσεις που συνδέουν με μοναδικό τρόπο τον αγροτουρισμό με τον πολιτισμό και θα βρεθεί σε άμεση επαφή με την φύση και όλες τις ομορφιές που έχει να του προσφέρει.
Ο επισκέπτης δημιουργεί την εμπειρία και μέσω του ελαιοτουρισμού μπορεί να εξερευνήσει ένα ολόκληρο οlive planet, να αποκομίσει μία τεράστια παλέτα εμπειριών και δράσεων και φυσικά να συνειδητοποιήσει σε μεγάλο βαθμό την κουλτούρα του ελαιόλαδου και τη σημασία του πράσινου χρυσού σε όλους τους τομείς της ζωής μας, από την διατροφή και την γαστρονομία μέχρι τον τουρισμό, την ανάπτυξη και την υγεία του ανθρώπου […].
Και αλλού:
[…] Μια διαδικασία διαδραστική που υπερβαίνει τα όρια της απλής ταξιδιωτικής παρατήρησης και καθιστά τον επισκέπτη κοινωνό της αγροτικής ζωής, μια πραγματική επιστροφή, έστω και πρόσκαιρη, στον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Στο πανηγύρι της φύσης μέσα στους απέραντους ελαιώνες, το πάντρεμα μόχθου και απόλαυσης προσφέρει μοναδική εμπειρία σε όσους έλαβαν μέρος στο μάζεμα της ελιάς […].
Τη στιγμή που το λάδι έχει γίνει είδος πολυτελείας για τα λαϊκά στρώματα κάνουν τους ελαιώνες, αυτούς που δεν έχουν καεί και καταστραφεί δηλαδή, χώρους επισκέψεων για τουρίστες. Να βγάλει και κανένα φράγκο ο ξενοδόχος δίπλα από τον ελαιώνα, όσο στα σούπερ μάρκετς των πόλεων βάζουν αντικλεπτικά συστήματα στα ράφια με τα μπουκάλια λαδιού. Για το «πάντρεμα μόχθου και απόλαυσης» ας τα πουν καλύτερα κοιτώντας κατάματα όποιον και όποια μόχθησε στο ράβδο για να έχει λάδι για το σπίτι του και όποιον και όποια μόχθησε στο ράβδο για να πάρει ένα μεροκάματο, φθηνότερο από όσο στοιχίζει πια ο τενεκές.
Είναι στο χέρι τώρα του εργαζόμενου λαού και των λαϊκών στρωμάτων στην καπιταλιστική μητρόπολη και επαρχία αν θα παλέψει με ενότητα, και με την εργατική τάξη μπροστά, το σύστημα που καταστρέφει τον πλούτο στη χώρα. Την πολιτική της εξάρτησης που δεν αφήνει τον λαό να ανασάνει.